Νίκος Γ Μαστροπαύλος

Πώς θα σας φαινόταν αν καθόσασταν μπροστά στο απίθανο σκηνικό του ξενοδοχείου Κινστέρνα και τραγουδούσατε την κούπα τη Μονεμβασιά; Παράξενο, γιατί αυτή η τελετουργία του γλεντιού συνηθίζεται στην άκρη του Νότιου Αιγαίου, στην Κάρπαθο. Εκεί, για να ρίξουν ξύλα στη φωτιά του γλεντιού, αρχίζουν να τραγουδούν: «Τίνος είν’ η κούπα, η Μονεμβασιά, του καπετάν Νικόλα […]

Ο τόπος έχει µνήµη, ειδικά αν είναι µυθικός, όπως ο Κάτω Ολυµπος. Και δεν είναι µόνο η γειτονιά του πάνθεου της παλιάς θρησκείας γύρω από τον θρόνο του πατέρα τους, στην κορυφή, αλλά και το σεργιάνι του Ορφέα στα πόδια του θεϊκού βουνού, στο απίστευτα ατµοσφαιρικό και γοητευτικό άλσος των πλατανιών στα Λείβηθρα. Και εδώ, υπό το βλέµµα του Ξένιου Διός, που παρακολουθεί νυν και αεί ψηλά πάνω από τον θρόνο του, η ισχυρή µνήµη είναι η φιλοξενία.

Κάποιοι τόποι διατηρούν την ίδια και απαράλλαχτη ατµόσφαιρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Να, ο βασιλιάς Νέστορας, όταν έστεκε στο πλατύσκαλο του ανακτόρου του στον λόφο του Ανω Εγκλιανού - κοντά στη Χώρα µε το ενδιαφέρον µουσείο όπου εκτίθεται και το χρυσό κύπελλο του µυθικού βασιλιά - έβλεπε ένα παρόµοιο τοπίο µε αυτό που απολαµβάνουµε κι εµείς σήµερα.

Ζωγραφίζει ένα χαμένο στον κόσμο του νησί ειδικά για τους αναγνώστες του «Βήματος», όρθιος, με ολόκληρο το σώμα του, φορώντας μια ολόσωμη ποδιά, πολύχρωμη όσο και η παλέτα του.

Το ψηφιδωτό είναι µια άσκηση γοητείας. Ψηφίδα ψηφίδα - ταιριασµένη η µία δίπλα στην άλλη - µε τα φυσικά τους χρώµατα, δηµιουργούνται ορατά όνειρα και χειροπιαστά αισθήµατα. Το ψηφιδωτό είναι ταξίδι και αυτό το µαγευτικό που ήρθε στο φως στο ταφικό µνηµείο στον λόφο Καστά γέµισε τα πανιά µας αγέρα. Αµφίπολη - Νικόπολη, λοιπόν, µε ενδιάµεσους σταθµούς τα άλλα υπέροχα ψηφιδωτά της Μακεδονίας, τα ρωµαϊκά στις γειτονιές της Αφροδίτης στην Πάφο και της Καρχηδόνας στις ακτές της Μεσογείου πάντα.

Στην Κρήτη όλες οι στράτες είναι στρωµένες µε τραγούδια. Μα αυτός ο δρόµος που τραβά από τα ριζά της Μαδάρας για το µετέωρο µεταξύ ουρανού και γης οροπέδιο του Οµαλού, είναι ξεχωριστός. Η Στράτα των Μουσούρων λες και ανεβαίνει βήµα βήµα τη σκάλα της ελευθερίας, αφού οι στίχοι του ριζίτικου «Πότε θα κάµει ξαστεριά» είναι η πιο µελωδική νότα απείθειας στη σκλαβιά που ανεβαίνει από την ψυχή στα χείλη των ανθρώπων. Και τα τραγούδια στην Κρήτη είναι ελεύθερα: «Ο νους είν' αυτεξούσιος, κανένα δεν ρωτάει / σαν τον χρυσό σταυραετό, όπου µπορεί πετάει».

Οι εµπειρίες, οι γνώσεις, οι σκέψεις, τα συναισθήµατα αλλάζουν εµάς τους ίδιους, αλλάζουν τη ζωή µας. Και το ταξίδι είναι όλα αυτά και άλλα πολλά. Ταξιδεύοντας, δίνουµε και παίρνουµε. Οι διασταυρώσεις και τα δοσίµατα είναι η πεµπτουσία του ταξιδιού. Εξερευνούµε φυσικά τοπία, αλλά ουσιαστικά ψάχνουµε τα ανθρώπινα και τον εαυτό µας κυρίως. Ο Τζον Στάινµπεκ […]

Οι πύργοι της Aστράκας είναι από τα πλέον επιβλητικά τοπία της ελληνικής εμπειρίας, έτσι όπως ορθώνουν το υψηλό ανάστημά τους πάνω από το Μικρό Πάπιγκο. Με συναρπάζουν καθώς τους κοιτάζω από το παράθυρο στο ατμοσφαιρικό, παροδικό κατάλυμα του ταξιδιώτη, στο Aristi Mountain Resort, και με διακτινίζουν στην αιωνιότητα. Δημιουργήθηκαν από σοφό χέρι σε κάποιες εποχές με παράξενα ονόματα - Παλαιόκαινος, Πλειστόκαινος - και έμειναν εκεί εκατομμύρια χρόνια να διαχέουν τριγύρω τον χαρακτήρα τους.

