Ηταν ένα από τα πιο προκλητικά επικοινωνιακά σόου που έχουν στηθεί τα τελευταία χρόνια ο γάμος του Τζορτζ Κλούνεϊ. Μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή για τις ανάγκες της οποίας μια ιστορική, υψηλής αισθητικής πόλη όπως η Βενετία μετατράπηκε σε Λας Βέγκας. Σε ευτελές σκηνικό για μια πανάκριβη σαπουνόπερα, ένα παρωχημένης αισθητικής Αρλεκιν. Με τα κανάλια της να κλείνουν για τον απλό λαό, προκειμένου να παρελάσουν ανενόχλητοι οι νεόνυμφοι και οι καλεσμένοι τους. Με τα παλάτσο της να φιλοξενούν όλη την εξ Αμερικής βλαχιά που θεωρεί ότι αν φωτογραφηθεί στην είσοδο του πανάκριβου Cipriani ντυμένη από τον Αρμάνι αποκτά αμέσως τον τίτλο του δόγη. Με τους φωτογράφους και τους φαν να στριμώχνονται στις γέφυρες εκλιπαρώντας για ένα ακόμη μπλαζέ (μετά ελαφρού μειδιάματος) βλέμμα από τον γεροντογαμπρό Τζορτζ. Με το ζεύγος των νεονύμφων και τις οικογένειές τους να πληρώνουν αδρά για να αγοράσουν μερικές ημέρες ευρωπαϊκής φινέτσας και να χορτάσουν (προσωρινά) την (ακόρεστη;) πείνα τους για δημοσιότητα.
Είχαν και «δωράκι», βεβαίως, για τα μάτια του κόσμου, προκειμένου να μη σχολιαστεί αρνητικά η νεοπλουτίστικη μανία τους για ακόμη περισσότερα φλας, για ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια: τα έσοδα από τις φωτογραφίες του γάμου, οι οποίες είχαν πωληθεί σε γνωστό έντυπο προτού ακόμη τελεστεί το μυστήριο, θα τα διέθεταν για κοινωφελείς σκοπούς. Για άλλη μια φορά η φιλανθρωπία έγινε το άλλοθι για την εκδήλωση-αποθέωση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Για άλλη μια φορά οι «γαλαζοαίματοι» των αμερικανικών στούντιο πέταξαν τα απομεινάρια από το υψηλής γαστρονομίας γαμήλιο κέικ που απόλαυσαν με τους ομοίους τους –συνοδεύοντάς το από ωκεανούς (όπως γράφτηκε) πανάκριβης σαμπάνιας – στους πτωχούς και πεινασμένους, διαφημίζοντας με αυτόν τον τρόπο την άλλη, την πονετική πλευρά τους. Θα πείτε, από το να έβαζαν και τα λεφτά από τη φωτογράφιση στην τσέπη τους, καλύτερα που θα τα δώσουν σε εκείνους που έχουν ανάγκη, οπότε δεν ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου η προσφορά.
Πράγματι. Ομως, ακόμη και αυτή η (ας την πούμε) γενναιόδωρη πράξη τους δεν είναι αρκετή για να μας κάνει να δούμε –αν όχι με συμπάθεια –τουλάχιστον με κάτι σαν συγκατάβαση την υπερβολή, την έλλειψη μέτρου και την κακογουστιά της φιέστας που έστησαν με τη δύναμη του παρά τους. Αγνοώντας ότι ένα πράγμα το οποίο δεν μπορείς να αγοράσεις, όσα χρήματα και αν διαθέτεις, είναι το καλό γούστο. Και ο γάμος του Κλούνεϊ και της Αλαμουντίν ήταν μέσα στην απερίγραπτη υπερβολή του απερίγραπτα κακόγουστος.
Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν καν γάμος από τη στιγμή που οι καλεσμένοι, αντί να γίνονται δεκτοί με εγκαρδιότητα από το ζευγάρι, αντιμετωπίζονταν με καχυποψία: υποχρεώνονταν να απενεργοποιήσουν το κινητό τους και να χρησιμοποιούν συγκεκριμένες, «κλειδωμένες» και ελεγχόμενες ως προς τη χρήση τους, τηλεφωνικές συσκευές που τους παραχωρήθηκαν ειδικά για την περίσταση, ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διαρροής επιπλέον φωτογραφιών πέραν εκείνων που είχαν πωληθεί. Κοντολογίς, δεν μιλάμε μόνο για την «επισφράγιση» του έρωτα δύο ανθρώπων, αλλά και για μια καλοστημένη επιχείρηση. Κυρίως για αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, και άλλα χιλιοπροβεβλημένα ζευγάρια έχουν στήσει στο παρελθόν παρόμοιες φάμπρικες –τρανταχτό παράδειγμα ο Μπραντ Πιτ και η Αντζελίνα Τζολί και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται την οικογενειακή ευτυχία τους, την καριέρα τους, το φιλανθρωπικό έργο τους.
Ομως, εν προκειμένω, από δύο ανθρώπους όπως ο Κλούνεϊ και η Αλαμουντίν, οι οποίοι θέλουν να εμφανίζονται ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες του κόσμου, ως υπερασπιστές των αναξιοπαθούντων, ακτιβιστές, σχεδόν, που μάχονται για μια κοινωνία δικαίου (ο ένας φιλοτεχνεί επιμελώς το πορτρέτο του σκεπτόμενου δημοκρατικού Αμερικανού, η άλλη, ως δικηγόρος, ασχολείται επαγγελματικά με τις κοινωνικές ανισότητες), περιμένεις κάτι διαφορετικό από αυτό το προκλητικό πανηγύρι. Περιμένεις, αν όχι καλύτερο γούστο, τουλάχιστον μεγαλύτερη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω τους, κατά συνέπεια μεγαλύτερη σεμνότητα στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται. Αυτά, σε έναν κόσμο όπου η εικόνα δεν θα ήταν το παν. Και όπου η ευαισθησία και ο ανθρωπισμός δεν θα μετριόνταν με ακριβοπληρωμένες γαμήλιες πόζες στη «Vogue» της (αποτρόπαιας πίσω από τα κατάμαυρα γυαλιά της και την κόμμωση-κράνος) Αννα Γουίντουρ.
ΥΓ.: Ο γάμος στη Βενετία συνάδει, βεβαίως, με τη δημόσια εικόνα που χτίζει εδώ και χρόνια ο Κλούνεϊ προκειμένου να διαφημίζει ιταλικούς καφέδες και σπορ αυτοκίνητα. Επομένως, το τερπνόν μετά του ωφελίμου…
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
