Όσο καταρρέουν οι θεσμοί, τόσο ισχυροποιείται το Παρακράτος. Δυστυχώς τους τελευταίους μήνες έχει αποτυπωθεί μια προσπάθεια αναβίωσης μιας προγενέστερης πραγματικότητας που οι παλαιοί (και πραγματικοί) κομουνιστές θυμούνται με θλίψη και (δίκαιο) παράπονο. Ήταν τα χρόνια των πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης.
Σήμερα το Παρακράτος προσπαθεί και πάλι να επηρεάσει την πολιτική σκηνή της χώρας. Προ ολίγων μηνών υπήρξε η δημοσιοποίηση υποκλαπέντων τηλεφωνικών συνομιλιών στελεχών του ΔΝΤ στην Αθήνα. Προ ολίγων ημερών υπήρξε η δημοσιοποίηση (που κατέληξε σε κιτρινισμό) ιδιωτικής και προσωπικής αλληλογραφίας στελέχους του Συμβουλίου Επικράτειας. Και στις δυο περιπτώσεις εγείρονται απλά ερωτήματα: ποιος μπορούσε να κάνει τις υποκλοπές, γιατί τις έκανε και τι είχε να κερδίσει.
Αρωγός του Παρακράτους υπήρξε, με την στάση της, η Αυγή, κομματικό όργανο του Συριζα. Δημοσιεύοντας την συγκεκριμένη στιγμή αρχικά την υποκλαπείσα αλληλογραφία και την επόμενη ημέρα το όνομα του Δικαστή στο πρωτοσέλιδο της, δημιούργησε σκέψεις για τα κίνητρα της. Αφορά κανέναν η προσωπική ζωή ενός ψηλά ισταμένου αξιωματούχου? Εάν θεωρείται θεμιτό και χρήσιμο για την ενημέρωση αυτού του είδους οι δημοσιεύσεις τότε γιατί δεν έπραξε το ίδιο για νυχτοπερπατήματα και άλλες ιστορίες αγάπης πολιτικών?
Αρωγός του Παρακράτους υπήρξε, επίσης, με την στάση της, η «Επιτροπή της Παρακμής» της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων. Δημιουργούνται ερωτήματα για βουλευτές με αμφίβολο ήθος, που επιλέγουν να θέσουν ερωτήματα που αντλούνται από τον βούρκο του διαδικτύου, αλλά μόνο σε συγκεκριμένους- για άλλους «η σιωπή είναι (κυριολεκτικά) χρυσός». Όμως, τελικά, χάνονται οι ίδιοι στον οχετό λασπολογίας τους αφού, αυτοϊκανοποιημένοι από τις θεωρίες συνωμοσίας τους, δεν μπορούν καν να διατυπώσουν ερώτηση. Τα πρακτικά υπάρχουν.
Οι εποχές όμως των πιστοποιητικών έχουν πλέον παρέλθει.
