Η διάσημη αμερικανίδα κριτικός κινηματογράφου Πολίν Καέλ είχε κάποτε αποκαλέσει τον Ντέιβιντ Λιντς «Φρανκ Κάπρα της ονειρικής λογικής». Ο χαρακτηρισμός αυτός αρμόζει γάντι στον μοναδικό αυτόν σκηνοθέτη που πέθανε την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου στην πατρίδα του, γεγονός που έγινε γνωστό μέσω του Facebook.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις «λοξές» αλλά συγχρόνως τόσο …γήινες κινηματογραφικές ταινίες του, ταινίες όπως «Ο άνθρωπος ελέφαντας», το «Μπλε βελούδο», το «Inland empire» και η «Ατίθαση καρδιά».

Όπως και την τηλεοπτική σειρά «Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς» (1990-91, 2017) που στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τον πρώτο κύκλο της, πήρε διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου για τον τρόπο με τον οποίο o δημιουργός της «κοιτούσε» την αμερικανική επαρχία βγάζοντας πάνω στην στιλπνή επιφάνειά της τον βούρκο που βρισκόταν βαθιά κρυμμένος μέσα της…

Ο Λιντς που πέθανε σε ηλικία 78 ετών, βρισκόταν στον κινηματογραφικό χώρο από την δεκαετία του 1970 όταν ως απόφοιτος της σχολής κινηματογράφου παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Eraserhead», το 1977 (η οποία μάλιστα χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να δημιουργηθεί). Δεν χρειαζόταν και πολύ για να καταλάβει κάποιος ότι η ματιά αυτού του σκηνοθέτη που γεννήθηκε στην Μοντάνα στις 20 Ιανουαρίου 1946, προοριζόταν για μεγάλα και πάρα πολύ ιδιαίτερα πράγματα.

Όπως και έγινε.

Η παγκόσμια αναγνώρισή του θα ερχόταν τρία χρόνια αργότερα με τον επίσης ασπρόμαυρο «Ανθρωπο ελέφαντα». Η ταινία που έφτασε στα Οσκαρ με τον ίδιο να διεκδικεί δύο (σκηνοθεσίας και σεναρίου μαζί με τους Κρίστοφερ Ντε Βόρε, Ερικ Μπέργκεν).

Ωστόσο, η αναγνωρισιμότητά του ως μεγάλος καλλιτέχνης ξεκινά από την Ευρώπη και ουσιαστικά από το φεστιβάλ των Καννών.

Στη Γαλλική Ριβιέρα το έργο του Λιντς οφείλει πολλά. Από το 1990, όταν η ταινία του «Ατίθαση καρδιά» τον έφερε για πρώτη φορά στις Κάννες όπου απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, ο Λιντς είχε φιλοξενηθεί πολλάκις στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών ,με ταινίες όπως το «Twin Peaks: Fire walk on me», «The Straight Story» και με την «Οδό Μαλχόλαντ» που μοιράστηκε το βραβείο σκηνοθεσίας με τον «Ανθρωπο που δεν ήταν εκεί» του Τζόελ Κοέν.

Ο Ντ. Λιντς ήταν ενας σκηνοθετης με φανατικό κοινό αλλά όχι μόνο φανατικών φίλων μα και φανατικών εχθρών. Γιατί το έργο του ποτέ δεν περνούσε αδιάφορο παρότι στην ουσία για παραπάνω από μισό αιώνα ο Λιντς επαναλάμβανε ένα και μόνο πράγμα: το πόσο παράξενα αντιμετωπίζει τον ούτως ή άλλως παράξενο κόσμο μας.

Ο παράξενος αυτός κόσμος που κρυβόταν μέσα στο ανεξιχνίαστο μυαλό του εξίσου παράξενου αυτού ανθρώπου τέθηκε σε λειτουργία και στο «Inland Empire» που είναι μια παραγωγή του 2012 και έμελλε να είναι και η τελευταία που ο Λιντς γύρισε στον κινηματογράφο.

Αν στην «Οδό Μαλχόλαντ» μέχρι ενός σημείου σου είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις με βεβαιότητα τον ονειρικό από τον ρεαλιστικό χρόνο της ταινίας, στο «Inland empire» δεν τα καταφέρνεις ποτέ.

Ο Ντέιβιντ Λιντς παντρεύτηκε και τέσσερις φορές, έκανε από ένα παιδί με την κάθε σύζυγό του (η κόρη του Τζένιφερ είναι επίσης σκηνοθέτις) και στη δεκαετία του 1980 είχε μια θυελλώδη σχέση με την ηθοποιό Ιζαμπέλα Ροσελίνι που πρωταγωνίστησε στο «Μπλε βελούδο».

Τα τελευταία χρόνια ο Ντέιβιντ Λιντς γύριζε μικρού μήκους ταινίες κυρίως (ενδεικτικά «Lady Blue Shanghai», «Idem Paris») όπως και μουσικά βίντεο. Hθελε πάντα όλα τα έργα και όχι μόνο οι ταινίες του να έχουν «μια συναισθηματική και ενστικτώδη απήχηση στον κόσμο, κάθε άτομο να σχετίζεται με διαφορετικό τρόπο μαζί τους, κάθε ταινία να έχει ξεχωριστή κατανόηση από τον κάθε αποδέκτη.»

Γιατί όπως είχε πει «Η ζωή είναι πολύ, πολύ μπερδεμένη, και έτσι θα πρέπει να επιτρέπεται να συμβαίνει και στις ταινίες».