Θεοδόσης Π Τάσιος

Πυρός πεσόντος, πάς ανήρ κοκορεύεται. Είναι μεγάλος ο κίνδυνος να κάνεις τον έξυπνο, καθώς δέχθηκες να σχολιάσεις τραγικά γεγονότα. Αλλα κι η σιωπή, λύση δέν είναι.

Στην προηγούμενη επιφυλλίδα ομολογήσαμε τις εγγενείς ανεπάρκειες (τα «κουσούρια») της Δημοκρατίας.

Πριν λίγο καιρό, ξεκινήσαμε μιαν απόπειρα θεωρητικής τάχα υπενθύμισης των βασικών αρχών της Δημοκρατίας

1. Ναί, ξανά και ξανά· διοτι φαίνεται οτι ο κονφουζιονισμός τείνει ίσως να γίνει η επικρατέστερη ιδεολογία: Δημοκρατία κι η Δανία - Δημοκρατία κι η Βόρεια Κορέα

Θεωρώ οτι μιά απ' τις φιλολαϊκότερες φωνές που ακούσθηκαν τελευταία είναι η φωνή απελπισίας του πρύτανη Φορτσάκη «αφήστε-μας ήσυχους επιτέλους!».

Ο τίτλος δέν αφορά βέβαια το ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής. Είναι απλώς ένας απόηχος της αντίστοιχης πλατωνικής ουτοπίας - άρα μπορεί να πρόκειται περι οποιουδήποτε «διανοητικώς εργαζομένου»,

1. Επειδή στην περηφάνεια-μας, στην εξυπνάδα-μας και στη μοναδικότητά-μας ταιριάζουν οι ακρότητες περί μεγάλων επιτυχιών (στην αρχαιότητα συνήθως),

1. Επειδή οι συνηθέστερες διαγνωστικές ερμηνείες της «Κρίσης»-μας είναι συμπτωματολογικές και βραχύπνοες, ο ρόλος της Επιστήμης δέν πολυακούγεται.

Καθώς έχομε συνηθίσει με τις βολικές κατηγοριοποιήσεις, μας κακοφαίνεται που δέν ξέρομε άν λ.χ. ο Γκαίτε ήταν ποιητής ή φιλόσοφος.

1. Το σημερινό κείμενο δέν εμπνέεται μόνον απο μια σκοπιμότητα (υπέρ του οράματος της Ανάκαμψης, πρβλ. και Επιφυλλίδα 11.04.2010), αλλα απο την επικαιρότητα: