Ο Γιάννης Π. έφτασε νωρίς στη δουλειά του, αλλά για μία ακόμη ημέρα, κάθισε μέσα στο αυτοκίνητό του, στο πάρκινγκ έξω από το σχολείο στο οποίο δούλευε, διστάζοντας να βγει. Είχε καταλάβει γιατί χρειαζόταν κάθε μέρα, από τις αρχές της χρονιάς, αυτό το ολιγόλεπτο διάλειμμα προτού ξεκινήσει να μπει στην τάξη. Ωστόσο τώρα χάριζε στον εαυτό του μερικά ακόμα λεπτά, διστάζοντας και πάλι να κατέβει… Ηταν η δική του δυσκολία; Ηταν αυτή που έβλεπε στους μαθητές;
«Τα παιδιά έχουν γυρίσει στα σχολεία αγνώριστα», εξηγούσε το προηγούμενο βράδυ σε φιλικό του πρόσωπο, «λες και έχουν φέρει τις συνθήκες της περσινής καραντίνας μαζί τους, καμία αίσθηση κοινωνικοποίησης, μια αίσθηση ασυδοσίας και έλλειψης κανόνων…».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
