Σε κρίσιμες εθνικές περιστάσεις οι Έλληνες πρέπει να καταφεύγουν στα διαχρονικά διδάγματα της πνευματικής τους κληρονομιάς προκειμένου να αντλήσουν νόημα και ελπίδα.Είναι,άλλωστε, αναμφισβήτητο πως η διαυγής σκέψη και οι οξυδερκείς διαπιστώσεις των Μεγάλων Ελλήνων μπορούν να διαλύσουν την ομίχλη της συλλογικής σύγχυσης.Ακριβέστερα,πολύτιμη είναι η πνευματική παρακαταθήκη του Κ.Π.Καβάφη,του διαπρεπέστερου Νεοέλληνα ποιητή.Ο Αλεξανδρινός βλέπει από μακριά την Ελλάδα της εποχής του,ενώ γράφει για τη συρρίκνωση του Ελληνισμού κατά την ελληνιστική περίοδο.
Τραγικά αξιόπιστος και ως εκ τούτου επίκαιρος ο Καβάφης, που ανησυχούσε για τον ακρωτηριασμό του ελληνικού πνεύματος,διαβάστηκε και αργότερα σε στιγμές εθνικής τραγωδίας και κοινωνικοπολιτικής αποσάθρωσης.Λάτρης της ιστορικής νομοτέλειας,καταφέρνει με το κυνισμό του να αφυπνίσει ναρκωμένες συνειδήσεις,δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για τη δυσεύρετη,πλέον,ελπίδα.
Στο ποιήμα ”Περιμένοντας τους Βαρβάρους” ακόμα και ο αμύητος στο καβαφικό σύμπαν αναγνώστης ανιχνεύει πλείστες αναλογίες της πόλης με τη σημερινή Ελλάδα.Η πολιτεία βρίσκεται σε αδιέξοδο,ενώ μαστίζεται από μια πρωτοφανή κοινωνική και πολιτική παρακμή.Το κράτος αποδιοργανωμένο βρίσκεται στα πρόθυρα της ολικής αποσύνθεσης.Οι θεσμοί υπολειτουργούν,οι πολιτικοί ιθύνοντες έχουν παραιτηθεί από τα καθήκοντα και τις ουσιαστικές αρμοδιότητες τους.Μέσα στα ερείπια της εγκατάλειψης και της πλήρους αδιαφορίας δεν απομένει παρά η διάθεση για υποταγή στους βαρβάρους,που αναμένονται ως σωτήρες.Η έκδηλη αποτελμάτωση αποδεικνύεται από το γεγονός πως οι νομοθέτες δε θεσπίζουν νόμους,χρέος που θα αναλάβουν οι βάρβαροι,οι ρήτορες δεν εκφωνούν λόγους ,ξένους προς το δόγμα των αλλόφυλων,οι ανώτατοι αξιωματούχοι επιδίδονται σε προσπάθεια εντυπωσιασμού διαμέσου της χλιδής τη στιγμή που ο ηγεμόνας προσμένει με αδημονία να υποδεχτεί τον ταγό των βαρβάρων για να τον κολακέψει ,προσφέροντας του τίτλους και τιμές.
Η ταπεινωτική υποδούλωση στους βαρβάρους δε συνιστά ιδανική λύση,αλλά ”μια κάποια λύσις”,μια λύση ανάγκης.Υγιή αντίδραση συνιστά μόνο η εθνική ομοψυχία καθώς και η άμεση και ανυστερόβουλη συσπείρωση όλων των κοινωνικών ομάδων.Στην Ελλάδα αντίστοιχα τα δομικά προβλήματα των θεσμών,του κράτους και της παραγωγής σε συνδυασμό με την ηθική χρεοκοπία και την εμπέδωση μιας νοοτροπίας ωχαδερφισμού συνθέτουν το ζοφερό πίνακα της πραγματικότητας.Μετά τη φούσκα της ψευτοευημερίας οι ηγέτες μπροστά στο τέλμα ανακηρύσσουν τους ξένους επικυρίαρχους σε λυτρωτές και αναμάρτητους κριτές,παραχωρώντας τους γη και ύδωρ.Αγνοούν ή παραβλέπουν το γεγoνός πως η διεθνής πολιτική διέπεται από ψυχρούς υπολογιστικούς κανόνες και πως σταθμά της συνιστούν η ιδιοτέλεια και ο καιροσκοπισμός.Πρόκειται,μάλιστα,για ένα καιροσκοπισμό που υπερβαίνει το εθνικό συμφέρον όπως περίτρανα καταδεικνύουν οι εγκληματικές πράξεις ή οι παραλείψεις εκείνων που προσπαθούν να περισώσουν προνόμια μέσα από τα συντρίμμια της χώρας.
Στον καβαφικό κόσμο οι βάρβαροι δεν υπάρχουν.Στον ελληνικό κόσμο υπάρχουν αλλά είναι αλυσιτελής αν όχι επικίνδυνη και ύποπτη η διάσωση που ευαγγελίζονται.Κοινός τόπος είναι η εξάλειψη της ισχνής ελπίδας για απεγκλωβισμό και ανόρθωση.Eναλλακτικά,οι βάρβαροι συμβολίζουν τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και θυσίες οι οποίες είτε δεν πραγματοποιούνται(ποιήμα)είτε δεν έχουν ουσιαστικό κοινωνικό αντίκρισμα(Ελλάδα).Συμπληρωματικά,οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι απότοκος σύνθεσης απόψεων και εθνικής συναίνεσης και επ’ουδενί απόρροια ξένης επιβολής και περιεχόμενο αμφιλεγόμενων διαταγών.
Το διακύβευμα της ολιγωρίας είναι τεράστιο.Αποτελεί χρέος όλων η άμεση δράση προτού η χώρα γίνει κρανίου τόπος.Και για τους δύσπιστους ο ποιητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου τονίζοντας στο ”Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.”σχετικά με τους πολιτικούς αναμορφωτές πως ”έχουν και μια κλίσις στες θυσίες” και πως ”να παυθούν ζητούνε πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς”.Επιλογικά,διερωτάται”να δούμε τι απομένει πια μετά τόση δεινότητα χειρουργική” και επισημαίνει”έχει άτοπα πολλά ,βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;”.
Προς γνώση και συμμόρφωση όλων όσοι κωφεύουν στο κάλεσμα της Ιστορίας.
