TO BHMA –NEW YORK TIMES
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν, επί καιρό από τους διαφωνούντες της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, σημείωσε εντυπωσιακή νίκη στις εκλογές για την ηγεσία του κόμματος. Οι πολιτικοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι αυτό σημαίνει πως οι προοπτικές εκλογής των Εργατικών στην κυβέρνηση είναι καταδικασμένες. Ίσως έχουν δίκιο, αν και δεν είμαι ο μοναδικός που αναρωτιέται γιατί οι σχολιαστές, που απέτυχαν παταγωδώς να προβλέψουν το φαινόμενο Κόρμπιν, έχουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στην ανάλυσή τους για το τι σημαίνει η νίκη του.
Δεν θα μπω όμως σε αυτό το παιχνίδι. Αντίθετα, θα μιλήσω για ένα σημαντικό στοιχείο που οδήγησε στην άνοδο του Κόρμπιν _ την εξαφάνιση των μετριοπαθών Εργατικών. Στην οικονομική πολιτική ιδιαίτερα, όλοι οι άλλοι υποψήφιοι για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος εκτός από τον Κόρμπιν υποστήριζαν τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης των Συντηρητικών.
Το χειρότερο είναι ότι όλοι τους αποδέχονταν σιωπηρά την ψευδή δικαιολογία γι’ αυτές τις πολιτικές που διακινούν οι Συντηρητικοί, δηλώνοντας ουσιαστικά ένοχοι για εγκλήματα που δεν διέπραξαν οι Εργατικοί.
Οι ψευδείς κατηγορίες αφορούν την δημοσιονομική πολιτική και, πιο συγκεκριμένα, ότι οι κυβερνήσεις των Εργατικών που κυβέρνησαν τη Βρετανία από το 1997 ως το 2010 ξόδευαν πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους, δημιουργώντας τέτοιο έλλειμμα και κρίση χρέους που προκάλεσαν την γενικότερη οικονομική κρίση. Η δημοσιονομική κρίση, με την σειρά της, υποτίθεται ότι δεν άφησε άλλη εναλλακτική παρά αυστηρές περικοπές στις δαπάνες, ιδίως εκείνες που βοηθούν τους φτωχούς.
Τα μέσα ενημέρωσης όχι μόνο δεν πέρασαν από ενδελεχή έλεγχο τις κατηγορίες αυτές, αλλά και τις αναπαράγουν σαν γεγονός.
Ήταν η Εργατική κυβέρνηση δημοσιονομικά ανεύθυνη; Η Βρετανία είχε περιορισμένο έλλειμμα στον προϋπολογισμό της την παραμονή της οικονομικής κρίσης του 2008, αλλά ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν ήταν πολύ υψηλό. Δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι η κυβέρνηση ξόδευε πολύ πέρα από τις δυνατότητές της.
Είναι αλήθεια ότι το έλλειμμα εκτινάχθηκε στα ύψη μετά το 2008, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα της κρίσης και όχι αιτία. Και το χρέος αυξήθηκε αλλά παραμένει πολύ χαμηλότερο από τα επίπεδα που επικράτησαν στο μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της Βρετανίας.
Άλλωστε τα επιτόκια του βρετανικού χρέους παρέμειναν πολύ χαμηλά. Αυτό σημαίνει τόσο ότι η υποτιθέμενη δημοσιονομική κρίση δεν δημιούργησε ποτέ οικονομικό πρόβλημα όσο και ότι δεν υπήρχε ποτέ ανάγκη για απότομη στροφή στη λιτότητα.
Εν ολίγοις, η όλη ρητορική για την ευθύνη των Εργατικών στην οικονομική κρίση και την ανάγκη για λιτότητα είναι ανοησίες. Είναι όμως ανοησίες που αναπαράγονται κατά κόρον από τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης σαν γεγονότα. Και όλοι οι αντίπαλοι του Κόρμπιν για την ηγεσία των Εργατικών έχουν πιστέψει πλήρως και αποδεχθεί το επιχείρημα των Συντηρητικών ότι το κόμμα τους διαχειρίστηκε πολύ άσχημα την οικονομία. Συνεπώς, όπως ανέφερα, ο θρίαμβος του Κόρμπιν δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένης της ετοιμότητας των μετριοπαθών Εργατικών να δεχθούν ψευδείς ισχυρισμούς για υποτιθέμενη κακοδιαχείριση.
Αυτό αφήνει όμως ανοιχτό το ερώτημα γιατί το δέχθηκαν. Το πολιτικό κατεστημένο των Εργατικών μοιάζει να στερείται φρονήματος, για λόγους που δεν κατανοώ πλήρως. Και αυτό σημαίνει ότι η ανατροπή του Κόρμπιν δεν οφείλεται σε μια αιφνίδια στροφή προς τα αριστερά των οπαδών του Εργατικού Κόμματος. Οφείλεται κυρίως στην ακατανόητη και θλιβερή ηθική και πνευματική κατάρρευση του μετριοπαθών του κόμματος.
