Το φάντασμα της επανάστασης που, υποτίθεται, πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη του 1872, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Μαρξ, δεν υπάρχει πια –αν μπορούμε να πούμε πως υπήρξε ποτέ. Τα φαντάσματα που πλανήθηκαν και εξακολουθούν να περιφέρονται πάνω από το κεφάλι μας δεν είναι επαναστατικά. Είναι φαντάσματα του ολοκληρωτισμού: κομμουνισμού, φασισμού, ναζισμού. Οι δικτατορίες, οι πόλεμοι, οι γενοκτονίες, η οικονομική εξαθλίωση, η πείνα. Ο ελληνικός λαός τα έχει βιώσει αυτά όλα –και φευ –πολλά από αυτά εξακολουθεί να τα βιώνει και σήμερα.
Σε όλα αυτά τα κληρονομημένα δεινά, τώρα και αρκετά χρόνια έχει προστεθεί το «μεταναστευτικό πρόβλημα», όπως λέγεται, κάτι που ως και μία δεκαετία πριν μας ήταν ολωσδιόλου άγνωστο. Χιλιάδες πρόσφυγες, από τα εκατομμύρια που συνωστίζονται στις μικρασιατικές ακτές και στις όχθες του Εβρου έχουν εισέλθει στη χώρα παράνομα και κάθε μέρα γίνονται και περισσότεροι. Εμείς και η Ιταλία, για λόγους γεωγραφικούς και γεωφυσικούς, είμαστε οι αποδέκτες αναρίθμητων φυγάδων. Χιλιάδες όμως είναι και οι πνιγμένοι στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και στους βάλτους του Εβρου.
Μπορεί να έχει ο καθένας μας τους λόγους του να δυσφορεί ή να στέκεται αρνητικά απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Ομως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πρόσφυγες και οι κατατρεγμένοι που πνίγονται στα νερά μας ή βρίσκονται δολοφονημένοι στους δρόμους μας (επαναλαμβάνω: οι πρόσφυγες και οι κατατρεγμένοι) είναι δικοί μας νεκροί. Εχουν πάρει την πικρή ελληνική ιθαγένεια με τη ζωή τους. Και μας βαραίνουν, όπως οι δικοί μας νεκροί.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε –με τις δικές μας κυρίως πολιτικές και κομματικές επιλογές –τους εφιάλτες της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της φτώχειας και της παρακμής. Οι πολιτικοί μας, χθεσινοί και σημερινοί, είναι επιλογή δική μας. Η διαφορά των σημερινών με τους χθεσινούς έγκειται στην ορολογία. Στις λέξεις. Τρανό παράδειγμα το μεταναστευτικό πρόβλημα που δείχνει την αιώνια και ακατάλυτη συνέχεια του «κράτους». Ποια ήταν η πολιτική των χθεσινών; Οι Αμυγδαλέζες, η παντελής έλλειψη ενός λογικού και εφαρμόσιμου εθνικού σχεδίου για την υποδοχή, την προστασία αυτών των εξαθλιωμένων ανθρώπων, αρχικά, και, στη συνέχεια, την προώθησή τους στις ευρωπαϊκές χώρες του προορισμού τους.
Ποια η διαφορά ανάμεσα στους προηγούμενους αρμοδίους για τους πρόσφυγες και στους σημερινούς; Οτι σήμερα έχουμε μια «αισθαντική» αναπληρώτρια υπουργό που όταν δεν παριστάνει την Ιφιγένεια (!) λέει «ανοησίες», κατά την κρίση συριζαίας βουλευτή.
Από την άλλη, η λεγόμενη δημοκρατική Ευρώπη, η Ευρώπη της αλληλεγγύης κ.λπ., προτιμά να μας στέλνει κάποια χρήματα για Αμυγδαλέζες παρά να συμμετέχει ενεργά, όπως οφείλει, σε αυτό το μεγάλο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε προχθές: «Αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν αφορά μόνο την Ιταλία. Εχουμε καθήκον να σώζουμε ζωές και να υποδεχόμαστε τους ανθρώπους με τρόπο πολιτισμένο, όμως έχουμε επίσης καθήκον να αναζητήσουμε διεθνή συμπαράσταση και συμμετοχή στο πρόβλημα. Η Ευρώπη θυμάται την Ιταλία μόνο όταν θέλει να μας επιβάλει κάποιο πρόστιμο ή κάποιον φόρο. Ομως, όταν ζητούμε χείρα βοηθείας ώστε να εμποδίσουμε αυτή την εισβολή –επειδή για εισβολή πρόκειται -, η Ευρώπη παραμένει αδιάφορη».
Το Μεταναστευτικό είναι πρόβλημα εθνικής τάξεως. Συνιστά απειλή όχι μόνο οικονομική αλλά θέτει σε κίνδυνο την εθνική επιβίωσή μας. Οι Τούρκοι δεν έχουν (για την ώρα) ανάγκη να εισβάλουν στα νησιά μας. Ως «εισβολείς» χρησιμοποιούν (και μάλιστα με το αζημίωτο) όλες αυτές τις δυστυχισμένες ψυχές που μας εξαποστέλνουν. Η φιλοξενία μας και η συμπαράστασή μας στους πρόσφυγες είναι, από τη φύση μας, δεδομένη. Ομως μπορεί κάποιος να φαντασθεί ένα ή δύο εκατομμύρια ανθρώπους να περνούν στη χώρα τους επόμενους μήνες; Ποια είναι η λύση; Να παρατήσουν τις ανόητες κομματικές συγκρούσεις οι βουλευτές, κυβερνητικοί και μη, και να εκπονήσουν ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας. Χωρίς όμως και να ρίχνουν κάτω από το χαλί της υποκρισίας βασανισμένες ανθρώπινες ζωές.
Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως είναι κόμμα πατριωτικό, αν όντως τα λοιπά δημοκρατικά κόμματα θέλουν να θεωρούνται επίσης κόμματα πατριωτικά, ιδού η ευκαιρία: ας καθήσουν (μέσα σε όλα τα άλλα προβλήματα) και ας αντιμετωπίσουν αυτή τη νέα εθνική απειλή με φρόνηση και ρεαλισμό. Υπηρέτες του έθνους αλλά και προστάτες και αρωγοί της προσφυγιάς –στο μέτρο του δυνατού και πάντοτε μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Μας φτάνουν τα δικά μας οικονομικά προβλήματα. Δεν έχουμε ανάγκη και από νεκρούς πρόσφυγες. Μας αρκούν οι δικοί μας.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