Έπρεπε να περάσουμε όλοι μας ένα μήνα με απεργίες (πείνας και μη πείνας) καταλήψεις, καταστροφές, βανδαλισμούς, λεηλασίες, τριτοκοσμικές μιζέριες, νομικούς παλιμπαιδισμούς, επαναθεώρηση του καταλόγου των ηρώων του ελληνικού Πανθέου, τέλος πάντων, έπρεπε να ασχοληθούμε όλοι μας, από τους μαθητές της Πέμπτης ΕΛΜΕ ως τον μη «αγωνιστή» Πρόεδρο της «Δημοκρατίας» για να πάρουμε μια απόφαση που ένας νοήμων και πρακτικός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όπως λένε, θα είχε πάρει από την πρώτη στιγμή.
Να βρεθεί ένας απλός, λογικός, νόμιμος τρόπος ώστε να σπουδάσει και εκείνος ακόμη που ομολογεί ότι «η διεκδίκηση που κάνω δεν αφορά την στέρησή μου στο δικαίωμα της εκπαίδευσης […] επέλεξα την απεργία πείνας, όχι κάνοντας μία επίκληση στην αστική νομιμότητα αλλά θέτοντας έναν εκβιασμό και προκαλώντας το δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος». Να σπουδάσει λοιπόν. Να πάρει το πτυχίο του. Και να ζήσει μια όμορφη ζωή.
Και μαζί του κάτι να μάθουν και οι φίλοι του. Και παρέα με αυτούς να μορφωθούν οι αισθαντικοί αρθρογράφοι, οι δακρυσμένοι τηλεπαρουσιαστές, οι «αναλυτές», οι ψηφοθηρευτές, οι βουλευτίνες και οι βουλευτές. Καλές σπουδές και καλό πτυχίο.
