Ξεκίνησε ως αστείο, αλλά αύριο ίσως γελάει με εμάς. Οι περισσότεροι αδιαφόρησαν για μια καμπάνια ενός επιχειρηματία να καταλάβει την ισχυρότερη θέση του κόσμου. Μάλιστα επειδή προσπάθησε, ουσιαστικά ως «ουδέτερος» πολιτικός να διεισδύσει στην πολιτική σκηνή μέσω ενός εκ των δυο παραδοσιακών κομμάτων και όχι ως τρίτος πόλος όπως το είχε πράξει παλαιότερα ο επιχειρηματίας Ρος Περο, οι περισσότεροι αντίπαλοι του τον αντιμετώπισαν λίγο πολύ ως μια αστεία υποψηφιότητα που θα καίγονταν στην πορεία.
Κι όμως, η υποψηφιότητα όχι μόνο ενδυνάμωσε αλλά και επικράτησε. Μάλιστα αποτελεί μυστήριο πως παρά τις ακραίες θέσεις του, τα ρατσιστικά και σεξιστικά του σχόλια, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι είναι πιθανό να είναι αύριο ο επόμενος πλανητάρχης. Κάθε φορά που κάνει (;) ένα λάθος τα νούμερα του πέφτουν αλλά σε διάστημα λίγων ημερών επανακάμπτουν. Ορισμένοι το ερμηνεύουν ως οργή και αντίδραση των πολιτών έναντι της υφισταμένης οικονομικής και πολιτικής κατάστασης καθώς και ως αντίδραση στο υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο. Παραδείγματα αυτής της οργής υπήρξαν η αύξηση των δυνάμεων της Λεπέν και των Ποδέμος, κυρίως όμως επέφεραν την άνοδο των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην Ελλάδα και του Brexit.
Ο λόγος όμως της κάθε επανάκαμψης – λάστιχο του κ. Τραμπ στις δημοσκοπήσεις οφείλεται ότι και οι δυο υποψήφιοι έχουν ιδιαίτερα υψηλή αντιδημοτικότητα. Οι ψηφοφόροι που «μισούν» την κύρια Κλίντον και ό,τι αντιπροσωπεύει, δηλαδή την διαφθορά και τις σχέσεις της με την Wall Street ενώνονται με τους ψηφοφόρους που μισούν τον Πρόεδρο Ομπάμα και θεωρούν ότι η επικράτηση του «λευκού είδους» είναι απαραίτητη ούτως ώστε οι άξιες τις Αμερικής να επιστρέψουν σε αυτούς που την έκαναν μια μεγάλη και δημοκρατική χώρα.
Σε ένα, όμως, σύστημα 528 εκλεκτόρων που η κάθε πολιτεία έχει αναλογικά με τον πληθυσμό της, η μάχη θα κριθεί στην επικράτηση ορισμένων Πολιτειών – κλειδιά που χωρίς αυτές θα είναι σχεδόν αδύνατο για τον κ. Τραμπ να μπει στον Λευκό Οίκο ως ένοικος. Δεν του αρκούν οι δύσκολες πολιτείες των Φλώριδα, Οχάιο και Βόρειας Καρολίνας, αλλά χρειάζεται και την Πενσυλβάνια προκείμενου να κατακτήσει τον μαγικό αριθμό 270. Εάν δεν τα καταφέρει τότε ο μόνος δρόμος είναι να σπάσει το περίφημο «Μπλε Τοίχος» των Δημοκρατικών, δηλαδή τις 19 Πολιτείες που ψηφίζουν πάντα τον εκάστοτε Δημοκρατικό υποψήφιο από το 1992 και η δύναμη τους ανέρχεται σε 242 εκλέκτορες.
Με απλά μαθηματικά η κύρια Κλίντον έχει πιο βατό δρόμο – θα πρέπει, για παράδειγμα, να κερδίσει την Φλώριδα (29 εκλέκτορες) και μια ή δυο άλλες πολιτείες (το Νέο Μεξικό με 40% ισπανόφωνου πληθυσμού φαίνεται σχεδόν σίγουρο).
Οι αριθμοί δείχνουν ότι η κύρια Κλίντον είναι πιο κοντά στην νίκη – μένει να το επιβεβαιώσουν και οι αμερικανοί ψηφοφόροι.
