Αυτοαποκαλούνται «Λύκοι της Σιέρα» και είναι επιφορτισμένοι με ένα δύσκολο έργο: αυτό της παρηγοριάς των συγγενών και φίλων που διεξάγουν την κηδεία ή το μνημόσυνο ενός οικείου τους προσώπου.
Οπως σημειώνει σε σχετικό ρεπορτάζ η εφημερίδα «New York Times», το τριμελές συγκρότημα από την Πόλη του Μεξικού είναι τρόπον τινά οι «τροβαδούροι του θανάτου». Παίζουν και τραγουδούν, με το αζημίωτο φυσικά, για τον αποχαιρετισμό των τεθνεώτων στο κοιμητήριο της Ιζταπαλάπα, ενός από τα πολυπληθέστερα προάστια της μεξικανικής πρωτεύουσας με ένα εκατομμύριο κατοίκους –και σίγουρα το πιο βίαιο εξ αυτών. Το 20% των συνολικών δολοφονιών στην Πόλη του Μεξικού λαμβάνει χώρα στους βρώμικους δρόμους της Ιζταπαλάπα.

«Πάντα έχουμε δουλειά εδώ. Στην Ιζταπαλάπα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που χρειάζονται ένα τραγούδι παρηγοριάς» σημειώνει είς εκ των μουσικών, ο 55χρονος Λάσαρο Μαρτίνες, κρατώντας μια κόκκινη ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του.
Ο ακορντεονίστας Εντμούντο Χουάρες Πέρες συμπληρώνει: «Μου αρέσει η ηρεμία που προσφέρει ο χώρος ενός νεκροταφείου. Η δουλειά μας ωστόσο μερικές φορές μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη, ειδικά όταν παίζουμε για ανθρώπους που κλαίνε γοερά δίπλα μας. Συχνά νιώθουμε ό,τι κι αυτοί, παρότι δεν γνωρίζουμε τον άνθρωπο που πέθανε».
Η μουσική κατά τη διάρκεια των κηδειών είναι μια παλαιά παράδοση στη λατινοαμερικανική χώρα, εφάμιλλη του εθνικού ποτού της χώρας, της τεκίλα, και της πινιάτα, του γνωστού χάρτινου παιχνιδιού, το σκίσιμο της οποίας γίνεται πάντα στις μεξικανικές γιορτές. Από την εποχή της Μεξικανικής Επανάστασης, τη δεκαετία του 1910, οι στρατιώτες θάβονταν σχεδόν πάντα συνοδεία πένθιμων τραγουδιών, γνωστών και ως «κορίδος».
«Λύκοι της Σιέρα» ντυμένοι ασορτί


Οι «Λύκοι της Σιέρα», ντυμένοι ασορτί με ρούχα καουμπόηδων, παίζουν κατά παραγγελία και ποτέ αμισθί: τις προάλλες έπαιξαν για μια οικογένεια Μεξικανών που έκαναν το μνημόσυνο της μητέρας τους. Επαιξαν δέκα τραγούδια με ανάλογο προς την περίσταση θεματολόγιο (λ.χ., για ένα χελιδόνι που ελπίζει κάποια στιγμή να καταφέρει να πετάξει στον ουρανό) και έλαβαν ως αμοιβή 500 πέσος (περίπου 25 ευρώ).

«Η μουσική είναι ένας τρόπος να ενωθείς ξανά με το παρελθόν σου και τους αγαπημένους σου που έφυγαν από τη ζωή. Αν ζούσαν, θα τους άρεσε να ακούνε τη μουσική που παίζουν οι Λύκοι της Σιέρα και αυτός είναι ένας μόνο από τους τρόπους να τους θυμόμαστε» λέει η 64χρονη Ελενα Μορένο, μία εκ των συγγενών της γυναίκας που πέθανε το 1984. «Θέλουμε να παίζει μουσική (την ώρα του μνημοσύνου) επειδή δεν θέλουμε να είναι βαριά η ατμόσφαιρα και να υποφέρουμε. Θέλουμε να μπορούμε να χαμογελάμε και όχι να κλαίμε και η μουσική μάς βοηθάει σε αυτό» επισημαίνει μια άλλη συγγενής, η 58χρονη Μαρία Κοντρέρας Μορένο.
Τα νεκροταφεία είναι πιο ασφαλή


Πέρα όμως από τους εκλιπόντες που πέθαναν από φυσικά αιτία, υπάρχουν και εκείνοι που πέθαναν νέοι λόγω ενός ατυχήματος ή, ακόμη χειρότερα, ως παράπλευρη απώλεια λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας στην Ιζταπαλάπα.

«Οι περισσότεροι που είναι θαμμένοι στο κοιμητήριο δεν έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια. Είναι νέοι άνθρωποι που έπεσαν θύμα ατυχήματος ή κάποιας άλλης ατυχίας» λέει ο Πέρεζ. Πράγματι, τον Νοέμβριο του 2012 ένα δεκάχρονο αγόρι σκοτώθηκε όταν μια αδέσποτη σφαίρα από ανταλλαγές πυροβολισμών μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο (!) ανάμεσα στις συμμορίες του δρόμου τον βρήκε στο κεφάλι την ώρα που παρακολουθούσε μια παιδική ταινία σε μία από τις αίθουσες σινεμά.
Στις αρχές του 2013 το προάστιο συγκλονίστηκε από τον βίαιο θάνατο πέντε ανθρώπων, ανάμεσά τους και ενός μωρού ενός έτους, που βρέθηκαν μέσα σε ένα πάρκο φαγωμένοι από σκυλιά. Πολλοί κάτοικοι μιλάνε ευθέως για δολοφονία τους από τις ναρκοσυμμορίες της πόλης, οι οποίες στη συνέχεια πέταξαν τα πτώματα στο πάρκο που φαγώθηκαν από τα άγρια τετράποδα. «Ενας από τους λόγους που αποφασίσαμε να παίζουμε μουσική μέσα στα νεκροταφεία είναι επειδή δεν θέλαμε με τίποτα να παίζουμε μουσική στους δρόμους. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί» καταλήγει με νόημα ο Μαρτίνεζ.

HeliosPlus