Ερχεσαι με δύναμη από τη Φλώρινα και ανεβαίνεις στη Βίγλα, μέσα σε έναν φλογισμένο και χρυσωμένο από το φθινόπωρο θόλο, και μόλις πιάσεις το Περβάλι (33 χλμ. από τη Φλώρινα), το Περιβόλι δηλαδή, θαμπώνεσαι από τις αντανακλάσεις ενός γιγάντιου καθρέφτη μέσα στην κορνίζα των ψηλών βουνών.

Ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, ο ποιητής ο οποίος συνέταξε τον κατάλογο των επτά θαυμάτων του αρχαίου κόσμου, ρωτούσε εντός της ροής του 2ου αιώνα π.Χ. τον Λέοντα της Αμφίπολης ποιανού τον τάφο φυλάει και ποιος είναι αυτός ο άξιος των αρετών του.

Εδώ είναι Bαλκάνια και μπορείς να παίξεις και να γελάσεις, αλλά και να μελαγχολήσεις για το καλό σου, για να αισθανθείς τον παλμό της ζωής.

Η μεγάλη έκθεση «The sheltering word» της γλύπτριας Ειρήνης Γκόνου στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, τον Σεπτέμβριο του 2013

Ο Μίλτος Παντελιάς βάζει τις τελευταίες πινελιές στα έργα που θα εκθέσει στην αίθουσα τέχνης Nitra της Θεσσαλονίκης

Είτε Iωάννινα τα πεις είτε Γιάννενα, ο τόπος κουβαλά το ίδιο βαρύ φορτίο. Γιατί ένα τοπωνύμιο μπορεί να σημαίνει τόσο πολλά για τη γη, το νερό, τον αέρα, το βλέμμα, την ακοή, τη γεύση, τη μνήμη, την ψυχή, τον νου; Ισως επειδή η ιδεολογία, η Ιστορία, η γεωγραφία των Ιωαννίνων είναι ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό φύσης και πολιτισμού.

Μέσα από το μεγάλο παράθυρο που όριζαν οι ασημένιοι κορμοί και τα κλαδιά των αιωνόβιων πλατάνων με τη «φωτιά» των πυρόξανθων φυλλωσιών επάνω τους, πέρασε ένα ντελικάτο ταχύπλοο με τον ελκόμενο σκιέρ. Προτού ηρεμήσει και σβήσει το αυλάκι επάνω στο νεανικό, αρυτίδωτο νερό, το ταχύπλοο και ο σκιέρ πέρασαν ξανά και ξανά, ζωγραφίζοντας μια θερινή, θαλασσινή υπογραφή πάνω στο γλυκό νερό. Αυτό ακριβώς είναι η Τριχωνίδα, μια γλυκιά θάλασσα.

Συντροφιά πάει να πει μαζευόμαστε γύρω από το στρωμένο τραπέζι και τρώμε παρέα. Και οι συντροφιές που σμίγουν στο βουνό είναι οι πιο δεμένες και οι πιο δυναμικές. Κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε στο μοναδικό στον κόσμο βουνό, τον Ολυμπο.

Η Σαντορίνη είναι από τα πλέον δυναμικά τοπία πάνω στη Γη, όπως και η ζωή που κυλά πάνω στις πιο θεαματικές γωνίες, δίπλα στις πιο γοητευτικές καμπύλες του κόσμου.

Η μοναξιά απέναντι στην απεραντοσύνη της θάλασσας είναι συναρπαστική. Και εδώ στο Φραγκοκάστελλο, στη γραμμή συνεύρεσης του ατμοσφαιρικού πελάγους με τις ιδιότροπες Σφακιανές Μαδάρες (τα Λευκά Ορη αλλιώς), τα οράματα και τα θαύματα είναι μέρος του τοπίου. Μπροστά στις χρυσωμένες από την αυγή επάλξεις, πέρα στον ροδόχρωμο ορίζοντα, οι Δροσουλίτες με όλη την πολεμική εξάρτυσή […]

Πριν έλθω στους Παξούς είχα λάβει το μήνυμα: «Είναι παράδεισος, θα δεις». Και μετά, όταν ζούσα και απολάμβανα την πρασινογάλαζη συστάδα του Ιονίου: «Πες μου, δεν είναι έρωτας;». Και τώρα, που γράφω για τους Παξούς επάνω στην κουβέρτα του καραβόσκαρου του παλιού καιρού «Αγιος Σεβαστιανός», αραγμένος στην αμμουδερή Βρίκα των Αντίπαξων, αναλογίζομαι ότι μπορώ να […]

«Να προσευχηθώ στου νερού την άκρη» για ένα καλοκαίρι που φεύγει για να πάει να φέρει το επόμενο. Στα βήματά μας πάνω στα χαλίκια, μέσα στο παγωμένο νερό του Αχέροντα, μας συντροφεύει ο βραβευμένος με Νομπέλ ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χήνυ, εραστής της Ελλάδας και κοινωνός του μύθου της. «Θυμήθηκα τα φοβισμένα, αμετάκλητα βήματά μας». Φοβισμένα […]