Καθώς πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες και συνεπώς αναποτελεσματικές οι αυστηροποιήσεις κάποιων ποινών από τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδη, ο Ανδρέας Δρυμιώτης στη στήλη του στην «Καθημερινή» (6/4) μας υπενθυμίζει δημοσίευμα των «Νέων» που αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα του βρετανικού ποινικού συστήματος.

Προσέξτε: 18 μήνες φυλάκιση σε δεκαοκτάχρονο που έριχνε τούβλα σε αστυνομικούς, 38 μήνες σε εικοσιεξάχρονο για μηνύματα με τα οποία καλούσε να βάλουν φωτιά σε ξενοδοχεία που φιλοξενούσαν αιτούντες άσυλο. Τρία χρόνια σε πενηνταοκτάχρονο που απλώς επιτέθηκε σε αστυνομικό επιχειρώντας να τον γρονθοκοπήσει. Ολες οι ποινές χωρίς αναστολή.

Η βρετανική Δικαιοσύνη είναι αμείλικτη με τους ταραξίες, συντελώντας έτσι αποφασιστικά στην καταστολή των κοινωνικών αναταραχών. Εντυπωσιάζει μάλιστα η στοχευμένη δημοσιότητα στις δίκες από τα κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια. «Πάρτε τους κάτω στα κρατητήρια και από εκεί στη φυλακή» βροντοφώναξε ο δικαστής που τους δίκασε στο Λιντς. Και το σημαντικότερο: οι ποινές επιβλήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες από τη στιγμή που τέλεσαν τις πράξεις τους και θα περάσουν χρόνια στη φυλακή.

Ολα αυτά είναι παντελώς άγνωστα και αδιανόητα στην Ελλάδα, όπου σπανίως συλλαμβάνονται οι ταραχοποιοί και ακόμα σπανιότερα δικάζονται και καταδικάζονται μετά από χρόνια αφότου λαμβάνουν χώρα τα αδικήματα και με ποινές-χάδι, που και αυτές σπανίως εκτίονται. Εξ ου και η θρασύτητα των ταραχοποιών συνεχώς αυξάνεται.

Οπως υπογραμμίζει ο κ. Δρυμιώτης, «δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ στην Ελλάδα καταδίκη ταραξία. Μόνο κάποιες προσαγωγές, ελάχιστες συλλήψεις και την επομένη ελεύθεροι. Ή η Αστυνομία είναι παντελώς ανίκανη και συλλαμβάνει άσχετους ανθρώπους, προκειμένου να δείξει έργο, αλλά τελικά υποχρεώνεται να τους αφήσει ελεύθερους γιατί πράγματι δεν έχουν σχέση με τα επεισόδια.

Ή η Αστυνομία συλλαμβάνει πραγματικούς ταραξίες, αλλά τους αφήνει ελεύθερους γιατί οι αστυνομικοί δεν θέλουν να παρουσιαστούν στα δικαστήρια ως μάρτυρες για να μην μπλέξουν. Ή ακόμα και όταν η Αστυνομία συλλαμβάνει πραγματικούς ταραξίες, τους αφήνει ελεύθερους γιατί δεν πρόκειται να καταδικαστούν. Ετσι οι ταραξίες, γνωρίζοντας ότι δεν κινδυνεύουν να πάνε φυλακή, δρουν ανενόχλητοι.

Πού μάλιστα να τολμήσει η Αστυνομία να συλλάβει κάποιον με βαριοπούλα στο χέρι. Το ΚΚΕ θα ξεσηκωθεί και ποιος δεν τρέμει τις αντιδράσεις του; Ασύδοτοι επίσης παραμένουν οι μετέχοντες σε λαϊκές εξεγέρσεις καθώς παραμένουν ατιμώρητοι, αν δεν θαυμάζονται και ως ήρωες.

Ετσι οι ταραχοποιοί στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τη Βρετανία και υποθέτω και άλλες ευνομούμενες χώρες, και αν σπανίως συλλαμβάνονται, αμέσως αφήνονται ελεύθεροι και ακόμη σπανιότερα παραπέμπονται σε δίκη, η οποία διεξάγεται μετά από χρόνια, για να επιβληθούν τελικά ποινές-χάδι, που και αυτές σχεδόν ποτέ δεν εκτίονται.

Και το άλλοθι των δικαστών για τη μόνιμη επιείκειά τους: οι φυλακές είναι υπερπλήρεις και δεν χωρούν κι άλλους. Και επιπλέον οι ακατάσχετα φλυαρούντες στα τηλεοπτικά δίκτυα ουδέποτε, επαναλαμβάνω ουδέποτε, επισημαίνουν το αδιαχώρητο των πράγματι υπερπλήρων φυλακών και κανείς δεν καταγγέλλει τις κυβερνήσεις που δεν δημιουργούν νέες φυλακές.

Ως προς τις πολύχρονες καθυστερήσεις στη διεξαγωγή των δικών, ο φόρτος εργασίας, πραγματικός ή προσχηματικός, η έλλειψη αιθουσών διεξαγωγής δικών, οι δύσκολες δίκες που απαιτούν μόχθο, γνώσεις και ευσυνειδησία χαρακτηρίζουν το δικαστικό μας σύστημα. Και όλα αυτά μαζί συνεπάγονται ατιμωρησία και συνεπώς ασυδοσία των κατ’ επάγγελμα ή συνήθεια αδικοπραγούντων».