Ο Πόε, αν σκεφτεί κανείς την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε κατηγορηματικός. Ο κύριος Βάλντεμαρ στην ομώνυμη νουβέλα του 1845 περιγράφει έναν άνδρα σε ανασταλτική υπνωτική κατάσταση τη στιγμή του θανάτου του. Ο Ερνέστος Βάλντεμαρ, υπό την επίδραση του ζωικού μαγνητισμού (Εξουσία) αναφέρει στον υπνωτιστή, πρώτα ότι πεθαίνει και μετά ότι είναι νεκρός. Χωρίς καρδιακούς παλμούς, απαντά στις ερωτήσεις του με δυσκολία και μεταξύ έκστασης και εγρήγορσης όταν τον εκλιπαρεί να τον ξανακοιμήσει ή να τον ξυπνήσει, αναφωνεί: «Ναι. Όχι. Κοιμόμουν και τώρα είμαι νεκρός». Και τότε, όταν ο υπνωτιστής τον βγάζει από την έκσταση, βλέπει το σώμα του να αποσυντίθεται αστραπιαία σε μια σχεδόν υγρή μάζα.
Διάβασα το άρθρο σοκ (υποθέτω για πολλούς Συριζαίους) του Αριστείδη Μπαλτά στην Καθημερινή της Κυριακής, με τίτλο «Δόγμα του σοκ και οι μετεξελίξεις του». Μόνο που το σοκ στην περίπτωση Κασσελάκη θα ώφειλε ο Μπαλτάς και οι σοφοί του ΣΥΡΙΖΑ να το έχουν προβλέψει στις αλλεπάλληλες, ανεπαρκείς αυτοκριτικές τους επιδόσεις μετεκλογικά. Να έχουν δηλαδή προειδοποιήσει πως ο θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ – Βάλντεμαρ είχε ήδη επέλθει κατά τη γέννηση του ως κυβερνητικού κόμματος με τους ΑΝΕΛ. Η «κυβερνησιμότητα» (και η γλύκα της) έγινε εμμονή για τους «σωφρονέστερους» του ΣΥΡΙΖΑ καθώς, σώνει και καλά θα έπρεπε να εξυπηρετηθεί ακόμα και με «ανήθικους» τρόπους. Γιατί την ηθική ως πολιτική αρετή δεν την είδα πουθενά στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ έως τώρα. Ξέρω ότι τα κόμματα εξουσίας είναι υποχρεωμένα να στηρίζονται από την «πελατεία», η οποία και μετά την απομάκρυνσή της από το ταμείο έχει πάντα δίκιο, εφόσον η κοινοβουλευτική δημοκρατία -εκτός από το ταμείο- υπόκειται στην «αγορά». Η «αγορά» υποδεικνύει τους κανόνες λειτουργίας της. Αλλά υπάρχει «ηθική» στην αγορά; Ναι, «επιχειρηματική ηθική». Είναι όμως ηθική; Όχι, είναι κερδοσκοπία. Και τότε ποιο ηθικό πλεονέκτημα; Ο Παππάς το απέδειξε, από τα βοσκοτόπια τότε, στα σαλόνια των (εφημερίδων) τώρα. Προχτές μάλιστα στην ΕΡΤ διαβεβαίωσε ότι «η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο». Και μένει να ρωτήσει κανείς, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Κασσελάκη σε ποιο ανθρωπολογικό είδος ανήκει; Την απάντηση την έχει δώσει «Η ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής».
Ο λαϊκισμός των αγανακτισμένων στην «κάτω πλατεία» ήταν επόμενο να εξελιχθεί σε λαϊκισμό στην άνω πλατεία του διαδικτύου που ανέδειξε τον Κασσελάκη αφού είχε προηγουμένως μετατρέψει τους αγανακτισμένους σε τρολ του διαδικτύου.
Οι «σοφοί» του ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε θεοί υπήρξαν που προέβλεπαν τα μέλλοντα, ούτε θνητοί που έβλεπαν τα γινόμενα, αλλά ούτε και οι σοφοί του ποιήματος του Καβάφη που τα «προσερχόμενα αντιλαμβάνονται», την βοή έξω «εις την οδόν» δεν την άκουσαν. Αλλά ήταν όμως βοή ή ψηφιακός θόρυβος; Είναι αργά πλέον γι’ αυτούς, και για μένα. Ομότιμοι πλέον μεταδίδουμε τη σοφία μας σε επιφυλλίδες ή στο Ινστιτούτο Πουλαντζά, μια που η Ακαδημία Αθηνών δεν θα μας κάνει δεκτούς. Και το σοκ με όλους τους απαξιώμενους θεσμούς, αλλά και με το φαντασιακό μας σε αγκύλωση από την αρτηριοσκλήρωση, δεν επιτρέπει να διατυπώσουμε την ακροτελεύτια ερώτηση του Αριστείδη Μπαλτά στο άρθρο του: «Το τι μέλλει να συμβεί is anybody’s guess.».
Αλλά ο Βάλντεμαρ δεν διερωτάται. Δεν απορεί. Και δεν μεταθέτει το υπαρξιακό ερώτημα «ποιος είμαι» στο εξίσου υπαρξιακό ερώτημα «τι είναι σήμερα η Αριστερά» -που επιπλέον έχει απαντηθεί από τον Καρλ Μαρξ και σε καμία αναπροσαρμογή δεν υπόκειται. Αριστερά είναι η συντομογραφία της δικαιοσύνης η οποία όμως αναγγέλλεται από μία έκπτωση που αντιστοιχεί σε φιλοδοξία.
Στην αρχαιότητα πίστευαν πως τα νερά της λίμνης Κουμουνδούρου είναι υποχθόνια. Διόλου. Μια λιμνοθάλασσα είναι με βούρλα, αφήνοντας για τη λίμνη του Λόχνες το τέρας.
