Η πρώτη σεζόν της σειράς μυστηρίου «Yellowjackets» μας άφησε με άφθονα ερωτήματα και υπόνοιες για μπόλικα ένοχα μυστικά, καθώς και την υπόσχεση πως αυτά θα απαντηθούν στη δεύτερη σεζόν.
Η αναμενόμενη συνέχεια είναι πλέον εδώ και, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, οι δημιουργοί Ashley Lyle και Bart Nickerson, χωρίς να χάσουν χρόνο, μπαίνουν απευθείας στο θέμα. Άλλωστε, έχουν πολλές απαντήσεις να δώσουν.
Το πρώτο πλάνο ανοίγει υπό τον ήχο του «Seventeen» της Sharon Van Etten. Η ξύλινη καλύβα στη μέση του πουθενά, την οποία έκαναν σπίτι τους στην πρώτη σεζόν οι επιζήσασες του αεροπορικού δυστυχήματος Yellowjackets, είναι καλυμμένη με χιόνι.
Η επέλαση του καναδέζικου χειμώνα ήταν και μία από τις βασικές απειλές που διαφαίνονταν στον ορίζοντα κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν. Στην πρεμιέρα της 2ης σεζόν, το ψύχος είναι δριμύ. Οι Yellowjackets περνούν τις μέρες τους στριμωγμένες στο δυσοίωνο ξυλόσπιτο που μοιάζει πια μ’ ένα καζάνι γυναικείας οργής που σιγοβράζει. Μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού, κάνουν ό,τι καλύτερο με ό,τι έχουν, ενώ φαίνεται σαν να μην αναμένουν πια την πολυπόθητη σωτηρία να έρθει. Η άγρια φύση τους έχει γίνει τρόπος ζωής.
Φωτ.: Showtime
Με τους πόρους τροφής να λιγοστεύουν, η ομάδα πρέπει να μειώσει τις μερίδες φαγητού για να προσπαθήσει να επιβιώσει, δεδομένης και της έλλειψης θηραμάτων. Δεν είναι όμως μόνο το κρέας που φυλάσσεται και διατηρείται κρύο – η ομάδα κρατάει επίσης το σώμα της Jackie, η οποία πάγωσε μέχρι θανάτου στο τέλος της πρώτης σεζόν, στην αποθήκη κρέατος.
Η σειρά μας έχει δώσει ήδη από την αρχή να καταλάβουμε ότι κάποια στιγμή οι Yellowjackets θα καταφύγουν στον κανιβαλισμό. Πλέον φαίνεται ότι το αναπόφευκτο είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζαμε.
«Ποια διάβολο είναι η Lottie Matthews;»
Η πρώτη σεζόν έκλεισε και με αυτή την απορία. Τώρα, στη λίστα των επιζώντων μαζί με τη Natalie, την Taissa, τη Shauna και τη Misty, η δεύτερη σεζόν έρχεται να προσθέσει επίσημα την ενήλικη εκδοχή της Lottie Matthews, στην οποία επικεντρώνεται μεγάλο μέρος του πρώτου επεισοδίου.
Φωτ.: Kailey Schwerman/Showtime
Με τον τρόπο που παρουσιάζεται η Lottie στις πρώτες σκηνές της δεύτερης σεζόν υπονοείται ότι ίσως και να μην αποζητά πια την διάσωση. Και είναι απολύτως λογικό αφού η νεαρή λιγομίλητη Yellowjacket φαίνεται να έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο, αν και δεν είναι όλοι τόσο πρόθυμοι να ακολουθήσουν ούτε εκείνη ούτε την πεποίθησή της ότι έχει έρθει σε επαφή με κάποια απόκοσμη θεϊκή οντότητα.
Όπως και στην πρώτη σεζόν, η αφήγηση κινείται σε δύο χρόνους, πηδώντας από το παρόν στο παρελθόν και πάλι πίσω. Κάθε τέτοιο cut πλουτίζει την αφήγηση και υφαίνει κάθε χαρακτήρα ακόμα περισσότερο. Για τους θεατές όμως, είτε παρακολουθούν τις Yellowjackets στο παρελθόν είτε στο παρόν, ένα πράγμα είναι απολύτως ξεκάθαρο: η τραυματική αυτή κοινή τους εμπειρία παραμένει πληγή ανοιχτή.
Έτσι, δεν μας κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση όταν η σειρά μας μεταφέρει στο σήμερα, όπου η Lottie, εκμεταλλευόμενη τις υποτιθέμενες σαμανικές της ιδιότητες, στην ενήλικη εκδοχή της φαίνεται να ηγείται μιας αίρεσης, την οποία η ίδια αποκαλεί ομάδα ευεξίας και τα μέλη της οποίας την βλέπουν σαν κάποιου είδους μεσσία. Και φυσικά, όπως όλοι υποθέσαμε από τις τελευταίες στιγμές του φινάλε της πρώτης σεζόν, η Lottie είναι η απαγωγέας της Natalie στο παρόν.
