Οι νέοι θέλουν να φύγουν από το πατρικό τους αλλά δεν μπορούν

Σχεδόν οι μισοί νέοι στην Ευρώπη ζουν με τους γονείς τους, αποκαλύπτει νέα έρευνα της ευρωπαϊκής υπηρεσίας Eurofound, που δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα «Guardian». Σύμφωνα με την έρευνα –μία από τις πλέον εκτενείς που διεξήχθη σε 28 ευρωπαϊκές χώρες –το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 18-30 ετών που μένουν ακόμη στο πατρικό τους αυξήθηκε στο 48% (36,7 εκατομμύρια άνθρωποι) το 2011. Οι παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτή την αύξηση είναι η υψηλή ανεργία και η συνεπαγόμενη έλλειψη πόρων στα πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης. Μόλις λίγες χώρες δείχνουν να αντιστέκονται σε αυτή την τάση, η οποία δεν αφορά μόνο τα χρεωμένα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου.

Σουηδία, Νορβηγία, Γαλλία και Βέλγιο γνωρίζουν αύξηση στον αριθμό των 20άρηδων που αναγκάζονται να μείνουν με τους γονείς τους, ενώ στην Ιταλία σχεδόν τα τέσσερα πέμπτα των νέων ενηλίκων ζουν στο πατρικό τους. Αντίθετα, στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία και τη Βρετανία το σχετικό ποσοστό μειώθηκε. Στην Ελλάδα το 46% των νέων 18-29 χρόνων ζούσε με τους γονείς του το 2011, παρουσιάζοντας αύξηση εννέα ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με το 2007.

Πρόκειται για μια ανησυχητική τάση, καθώς νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι, δείχνουν να έχουν λιγότερες ευκαιρίες και προοπτικές σε σχέση με τους γονείς τους, κάτι που μπορεί να επηρεάσει το ποσοστό γεννήσεων και τη δημογραφία της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο «Guardian» παρουσιάζει τις ιστορίες νέων που προσπαθούν να βρουν δουλειά και να ξεκινήσουν τη δική τους ζωή στην Ευρώπη της κρίσης.

Γκάια Παραντίσο,

«Οταν ήμουν 17 χρόνων άρχισα να φεύγω από το σπίτι για διάφορα διεθνή προγράμματα και ο πατέρας μου είπε: “Πήγαινε να εξερευνήσεις τον κόσμο και να βρεις τον δρόμο σου”. Τώρα γύρισα και ζω και πάλι μαζί τους. Τα πλεονεκτήματα του να μένεις με τους γονείς σου είναι η αγάπη και η στοργή που σου προσφέρουν. Αλλά δεν είσαι χειραφετημένος. Και πιστεύω για εμάς, τους νέους ανθρώπους, είναι σημαντικό να έχουμε τη δύναμη να ελέγχουμε τη ζωή μας και να λέμε: “Εντάξει, μπορώ να το κάνω αυτό. Μπορώ να έχω μια δουλειά και να διαχειριστώ και την προσωπική μου ζωή”. Επέστρεψα στην Πιατσέντσα στα τέλη Ιανουαρίου, έχοντας μια εξάμηνη θητεία στις Βρυξέλλες. Πριν από αυτό μελετούσα για μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική Επιστήμη στη Φλωρεντία και πριν από αυτό πέρασα έναν εξαιρετικό χρόνο στη Βραζιλία εργαζόμενη για τα Ηνωμένα Εθνη.

Είχα ήδη μεταπτυχιακό στο διεθνές μάνατζμεντ και το αρχικό μου πτυχίο από το πανεπιστήμιο εδώ στην Πιατσέντσα στα οικονομικά και στη διοίκηση επιχειρήσεων, που περιελάμβανε και δύο χρόνια στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Μιλάω πέντε γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά και τη μητρική μου, τα ιταλικά. Εχω κάνει αιτήσεις για πολλές δουλειές –δουλειές όπως και πρακτική άσκηση (ξανά) στην Ιταλία όπως και στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο όπου σπουδάζει ο αδελφός μου. Στέλνω το βιογραφικό μου και καλώ για να δω αν το έλαβαν και αν μπορούμε να κάνουμε κάποια συνέντευξη. Δεν τα παρατάω. Γιατί αν τα παρατήσω δεν θα γίνει».

Τομ Γουέστκοτ,

«Θα ήθελα να μετακομίσω, θα ήθελα τον δικό μου χώρο, αισθάνομαι ότι έχω ελευθερία αλλά ότι οι γονείς μου παρακολουθούν την κάθε μου κίνηση. Σκοπεύω να μετακομίσω τα επόμενα δύο χρόνια αλλά αν χρειαστεί περισσότερος χρόνος, εντάξει. Οταν επέλεξα να μην πάω στο πανεπιστήμιο η πρώτη αντίδραση του πατέρα μου ήταν ότι θα εξαρτώμαι από τη δική τους οικονομική στήριξη. Εκανα ό,τι μπορούσα για να μη συμβεί αυτό από την πρώτη ημέρα.

Εργάζομαι ως πυροσβέστης, πρέπει να βρίσκομαι στον σταθμό μέσα σε τέσσερα λεπτά, που σημαίνει ότι κάποια απογεύματα δημιουργώ χάος και μετά εξαφανίζομαι ή τους ξυπνάω από τον βομβητή. Πρέπει να μένω σε μικρή απόσταση από τον σταθμό. Οι περισσότεροι σταθμοί βρίσκονται σε ακριβές περιοχές και ένας νέος είναι δύσκολο να μείνει εκεί. Είμαι τυχερός και μένω σε μια εκπληκτική περιοχή με ωραίο κήπο. Οι γονείς μου ακόμη εργάζονται. Η κατάσταση στη χώρα είναι δύσκολη. Δεν ήθελα να πάω πανεπιστήμιο γιατί δεν υπήρχε κάποιο μάθημα για αυτό που ήθελα να κάνω. Είμαι τυχερός που έχω δουλειά και βρίσκομαι όλο και πιο κοντά στο να αποκτήσω το δικό μου σπίτι. Αυτή η ημέρα δεν έχει έρθει ακόμη».

Δημοσιεύτηκε στο Helios Plus στις 26 Μαρτίου 2014