Θανάσης Νιάρχος

Είναι μια ωραία παράδοση στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο να συνεργάζονται συχνά οι παλαιότερες δυνάμεις του με τις νεότερες και η συνεργασία αυτή να προέρχεται από μια πλήρη κατάφαση των νεότερων προς τις αξίες που εξέφραζαν οι παλαιότεροι - και το αντίθετο, βέβαια.

Υπάρχουν πολλών ειδών συνεντεύξεις και συνομιλίες, είτε γίνονται με καλλιτέχνες και συγγραφείς είτε με επιστήμονες και πολιτικούς.

Οσο ενδεικτικός παραμένει ο θεματικός κύκλος με τον τίτλο «Ορια» που στέγασε τρεις εκθέσεις το εφετινό καλοκαίρι και φθινόπωρο στην γκαλερί Citronne του Πόρου, άλλο τόσο χαρακτηριστικό θα θεωρούσε κανείς τον επί μέρους τίτλο «Θραύσματα» για την τρίτη κατά σειρά έκθεση του προγράμματος, αυτήν της γλύπτριας Αλεξάνδρας Αθανασιάδη.

Η συνάντηση δύο ποιητών είναι πάντα μια αφορμή ώστε ο ωρολογιακός μηχανισμός της ανάμνησης να εκραγεί με «θύματα» που θα τα χαρακτήριζε κανείς ευεργετημένα, καθώς αποκαλύπτονται κοιτάσματα ζωής που «κοιμούνταν» ενώ τώρα αφυπνιζόμενα μπορεί να συγκριθούν με αληθινό χρυσάφι.

Είναι πάρα πολλοί όσοι γνωρίζουν τον Θωμά Κοροβίνη ως συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή λαϊκών τραγουδιών, αφού υπάρχει και δισκογραφία του («Από έβενο κι αχάτη», «Τακίμια», «Το κελί»), όπως και πάρα πολλοί εκείνοι που τον γνωρίζουν ως έναν δεινό φιλόλογο, ο οποίος μελετάει επιπλέον τις σχέσεις του ελληνικού με τον τουρκικό λαϊκό πολιτισμό (έχει ζήσει για οκτώ χρόνια στην Κωνσταντινούπολη).

Στέλλα Γκρέκα. Τα ομολογημένα από την ίδια με κοριτσίστικη χάρη 95 χρόνια της, η αλλοτινή καλλονή της και η σπάνια σημερινή ομορφιά της

Αν ο δημόσιος βίος της Ελλάδας πάσχει από κάτι, αυτό είναι η έλλειψη διαλόγου.

Ο αιφνίδιος θάνατος του γλύπτη Γιώργου Λάππα το 2016 σαν να συσπείρωσε την καλλιτεχνική κοινότητα με μια δραματικά αποκτημένη περίσκεψη για το πώς είναι δυνατόν ένα σπουδαίο παραγόμενο έργο να μένει σχεδόν μεσοδρομίς, ενώ ταυτόχρονα μας έκανε να θελήσουμε να γνωρίσουμε αυτόν τον μεγάλο έλληνα καλλιτέχνη ακόμη καλύτερα, σε σχέση με το παρελθόν του.

Μια συνέντευξη με την κυρία Ζωζώ Σαπουντζάκη και τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη έχει από μόνη της τόση δυναμική με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταγγείλει ως πλεονασμό κάθε λέξη - έστω και προλογική.

Η επικοινωνία της τέχνης με την επιστήμη έχει πάρει μέσα στην Ιστορία πολλές μορφές, οι οποίες κλιμακώνονται από την αγαθή προαίρεση ως την εκρηκτική επιθετικότητα.

Είναι δύσκολο να προλογίζεις τη συνέντευξη με έναν καλλιτέχνη όταν τον έχεις ζήσει, παιδάκι ακόμη, να παίρνει φόρα από το χολ του σπιτιού του και τρέχοντας να έρχεται και να πέφτει στα πόδια της γιαγιάς του

Το να χαίρεσαι γιατί προκάλεσες μια συνάντηση και μια συζήτηση της Ζωής Λάσκαρη με τον Ευάγγελο Βενιζέλο είναι κάτι διαφορετικό από το να θέλεις και να τους παρουσιάσεις.

Το καλοκαίρι με όλη του την εξωστρέφεια θα έπρεπε να ανακηρυχθεί επισήμως η πιο εσωστρεφής εποχή του χρόνου. Ισως γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν διστάζουν να τα βγάζουν όλα στη φόρα –σώματα και σώψυχα -, γιατί έχουν καταλάβει, συνειδητά ή ασύνειδα, ότι αυτή η έκθεση αποθηκεύει μέσα τους με τον πιο προσωπικό και εχέμυθο τρόπο […]