Ανοιχτά μέτωπα
Εκτός από τη Lottie και τη Natalie, συναντάμε τα υπόλοιπα μέλη των Yellowjackets στο σήμερα, ξεκινώντας δυναμικά με τη Shauna, η οποία προσπαθεί να σώσει το γάμο της και ταυτόχρονα να καλύψει τα ίχνη της δολοφονίας του εραστή της. Η Misty προσπαθεί, όπως πάντα, να κερδίσει την αποδοχή τόσο της Sauna, όσο και της Natalie. Έτσι, την βλέπουμε να επιστρατεύει όσα μέσα διαθέτει προκειμένου να τις προστατέψει. Στο μεταξύ, η Taisa παλεύει με τον ίδιο της τον εαυτό και την υπνοβασία της, η οποία έχει επανέλθει και απειλεί κάθε πτυχή της μέχρι πρότινος τακτοποιημένης ζωής της.
Φωτ.: Showtime
Τείνατε ευήκοον ους*
Αν το «Seventeen» της Sharon Van Etten αποτελεί μια μουσική γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν καθώς ξεκινά το επεισόδιο, τότε το κομμάτι «Cornflake Girl» της Tori Amos έρχεται λίγο πριν το τέλος του επεισοδίου για να μας βουτήξει και πάλι βαθιά στο παρελθόν, τον παγωμένο καναδέζικο χειμώνα του 1996, την παλλόμενη από πρωτόγονη γυναικεία οργή καλύβα στο πουθενά και στον ανήμερο παλμό της σειράς.
Η μουσική της Amos καθόρισε μια ολόκληρη γενιά μουσικών στη δεκαετία του ’90 και όχι μόνο, οπότε είναι σχεδόν απορίας άξιο το γεγονός που η μουσική της δεν εμφανίστηκε νωρίτερα στη σειρά. Στο «Cornflake Girl», η Amos τραγουδά για τα βαρετά και καταπιεσμένα «cornflake girls» και τα πιο συναρπαστικά «raisin girls», πλαισιώνοντας ένα από τα βασικά θέματα της σειράς με τρόπο μοναδικό.
Το «Yellowjackets» καταρρίπτει κάθε υπόθεση – βασισμένη σε παραδοσιακά έμφυλα στερεότυπα – πως μια ομάδα έφηβων κοριτσιών, βρισκόμενη σε μια συνθήκη παρόμοια με εκείνη του William Golding στον «Άρχοντα των Μυγών», θα λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά απ’ ότι μια ομάδα αγοριών. Οι Yellowjackets δεν είναι πιο ευγενικές ή λιγότερο πεινασμένες επειδή είναι κορίτσια.
Καθώς, λοιπόν, ακούμε το κεφάτο πιάνο της Amos, η Sauna προβαίνει στην πρώτη πράξη κανιβαλισμού, μια ιδιαιτέρως σοκαριστική εικόνα ομολογουμένως, που όμως μας θυμίζει – σε περίπτωση που το είχαμε ξεχάσει – πως η φιλία στο σύμπαν του «Yellowjackets» έχει συναλλακτικό χαρακτήρα, αφού μιλάμε, καταρχάς, για επιβίωση.
Τώρα, καθώς η δεύτερη σεζόν της σειράς αρχίζει να ξετυλίγεται, μένει να δούμε εάν κάποια από τα ερωτήματα που έχουν τεθεί από την πρώτη κιόλας σεζόν θα απαντηθούν. Μήπως οι Yellowjackets συνάντησαν όντως μια σατανική οντότητα στο δάσος; Ή ήταν όλες μέρος μιας κοινής αυταπάτης; Και τέλος, πόσο πιο άπαιχτο μπορεί να γίνει αυτό το soundtrack της δεκαετίας του ’90;!
*Η φράση «Φίλοι, Ρωμαίοι, ευπατρίδες, τείνατε ευήκοον ους», από την οποία παίρνει τον τίτλο του το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν «Yellowjackets», είναι μέρος ενός αριστουργηματικού επικήδειου λόγου που εκφωνεί ο Μάρκος Αντώνιος στην κηδεία του Ιούλιου Καίσαρα στο ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Όπως και ο μεγάλος Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, έτσι και οι δημιουργοί της σειράς φορτίζουν τη φράση με άφθονη ειρωνεία και επιμέρους νοήματα σχετικά με τη φύση του ανθρώπου.
