Βραβεύσανε τις λεσβίες στην τσόντα; Ντροπή! Αίσχος! Τα αρνητικά σχόλια για την βράβευση της ταινίας του Αμπντελατίφ Κεσίς που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών δίνουν και παίρνουν στο Διαδίκτυο. Λες και βρισκόμαστε στην Ελλάδα αλλοτινών εποχών.
Και όμως, σ’ αυτήν την Ελλάδα βρισκόμαστε. Στην Ελλάδα του μεσαιωνικού millennium όπου οι φανατικοί καταδικάζουν a priori ένα κινηματογραφικό έργο Τέχνης χωρίς να το έχουν καν δει! Ολοι αυτοί που κοιτάζουν τις τσόντες στο internet κρυφά από τις γυναίκες τους βρήκαν την ευκαιρία να το παίξουν πουριτανοί και ηθικολόγοι, τώρα που μια ταινία με λίγη γυμνή σάρκα παραπάνω βραβεύθηκε.
Εφέτος στις Κάννες ο Στίβεν Σπίλμπεργκ από την θέση του προέδρου της κριτικής επιτροπής έβαλε σε πολύ κόσμο τα γυαλιά. Ναι μάλιστα αυτός. Ο σκηνοθέτης του «Εξωγήινου» και του «Ιντιάνα Τζόουνς». Ο παραμυθάς της «αμερικανιάς», όπως έχω ακούσει να τον αποκαλούν.
Αυτός λοιπόν ο συντηρητικός παππούς είδε την μεγάλη δημιουργία και ξεφεύγοντας από την παγίδα της «τσόντας» έμεινε στην ομορφιά και την ουσία. Γιατί βέβαια, αυτός ξέρει. Ξέρει ότι η «Ζωή της Αντέλ» είναι μια σημαντική ταινία, όχι επειδή συνέπεσε με την επικαιρότητα των gay γάμων αλλά επειδή με πρόσχημα την αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας μιλά για την δύναμη του έρωτα. Μα θα μου πείτε, οι ηρωίδες είναι ομοφυλόφιλες. Και λοιπόν!;
Όπως το «Μυστικό του Brokeback Mountain» του Ανγκ Λι (συμπτωματικά μέλους της ίδιας επιτροπής που βράβευσε την «Αντέλ» στις Κάνες) δεν ήταν μια ταινία για την ανδρική ομοφυλοφιλία αλλά μια ταινία για την αιωνιότητα του έρωτα με gay ήρωες. Αλλά και να ήταν gay αυτές οι ταινίες, γιατί να μας πειράζει αν λειτουργούν ως σύνολα και αν έχουν κάτι να πουν; Αλλά και γιατί να εκφέρουμε άποψη γι’ αυτές χωρίς πρώτα να τις δούμε;
Θα δεχόμουν την κριτική για την ταινία ως ταινία. Και αν θέλετε την γνώμη μου η «Ζωή της Αντέλ» που και που χωλαίνει, κυρίως στην οικονομία της. Δεν χρειαζόντουσαν τρεις ώρες αφού το ίδιο πράγμα λεγόταν άνετα και σε δυο.
Από την άλλη πλευρά αυτό είναι το καλλιτεχνικό στιλ του Κεσίς και όσοι έχουν δει τις προηγούμενες ταινίες του, την «Μαύρη Αφροδίτη» και το «Κους κους και φρέσκο ψάρι» θα αναγνωρίσουν πόσο πραγματικά συνεπής σκηνοθέτης είναι. Οι μεγάλες κινηματογραφικές προτάσεις είναι το χαρακτηριστικό του και από αυτές αντλεί για κάποιους την ποίηση και για κάποιους άλλους όχι.
