Η δύναμη της ψυχής των ατόμων με κινητικά προβλήματα αποτυπώνεται πλήρως από την επιτυχία των αθλητών μας στους παραολυμπιακούς αγώνες. Τα συγχαρητήρια που τους δίδονται τους αξίζουν πραγματικά.
Το δυστύχημα είναι ότι το Κράτος, οι πολιτικοί και μια σημαντική μερίδα «πολιτών» θυμάται αυτούς τους συνάνθρωπους μας μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Τον υπόλοιπο χρόνο οι ανωτέρω απλώς αδιαφορούν.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες βλέπεις πολλούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να κυκλοφορούν και να και να συμμετέχουν στα κοινά. Στην τριτοκοσμική Ελλάδα όμως υπάρχει μια μερίδα «πολιτών – φασιστών» που με το έτσι θέλω και με περίσσιο θράσος στην ουσία απαγορεύουν στους άτυχους αυτούς συνάνθρωπους μας το αυτονόητο δικαίωμα να μπορούν να κυκλοφορούν στις πόλεις μας. Τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα που καταλαμβάνουν τα πεζοδρομία είναι πλέον καθεστώς και όταν κάποιος πολίτης πάει να διαμαρτυρηθεί εισπράττει τον χλευασμό και ύβρεις από τους τραμπούκους παρανομούντες.
Το κράτος βεβαίως απουσιάζει. Η Δημοτική Αστυνομία, με την ευλογία του κ. Καμίνη, αδιαφορεί – οι πολιτικές αρχές κάνουν το ίδιο. Θα περίμενε κανείς ότι η τοποθέτηση του κ. Κουρουμπλή ως πρώτου τη τάξη υπουργού θα τις ευαισθητοποιούσε. Ας δοκίμαζε ο κ. Υπουργός να κάνει μια βόλτα μόνος του στους δρόμους της Αθηνάς και θα διαπίστωνε ότι τα συγχαρητήρια που δίδονται στους παρολυμπιονίκες μας ουδεμία άξια έχουν όταν οι τραμπούκοι, με την άδεια της εξουσίας, κυριαρχούν.
Οποίος θέλει να τιμήσει τον κ. Μάμαλο ας του επιτρέπει να κυκλοφορεί στην Αθηνά με την αξιοπρέπεια που του οφείλουμε.
