Ο Σόιμπλε χάνει την αίγλη του – Ομαδικά πυρά από τον Τύπο

Κάνει τον τυπολάτρη, αλλά δεν είναι. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραβιάζει τους τύπους κατά το δοκούν. Ενώ από το 2015 είχε αναγάγει σε απαράβατο κανόνα την οικονομική συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, παραβίασε τον ίδιο κανόνα αποδεχόμενος μόνο τη συμβουλευτική παρουσία του. Η παραβίαση έβγαζε «μάτι», η εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung» έγραψε: «Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει επανειλημμένως με στρεβλωτικό και δικολαβικό τρόπο δρομολογήσει λύσεις που οδήγησαν ακριβώς στο αντίθετο από τις επιταγές των ευρωπαϊκών κανόνων».

Η πλειονότητα των φιλελεύθερων μέσων ενημέρωσης στη Γερμανία καυτηριάζει εξίσου τους «τακτικισμούς» του γερμανού «τσάρου της οικονομίας». Η κριτική δεν επεκτείνεται στο σύνολο των πεπραγμένων του κατά την τετραετία της απερχόμενης κοινοβουλευτικής περιόδου, πλήττει όμως σοβαρά την εικόνα του ως αψεγάδιαστου υπερασπιστή των κανόνων. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών ο απολογισμός της τετραετούς «σοϊμπλικής» πολιτικής για την Ελλάδα έχει και μια «συναισθηματική» νότα.

«Επρόκειτο για μια περίοδο ιλίγγου» λέει ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών στην Επιτροπή Προϋπολογισμού της γερμανικής Βουλής Γιοχάνες Κάαρς. «Ηταν σαν να πέφταμε καθημερινά με το τρενάκι στο κενό» λέει ο ίδιος. Μόνο που η πτώση δεν λάμβανε χώρα σε λούνα παρκ, αλλά στην πραγματική ζωή.

Πολιτικά, τα ίδια κόμματα χωρίζουν την τετραετία σε τρεις χρονικές φάσεις με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις: Πρώτη, την κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠαΣοΚ υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Δεύτερη, την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Και τρίτη, τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τον Σεπτέμβριο του 2015 έως σήμερα.

Από εκεί και έπειτα όμως η στάση τους διαφοροποιείται. Για τον εκπρόσωπο των Χριστιανοδημοκρατών στην Επιτροπή Προϋπολογισμού Εκχαρτ Ρέμπεργκ η κυβέρνηση Σαμαρά στην ύστερη περίοδό της, δηλαδή στα τέλη του 2014, ήταν και η μόνη μέχρι τότε πραγματικά επιτυχημένη. «Ολοι οι οικονομικοί δείκτες έδειχναν τότε ότι η χώρα θα ξανάβγαινε σύντομα στις αγορές» λέει. Αυτό δεν έγινε όμως δυνατόν ύστερα από την επικράτηση Τσίπρα στις εκλογές του 2015. «Για ένα εξάμηνο, στην Αθήνα κυριαρχούσε ο παραλογισμός» προσθέτει. Ο Γιάνης Βαρουφάκης σκόρπιζε τον φόβο στις αγορές με τις προβοκατόρικες δηλώσεις του, η Ελλάδα βρισκόταν στο κατώφλι της εξόδου από το ευρώ και την Ευρώπη. Αυτό άλλαξε στα μέσα Ιουλίου του 2015 με τη στροφή 180 μοιρών του κ. Τσίπρα και έκτοτε συνεργάζεται χωρίς τριβές με τους δανειστές. «Καθοριστικό ρόλο για αυτό παίζει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος προωθεί τις δομικές αλλαγές» τονίζει. Μια κάποια επιφύλαξη απέναντί του υφίσταται μεν ακόμη, όμως η πάλαι ποτέ «δυσπιστία-βουνό» έχει υποχωρήσει σημαντικά.

«Ο Σόιμπλε απέβλεπε πριν από όλα σε δομικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία, οι οποίες επιταχύνονται συνεχώς τελευταία» προσθέτει. Με αυτό ως μέτρο, ο απολογισμός του για την Ελλάδα θα πρέπει λοιπόν να θεωρείται εξαιρετικά επιτυχημένος.

«Επιτυχημένος; Μάλλον μέτριος, έτσι κι έτσι» κρίνει αντίθετα ο κ. Κάαρς. Τα προγράμματα για την Ελλάδα, που ήταν δικής του έμπνευσης, ήταν μεν αναγκαία, όμως τους έλειπε εξαρχής το πραγματικά ζωογόνο στοιχείο: η ανάπτυξη. Αυτή πρέπει να έρθει επιτέλους στη χώρα, είτε μέσω της προσέλκυσης ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων (υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα κάνει επιτέλους πράξη την υπόσχεσή της για «επανάσταση» στη δημόσια διοίκηση) είτε μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων –η αρχή των οποίων πρέπει να γίνει αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η Linke (Αριστερά) και οι Πράσινοι, αντίθετα, δεν βρίσκουν ούτε έναν καλό λόγο για τον κ. Σόιμπλε. «Είναι τζογαδόρος που παίζει με την τύχη της χώρας» λέει ο επικεφαλής των Πράσινων στην Επιτροπή Προϋπολογισμού Σβεν Κρίστιαν Κίντλερ.

«Ο όρος τζογαδόρος αδικεί τον υπουργό» απαντά πηγή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Ο κ. Σόιμπλε μπορεί μεν να μπλοφάρει, όπως το κάνει εξάλλου και κάθε άλλος ομόλογός του στο διπλωματικό πόκερ, αυτό όμως δεν αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής του. Αυτή συνίσταται στον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας και εν γένει της ευρωζώνης. «Και σε αυτήν, και μόνο σε αυτήν» υποτάσσονται οι όποιες υποτιθέμενες ή και αληθινές μπλόφες.

Μπλόφες και αναγκαιότητες

Με αυτή την άποψη συντάσσεται, αν και με άλλο σκεπτικό, ο κ. Κάαρς. «Οι μπλόφες του Σόιμπλε υπακούουν πάντα στις ανάγκες της εσωτερικής πολιτικής» λέει. Με αυτές θέλει να «χαϊδεύει» αφτιά και να «ψαρεύει» ψήφους. Αυτό εξηγεί, για παράδειγμα, και την απειλή του περί Grexit, την έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που επανέφερε κατά διαστήματα στην επικαιρότητα –ξέροντας όντως πόσο πολύ δημοφιλής ήταν αυτή παλιότερα στους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Αν η ίδια απειλή θα παίξει ρόλο και την ώρα του «μεγάλου ψαρέματος», στον επικείμενο προεκλογικό αγώνα, είναι ωστόσο απίθανο. Κι αυτό επειδή το εκλογικό επιτελείο των Χριστιανοδημοκρατών έχει κρίνει ότι η Ελλάδα προς το παρόν δεν «πουλάει».