Τελικά γίναμε σοφότεροι παρακολουθώντας την συνεδρίαση της Βουλής για την Παιδεία. Μάθαμε ότι ουσιαστικά ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την παιδεία.
Το πρώτο πράγμα που έθεσε η Κυβέρνηση για την «Παιδεία» ήταν η διαπλοκή! Γνωστή καραμέλα που αποτελεί απάντηση σε κάθε ζήτημα που ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να λύσει. Άλλωστε τα νούμερα των δημοσκοπήσεων είναι καταθλιπτικά. Το ότι εξακολουθούν να συνεχίζουν αυτή την μέθοδο αποφυγής των ουσιαστικών προβλημάτων για τα οποία οι πολίτες τους ψήφισαν και τους ρίχνουν καθημερινά όλο και πιο χαμηλά στις δημοσκοπήσεις είναι απορίας άξιον.
Το θέμα δεν είναι ότι στέλνει ένας πολιτικός τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο. Πράττει άριστα δεδομένου του επιπέδου της δημόσιας Παιδείας. Το θέμα είναι ότι διορίζει έναν εμμονικο υπουργό Παιδείας που αντί να βελτιώνει την παιδεία την χειροτερεύει. Επιπλέον προκαλεί συνεχώς συγκρούσεις και ίσως κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν έχει διοριστεί για τον σκοπό αυτό. Εάν έχει εμμονές για προσωπικές προσβολές ας επιστρέψει στην θέση του διευθυντή κομματιού φυλλάδιου.
Προβλημάτισε όμως και η Αξιωματική Αντιπολίτευση αν και άρχισε πολύ καλά. Δεν έπεσε στην παγίδα του κ. Τσίπρα και να αναλωθεί σε μια συζήτηση για την διαπλοκή και κέρδισε μια επικείμενη συνεδρίαση όπου θα αναλυθούν σε βάθος τα θέματα του διαγωνισμού, του κ. Καλογρίτσα και της Τράπεζας Αττικής. Έθεσε ορισμένες ιδέες και υποσχέθηκε ότι θα ακυρώσει όλες τις παρεμβάσεις Φίλη. Η τελική εικόνα προβλημάτισε όμως.
Όταν ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε στην τριτολογία του να παρουσιάσει ένα διαφορετικό και πιο συναινετικό πρόσωπο η Κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ήταν, σχεδόν στο σύνολο της, απούσα. Δεν την ενδιέφερε τι θα πει ο Πρωθυπουργός; Δεν την ενδιέφερε να στηρίξει το αρχηγό της σε περίπτωση που θα το χρειαζόταν; Με ποιους ανθρώπους θα μπορέσει να εφαρμόσει την πολιτική που προτείνει;
Εάν δεν μπορεί να πείσει τους βουλευτές του πως θα πείσει τους πολίτες;
