Η υπόθεση της καθ’ ομολογίαν δολοφόνου Ειρήνης Μουρτζούκου είναι χωρίς αμφιβολία σοκαριστική.
Όχι μόνο ως προς τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται και καταναλώνονται αδηφάγα από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης.
Αλλά και ως προς τις πτυχές που αφορούν στη λειτουργία των υπηρεσιών του κράτους.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες φέρονται να αγνοούσαν επί μια δεκαετία κάθε πληροφορία σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η δράστις και η οικογένειά της.
Οι ιατροδικαστικές υπηρεσίες απέτυχαν παταγωδώς να διακριβώσουν τα αίτια του θανάτου έστω και ενός από τα θύματα.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης αποφάσισε να βάλει στο «ψυγείο» τους ιατροδικαστές της Πάτρας και να αναθέσει τις αρμοδιότητές τους σε εκείνους της Κορίνθου.
Η απόφαση ήταν μάλλον επιβεβλημένη αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή.
Πλήθος προσωπικών αλλά και εθνικών τραγωδιών υπενθυμίζουν ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο.
Η Πολιτεία δεν μεριμνά, δεν ερευνά, δεν λειτουργεί ή λειτουργεί στο περίπου.
Και ζωές χάνονται σαν χρονικό προαναγγελθέντος εγκλήματος.
