Το περιστατικό συνέβη την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου στο τρόλεϊ των ΟΑΣΑ Πλατεία Αττικής –Μοσχάτο με αριθμό κυκλοφορίας 6036. Στη στάση της Παιδικής Χαράς επί της Δημητρακοπούλου στο Κουκάκι.
Κρατώ στα χέρια μου δυο τσάντες, το μπουφάν μου, το πορτοφόλι μου και το μυθιστόρημα «Το βιβλίο του Ντάνιελ» του Ε. Λ. Ντόκτοροου. Είμαι ο τελευταίος που μπαίνει στο όχημα από την μπροστινή πόρτα. Το όχημα είναι υπερβολικά γεμάτο. Κλείνει η πόρτα, το τρόλεϊ αναχωρεί και ενώ ετοιμάζομαι να βγάλω το εισιτήριο που βρίσκεται στη τσέπη μου για να το ακυρώσω, ακούω: «Το εισιτήριό σας κύριε».
Ελεγκτής. Πολύ κοντά στην μπροστινή πόρτα, με είχε δει να μπαίνω. Του δείχνω το εισιτήριο και του λέω ότι όπως κι εκείνος είδε, μόλις είχα μπει στο όχημα, φορτωμένος (όπως περιέγραψα πιο πάνω) και δεν είχα προλάβει να το ακυρώσω. «Δεν έχει καμία σημασία» μου απαντά κοιτάζοντας κάτω. «Την ταυτότητά σας». Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αυτό που κάνει είναι άδικο. Του λέω ότι ήταν μπροστά, ότι με είδε να μπαίνω, ότι ξέρει ότι δεν λέω ψέματα. Του ζητώ να με κοιτάξει στα μάτια και να μου μιλήσει και εκείνος κοιτάζοντας κάτω με ρωτά «και γιατί να το κάνω;»
Όπως ήταν αναμενόμενο η προσπάθειά μου να βρω δια της λογικής το δίκιο μου απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο απέβη άκαρπη. Διότι πολύ απλά, ο άνθρωπος αυτός δεν ενδιαφερόταν για το αν είχα δίκιο ή άδικο. Η επαγγελματική ακαταλληλότητά του περιόριζε την αντίληψή του μόνον στο γεγονός ότι το εισιτήριο δεν είχε ακυρωθεί μέσα στα πρώτα 10 δευτερόλεπτα που είχα μπει στο όχημα. Αδιαφορούσε πλήρως για τις τυχόν συνθήκες που με είχαν εμποδίσει και που φυσικά τις είχε δει ο ίδιος. Οπότε φτάνουμε στον λόγο για τον οποίο γράφω αυτό το σχόλιο.
Ενώ ήξερα ότι είχα δίκιο, εγώ ήμουν τελικά που έκανα πίσω. Προτίμησα να δώσω στον άνθρωπο αυτόν την ταυτότητά μου και να τον πληρώσω επί τόπου 36 ευρώ (με έκπτωση από τα 72) αντί να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ως όφειλα και να φτάσουμε μέχρι τα άκρα. Αστυνομία, δικαστήριο οτιδήποτε. Κάποια στιγμή οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αν είμαστε σίγουροι ότι έχουμε δίκιο (και εν προκειμένω ήμουν) θα πρέπει να το παλέψουμε μέχρι το τέλους και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας κάνει ότι θέλει επειδή έχει επιλέξει να κάνει κακά την δουλειά του. Και αν αυτό σημαίνει να σπαταλήσουμε μερικές ώρες από την ζωή μας για να το κάνουμε, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο.
