Χρειάστηκε 26 ώρες και 8 λεπτά για να διανύσει 250 χιλιόμετρα (σε επτά ημέρες) στην αφιλόξενη έρημο Ατακάμα της Χιλής και να τερματίσει τρίτος ύστερα από δύο Ισπανούς. Πραγματοποίησε έτσι ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά του. Και φιλοδοξεί να συνεχίσει: «Μακάρι να καταφέρω να ολοκληρώσω το εγχείρημα των πέντε μεγάλων ερήμων (Σαχάρα, Ατακάμα, Γκόμπι, Ναμίμπια, Ανταρκτική) μέσα στην επόμενη πενταετία». Ετσι κι αλλιώς, για τον Αργύρη Παπαθανασόπουλο, τον ορθοπαιδικό που ζει στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, «οι αγώνες υπεραπόστασης βουνού είναι μια μικρογραφία της ζωής, με όλες τις δυσκολίες της».

Πρόκειται για χόμπι (αν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι μια δραστηριότητα που καθορίζει τη ζωή σου) με το οποίο πρωτοασχολήθηκε στα νεανικά του χρόνια. «Μεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια τη δεκαετία του ’70» λέει ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος. «Ανέμελη ζωή σε μια γειτονιά που ακόμη διατηρούσε στοιχεία μιας υγιούς κοινωνίας. Στη Λεόντειο Σχολή ξεκίνησε η ιδιαίτερη σχέση μου με το τρέξιμο». Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων στην Ιταλία διαπίστωσε «την ψυχοευεργετική επίδραση που είχε το τρέξιμο στις σπουδές μου» και ο αθλητισμός άρχισε πλέον να καθορίζει τις επιλογές του: «Οι άλλοι έβαζαν μέσο για μια εύκολη θητεία, εγώ επεδίωξα να φορέσω τον πράσινο μπερέ για να έχω ευκαιρίες για αθλητική ενασχόληση. Και όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξω τον τόπο όπου θα έκανα την ειδικότητα της Ορθοπαιδικής, επέλεξα τον Βόλο για καλύτερη ποιότητα ζωής και για να τρέχω στο Πήλιο».

Αντοχή στις δυσκολίες

Η «μίζερη επαγγελματικά πραγματικότητα» όμως τον απογοήτευσε τόσο ώστε «ο δρόμος της ξενιτιάς φαινόταν μονόδρομος. Η Αγγλία πρόβαλλε ως η ελκυστικότερη επιλογή λόγω των επαγγελματικών ευκαιριών. Στην καινούργια περιπέτεια για πρώτη φορά λησμόνησα το τρέξιμο. Η ενέργειά μου ήταν συγκεντρωμένη σε έναν σκοπό: να επιβιώσω και να επιτύχω επαγγελματικά». Τα κατάφερε. «Εξάλλου, το να είσαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων σημαίνει αντοχή στις δυσκολίες». Επέστρεψε και στον αθλητισμό, με τη συμπαράσταση της συζύγου του, δοκιμάζοντας (και) τη μαραθώνια απόσταση των 42 χιλιομέτρων: «Οι συγκινήσεις ήταν οι πιο δυνατές που είχα βιώσει ως τότε. Ετσι από το 2003 τρέχω αποκλειστικά σε διαδρομές φυσικής ομορφιάς που υπερβαίνουν τα 40 χιλιόμετρα». Μεταξύ άλλων το 2006 έτρεξε στον μαραθώνιο της Σαχάρας (250 χιλιόμετρα). Το 2007 επιχείρησε να τρέξει στον υπερμαραθώνιο του Λευκού Ορους, ύστερα όμως από 120 χιλιόμετρα ένας πόνος στο ισχίο τον ανάγκασε να εγκαταλείψει. Το 2011 συμμετείχε στο Eco Trail Paris (80 χιλιόμετρα) και το 2011 βρέθηκε στη Ροδόπη για να διανύσει 110 χιλιόμετρα στο Παρθένο Δάσος του Φρακτού.

