Εναλλακτικά, μπορείτε να επιμείνετε ότι σκοτεινές δυνάμεις συγκαλύπτουν την ζοφερή πραγματικότητα. Τέλος, υπάρχει μια τρίτη επιλογή: Μπορείτε να υποκριθείτε ότι δεν έχετε κάνει τις προβλέψεις που κάνατε. Αυτό συμβαίνει συχνά με ανθρώπους που έχουν απευθύνει τρομερές προειδοποιήσεις σχετικά με τα επιτόκια και τον πληθωρισμό, και τώρα ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έκαναν κάτι τέτοιο.
Αυτό το βλέπω καθαρά στο μέτωπο της υγειονομικής περίθαλψης. Το Obamacare λειτουργεί καλύτερα από ό,τι περίμεναν ακόμα και οι υποστηρικτές του, αλλά οι εχθροί του λένε ότι τα καλά νέα δεν αποδεικνύουν τίποτα, γιατί κανείς δεν προέβλεψε κάτι διαφορετικό.
Πηγαίνετε πίσω στο 2013, προτού τεθεί πλήρως σε ισχύ η μεταρρύθμιση, ή στις αρχές του 2014, προτού ανακοινωθούν οι αριθμοί των πρώτων εγγραφών στο νέο Σύστημα Υγείας. Τί προέβλεπαν οι αντίπαλοι του Obamacare; Η απάντηση είναι, απόλυτη καταστροφή.
Στις αρχές του 2014, οι αγαπημένοι «ειδικοί» της Δεξιάς προειδοποιούσαν για ένα «σπιράλ θανάτου» στο οποίο θα εγγράφονταν μόνο οι πιο άρρωστοι πολίτες.
Για την συνολική επίδραση στην ασφαλιστική κάλυψη; Επί αρκετούς μήνες το 2014, πολλοί κορυφαίοι Ρεπουμπλικάνοι – συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Βουλής Τζον Μπένερ – προέβλεπαν ότι περισσότεροι άνθρωποι θα χάσουν την κάλυψη από όσους θα την κερδίσουν.
Και οι πάντες στην Δεξιά προέβλεπαν ότι ο νόμος θα κόστιζε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, προσθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αν όχι τρισεκατομμύρια στα ελλείμματα του προϋπολογισμού.
Τι πραγματικά συνέβη; Ο αριθμός των Αμερικανών χωρίς ασφάλιση υγείας έχει μειωθεί κατά περίπου 15 εκατομμύρια, και θα είχε μειωθεί σημαντικά περισσότερο εάν τόσο πολλές Πολιτείες που ελέγχονται από Ρεπουμπλικάνους δεν εμπόδιζαν την επέκταση του Medicaid. Και το συνολικό κόστος του προγράμματος είναι πολύ χαμηλότερο των προσδοκιών.
Ενα ακόμα πράγμα: Μερικές φορές ακούω παράπονα σχετικά με την υποτιθέμενη κακή ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται στις οικογένειες των νέων ασφαλισμένων.
Ετσι μοιάζει μια επιτυχημένη πολιτική, και θα έπρεπε να οδηγήσει τους επικριτές σε ενδοσκόπηση σχετικά με το γιατί έκαναν τόσο μεγάλο λάθος. Αλλά όχι. Αντ ‘αυτού, η νέα γραμμή είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να δούμε εδώ: «ότι ουδέποτε αμφισβητήθηκε ότι περισσότεροι άνθρωποι θα πρέπει να αφαλιστούν».
Βλέπετε, σε ένα πολωμένο πολιτικό περιβάλλον, οι πολιτικές συζητήσεις αφορούν πάντοτε κάτι περισσότερο από το συγκεκριμένο θέμα στο τραπέζι. Είναι, επίσης, συγκρούσεις απόψεων για τον κόσμο.
Υπάρχει επίσης ένα ηθικό ζήτημα εδώ. Η άρνηση να αποδεχθεί κάποιος την ευθύνη για τα λάθη του παρελθόντος είναι ένα σοβαρό ελάττωμα του χαρακτήρα στην ιδιωτική ζωή του ατόμου. Φτάνει στο επίπεδο του πραγματικού εγκλήματος όταν διακυβεύονται πολιτικές που επηρεάζουν εκατομμύρια ζωές.