Με αυτόν τον τίτλο από αυτή τη στήλη πριν από τρία χρόνια είχα επισημάνει ότι τα πανεπιστήμια θα έπρεπε να συνδέσουν τις σπουδές με την αγορά εργασίας. Και ακόμη να δώσουν τη δυνατότητα σε επιχειρηματίες να χρηματοδοτούν έδρες ειδικών σπουδών για συγκεκριμένους επιχειρησιακούς τομείς, όπως εφαρμόζεται σε πολλές χώρες.
Πριν από είκοσι ημέρες μια έρευνα από την εταιρεία McKinsey σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία και Σουηδία ήλθε να διαπιστώσει ότι δεν είναι λίγα τα «πτυχία ανεργίας» των ελληνικών πανεπιστημίων.
Το γενικό συμπέρασμα της έκθεσης είναι ότι «εκπαιδευτικοί και εργοδότες δεν λειτουργούν απλώς σε διαφορετικό μήκος κύματος αλλά σε διαφορετικούς πλανήτες». Και ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει η παραμικρή δομή που να φέρνει σε επαφή αυτούς τους δύο χώρους.
Χαρακτηριστικά ευρήματα της έρευνας για την Ελλάδα: Το 45% των εργοδοτών –το υψηλότερο μεταξύ των οκτώ χωρών –πιστεύει ότι η δυσκολία να βρει προσωπικό με τις αναγκαίες δεξιότητες αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για την επιχείρησή του.
Μόνο το 31% των νέων –έναντι 42% του μέσου όρου των άλλων χωρών –θεωρεί ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές δίνουν περισσότερες ευκαιρίες για να βρει δουλειά.
Μόνο ένας στους δέκα νέους μέχρι 21 ετών κατά τη φοίτησή του στο Λύκειο έχει επαρκή πληροφόρηση επαγγελματικού προσανατολισμού πριν από την τελική επιλογή του επαγγέλματος που θα ακολουθήσει.
Μόνο το 57% των αποφοίτων και το 58% των τεχνικών σχολών έχουν κάνει κάποια πρακτική εξάσκηση είτε κατά τη διάρκεια των σπουδών είτε μετά. Και όμως, η πρακτική εξάσκηση αυξάνει ως και 60% τις πιθανότητες να βρουν δουλειά.
Στην έκθεση αναφέρεται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ενώ ο κατασκευαστικός τομέας είναι σε συνεχή ύφεση από το 2005 ως σήμερα οι πτυχιούχοι της Αρχιτεκτονικής αυξήθηκαν κατά 50%!
Η έκθεση προχωρεί και σε ερμηνεία της διαπίστωσης ότι στην Ελλάδα το 78% των νέων επιλέγει τα πανεπιστημιακά πτυχία. Τονίζει: «Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η χώρα με την ισχυρότερη κοινωνική προκατάληψη απέναντι στις πιο “ταπεινές” δουλειές που σχετίζονται με τεχνικά επαγγέλματα, όπως αυτά του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου και του ξυλουργού».
Αυτή την «ιδιαιτερότητα» ενίσχυσαν και οι κυβερνήσεις με την ίδρυση πανεπιστημίων σε όλη σχεδόν τη χώρα και την αναβάθμιση σε πανεπιστημιακό επίπεδο ή και την υποβάθμιση των μέσων τεχνικών σχολών. Και ακόμη με την προσδοκία πρόσληψης στο Δημόσιο, όπου το πανεπιστημιακό δίπλωμα εξασφάλιζε και ειδικό επίδομα.
Σήμερα η ανεργία των νέων απειλεί την κοινωνική συνοχή. Αυτή η έκθεση πρέπει να αξιοποιηθεί όχι μόνο για τους νέους που είναι στο στάδιο επιλογής του επαγγέλματος, αλλά και για τους πτυχιούχους με μετεκπαίδευση σε τομείς στους οποίους υπάρχει ζήτηση και με δυνατότητες επιδοτούμενης πρακτικής εξάσκησης.
Είναι αυτονόητο ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων πρέπει συχνά να προσαρμόζεται στην αγορά εργασίας και τους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς σε συνεργασία της κυβέρνησης με την πανεπιστημιακή κοινότητα και τους εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων. Και οι προτάσεις και υποδείξεις να αναρτώνται σε ειδική ιστοσελίδα. Ας υπάρχουν η γνώση, η καθοδήγηση και η προσαρμογή των σπουδών. Και οι νέοι θα έχουν την ελευθερία αλλά και την ευθύνη των επιλογών τους.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
