Έχει ήδη ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά και οσονούπω θα δούμε και θα ακούσουμε αυτά που ακούσαμε πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι. Ο Υπουργός θα πάει σε κάποιο αγιασμό και θα κάνει τον σταυρό του. Ύστερα θα πει αυτά που είπε και πέρυσι ο άλλος. Θα ακούσουμε εξαγγελίες για την παιδεία, αλλά θα μάθουμε όσα ήδη γνωρίζουμε. Μετά θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει έλλειψη προσωπικού. Μετά δεν θα βρίσκουμε αίθουσες. Μετά θα μάθουμε πως δεν έχουμε βιβλία. Ύστερα θα κάνουμε φωτοτυπίες -όπως έγινε πριν λίγα χρόνια. Μετά θα αρχίσουν οι καταλήψεις. Μετά θα το συζητάνε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μετά κλπ κλπ. Dejà vu.
Δίπλα μας, στην Ιταλία, όπου η κρίση δεν είναι μικρότερη, ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι παρουσίασε ένα ιδιαιτέρως φιλόδοξο σχέδιο για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, με την ονομασία το «Καλό Σχολείο». Στα επόμενα τρία χρόνια θα προσληφθούν 150.000 εκπαιδευτικοί. Θα καταργηθούν σταδιακά οι αναπληρωτές καθηγητές και οι πάγιες ανάγκες θα καλύπτονται με μόνιμες προσλήψεις. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα είναι υποχρεωτική. Οι προαγωγές καθηγητών και δασκάλων και οι αυξήσεις των μισθών τους θα συνδέονται με την παραγωγικότητα και την ικανότητα τους, όχι με την ημερομηνία της πρόσληψής τους. Θα δημιουργηθούν μέσα σε χίλιες μέρες, χίλιοι νέοι παιδικοί σταθμοί. Θα διατεθούν περισσότερες ώρες για Μουσική, Ιστορίας της Τέχνης και Γυμναστική και θα υπάρχουν ανοιχτά σχολεία μέχρι το βράδυ, για ποικίλες δραστηριότητες. Και άλλα πολλά. Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Είκοσι (20) δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που θα εξασφαλισθεί από περικοπές δαπανών από άλλους τομείς του δημοσίου.
Εμείς εδώ στα ίδια. Χωρίς καν να έχουμε βαρεθεί αυτή τη θλιβερή γραμμένη και ξαναγραμμένη ιστορία της νεοελληνικής παιδείας. Αλλά αυτή η επανάληψη δεν είναι πια μήτηρ μαθήσεως. Οδηγεί στην πλήρη αμάθεια. Στην πλήρη κακομοιριά. Όμως σε αυτό δεν φταίει ο Υπουργός. Ούτε η Κυβέρνηση. Ούτε ο Γραμματέας. Ούτε οι κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και λοιποί. Δεν φταίει η ΟΛΜΕ. Ούτε η Διδασκαλική Ομοσπονδία. Δεν φταίνε οι καταλήψεις. Δεν φταίνε οι απεργίες.
Όχι. Αυτοί δεν φταίνε σε τίποτε. Εμείς όλοι οι άλλοι φταίμε. Εγώ που γράφω. Εσύ που διαβάζεις. Hypocrite lecteur, mon semblable, mon frère!