Η εμπειρία της ερήμου

Η δε περιπέτεια της Ατακάμα «έχει τη φιλοσοφία μιας πολυήμερης (εβδομαδιαίας) δοκιμασίας: για τέσσερις ημέρες καλείσαι να διανύσεις αποστάσεις ανάλογες του μαραθωνίου. Την πέμπτη ημέρα και αφού πλέον κάθε απόθεμα ενέργειας έχει εξαντληθεί, τρέχεις 80 χιλιόμετρα – μεγάλο μέρος τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Την επόμενη ξεκουράζεσαι, πριν από τα τελευταία 10 χιλιόμετρα που οδηγούν στον τερματισμό».
Αυτά φέροντας σακίδιο με μεγάλη γκάμα υποχρεωτικού εξοπλισμού (τρεις φακούς κεφαλής, πυξίδα, μαχαίρι, σφυρίχτρα, αλουμινοκουβέρτα, αντηλιακή κρέμα, αλοιφές για τις φουσκάλες στα πόδια, παυσίπονα, αντισηπτικό, ελαστικό επίδεσμο), μαζί με ρουχισμό, τροφή και υπνόσακο. «Δηλαδή, κουβαλάς 10 κιλά, μαζί με το νερό που σου δίνεται στους σταθμούς τροφοδοσίας».

Με τον λόγο του… γιατρού

Ως ορθοπαιδικός θα σύστηνε στον σύγχρονο άνθρωπο μια τόσο… ακραία άσκηση; «Δεν αποκλείω το γεγονός σε μια τριακονταετία, όταν θα έχουμε ένα μεγάλο στατιστικό δείγμα υπερμαραθωνοδρόμων, να κατανοήσουμε περισσότερο τις επιπτώσεις. Εν τούτοις, ως σήμερα δεν υπάρχει τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη για το ενδεχόμενο πρώιμης έναρξης οστεοαρθρίτιδας στους υπερδρομείς. Αντίθετα με τους ποδοσφαιριστές, όπου οι συχνές στροφικές κακώσεις των γονάτων έχουν αποδειχθεί υπεύθυνες των αλλοιώσεων του χόνδρου, στους υπερδρομείς οι έκκεντρες δυνάμεις που ασκούνται μοιάζουν «αθώες». Το ίδιο ισχύει και με την καρδιολογική επιβάρυνση, που είναι αξιοσήμαντη σε άλλα αθλήματα αλλά όχι στο τρέξιμο. Προφανώς υπάρχει μικρός αριθμός δρομέων που θα εμφανίσουν οστεοαρθρίτιδα ή καρδιακό επεισόδιο, αλλά αυτό στην πλειονότητα θα είναι συνυφασμένο με τη γονιδιακή προδιάθεσή τους. Πάντως, ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι θα εμφανιστεί οστεοαρθρίτιδα νωρίτερα του αναμενομένου, τα οφέλη και η ευρωστία που προσδίδουν η άθληση αξίζουν το τίμημα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες ενστάσεις προέρχονται από ανθρώπους που δεν ασκούνται και δεν ακολουθούν υγιεινό τρόπο ζωής».

Προσόντα η πειθαρχία και η εξυπνάδα
Τι είναι οι αγώνες υπεραπόστασης
Ο ορισμός τους δεν είναι τόσο σαφής. Για μια «σχολή σκληροπυρηνικών» αφορούν αποστάσεις άνω των 100 ή 160 χιλιομέτρων, για μεγάλη μερίδα φίλων του αθλητισμού οποιαδήποτε απόσταση πάνω από τα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου. Στη χώρα μας έγιναν δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, παρ’ ότι από τη δεκαετία του ’80 ο Γιάννης Κούρος έχει σπάσει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ σε αποστάσεις μεταξύ 100 και 1.000 χιλιομέτρων. Απαραίτητα προσόντα: «Να είσαι πειθαρχημένος, να αφιερώσεις πολύ χρόνο σε κοπιώδεις και μεγάλες σε διάρκεια προπονήσεις, να έχεις γνώση του σώματος και των δυνάμεών σου, να ξέρεις να υποτάσσεις τον ενθουσιασμό σου στην εκκίνηση και να διατηρείς με έξυπνο και μεθοδικό τρόπο τις δυνάμεις σου για τα δεκάδες χιλιόμετρα που σε περιμένουν».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