Με την τριλογία της «Πόλης» εμφανίστηκε η Λούλα Αναγνωστάκη το 1965 στο θέατρο. Ηταν το Θέατρο Τέχνης που έκανε γνωστή την ελληνίδα θεατρική συγγραφέα μέσα από την παράσταση του Καρόλου Κουν. Ανέβηκαν σε ενιαία μορφή «Η διανυκτέρευση», «Η πόλη» και «Η παρέλαση». Δύο χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1967, το Εθνικό Θέατρο το πρότεινε ως τρίπρακτο με τον τίτλο «Η συναναστροφή», σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά.
Πενήντα χρόνια μετά, ο Στέλιος Μάινας διάλεξε την «Πόλη» για να την ανεβάσει τον προσεχή Φεβρουάριο στο θέατρο Επί Κολωνώ, επιβεβαιώνοντας έτσι τη διαχρονικότητα του έργου και φυσικά της συγγραφέως.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ένα παράξενο ζευγάρι, ο Κίμων και η Ελισάβετ. Περιφέρονται από πόλη σε πόλη, στην επαρχία μιας κατεστραμμένης χώρας. Με την πόλη να παραμένει ίδια, ανώνυμη: Μια κεντρική πλατεία με σιντριβάνι, ένα διοικητήριο, το λιμάνι, τα μαγαζιά και οι φωτισμένες βιτρίνες. Αέρας και ομίχλη. Η ηρωίδα ισχυρίζεται πως την ξέρει καλά αυτή την πόλη, μια που εκεί γεννήθηκε. Εκείνος ούτε την αναγνωρίζει. Αλήθεια; Ψέματα; Στην ίδια παγίδα θα πέσει και ο επισκέπτης. Ολα επαναλαμβάνονται. Μόνο που αυτή τη φορά, η πόλη καίγεται.
Οι δυο τους, μέσα στις πραγματικότητες που διαδέχονται η μία την άλλη, ψάχνουν να βρουν το νόημα ύπαρξης και συνύπαρξης. Σε αυτό το περίεργο παιχνίδι συμμετέχει ένας ξένος, ένας άγνωστος, ο φαρμακοποιός, ο γιατρός, ο φωτογράφος και άθελά του μετατρέπεται σε θύμα ή θύτη.
«Ψάχνοντας τον τόπο μας, εκεί όπου μπορείς να πεις εδώ μεγάλωσα, σε αυτή τη γειτονιά έπαιξα, αυτόν το δρόμο τον ξέρω καλά, αυτή είναι η πόλη μου… θέλουμε η ταυτότητά μας να αναγράφει το γεννηθείς εις… Αυτή την αναφορά έχουμε όλοι μας ανάγκη, γιατί για να φτάσεις κάπου πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου, κι οι δυο ήρωές μας έχουν ξεχάσει από πού ξεκίνησαν ή δεν θέλουν να θυμούνται. Γιατί οι μνήμες, όταν έχει μεσολαβήσει μια καταστροφή, είναι οδυνηρές, τόσο που κάθε νύχτα φτάνουν στη γενέθλια πόλη και την άλλη νύχτα αναχωρούν για την επόμενη γενέθλια πόλη… έτσι που η φράση αυτή είναι η πόλη μου να αφορά τελικά μόνον την ψυχή τους».
Και συνεχίζει: «Πριν φύγουν από την πόλη όμως, από την κάθε πόλη, θα δεχθούν την επίσκεψη του τοπικού ανυποψίαστου, μοναχικού και αθώου κατοίκου της, θα ξεδιψάσουν για λίγο με τον ενθουσιασμό και την αθωότητά του και θα συνεχίσουν πάλι, αφήνοντας πίσω εκείνη την εικόνα που σέρνει η κατάρα της επανάληψης, η κατάρα της ψυχής τους» λέει ο σκηνοθέτης, σαν να μιλάει στον εαυτό του.
Δημιουργός μιας ιδιαίτερης μεταπολεμικής γραφής, η Λούλα Αναγνωστάκη κατάφερε να αποτυπώσει στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Ελληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Θέματά της, το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, πραγματεύεται τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου.
πότε & πού:
Θέατρο Επί Κολωνώ – Κεντρική Σκηνή. Πρεμιέρα τη Δευτέρα 10.2.2014 – ως 15/4. Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15. Εισιτήρια: 14 – 10 ευρώ. Διάρκεια: 70’
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Σκηνοθεσία: Στέλιος Μάινας.
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου.
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος.
Μουσική: Lost Bodies.
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Μπότση.
Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη.
Παίζουν: Βαγγέλης Ρόκκος, Κάτια Σπερελάκη, Γιώργος Ψυχογιός
Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 16 Ιανουαρίου 2014
HeliosPlus
