Παρ΄ όλο που στα ελληνικά- όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες «δυτικές» γλώσσεςτο ονοματεπώνυμο τουΛανγκ Λανγκγράφεται και ηχεί πανομοιότυπα, στη γλώσσα του τα πράγματα διαφέρουν. Το βαφτιστικό του σημαίνει«ευτυχία και λιακάδα» , ενώ το οικογενειακό του μεταφράζεται ως«μορφωμένος κύριος» . Υπό αυτό το πρίσμα, οι προσδοκίες οι οποίες τον συνόδευσαν ήταν, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, εξαρχής υψηλές. Ο ίδιος μεγαλώνοντας τις δικαίωσε αναμφίβολα πέρα από κάθε φαντασία: προτού ακόμη συμπληρώσει τα 27 του χρόνια (γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1982 στη Σενιάνγκ της Βόρειας Κίνας), θεωρείται ο διασημότερος παγκοσμίως πιανίστας της γενιάς του.

Επικοινωνιακός και κεφάτος, επ΄ ευκαιρία της επικείμενης πρώτης πανελλήνιας εμφάνισής του στο Μέγαρο, απάντησε πρόθυμα σε κάθε ερώτησή μου.«Τι λέτε;»με ρώτησε λίγο προτού κλείσουμε το τηλέφωνο αποκαλύπτοντας μια γοητευτική παιδικότητα:«Στις τρεις ημέρες που έχω στη διάθεσή μου στην Αθήναθα τα καταφέρωάραγενα κάνω μια βόλτα στη θάλασσα;».

– Πρώτη φορά λοιπόν στην Ελλάδα; «Ναι, και το περιμένω πώς και πώς. Συνήθως οι άνθρωποι, και δη οι καλλιτέχνες, προσπαθούν να φανούν ευγενικοί πριν από κάθε εμφάνισή τους και λένε ανάλογα πράγματα για λόγους τυπικούς. Στην προκειμένη περίπτωση, πιστέψτε με, είμαι πραγματικά χαρούμενος. Η Ελλάδα, όπως άλλωστε και η πατρίδα μου, η Κίνα, είναι μια χώρα με μακρά ιστορία. Για την Αθήνα ειδικά έχω διαβάσει τόσα πράγματα και ανυπομονώ να τη γνωρίσω. Δεν ξέρω πώς αισθάνεστε εσείς, για εμάς τους αλλοδαπούς όμως έχει τη φήμη ενός ονειρικού τόπου».

– Μιλήστε μας λίγο για το Δεύτερο Κοντσέρτο του Σοπέν που θα ερμηνεύσετε στο Μέγαρο…

«Μόλις το ηχογράφησα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης υπό τονΖούμπιν Μέτακαι η περιοδεία στην οποία βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εντάσσεται στο πλαίσιο της προώθησης της εν λόγω κυκλοφορίας. Θα πω και πάλι κάτι που ίσως ακουστεί υπερβολικό και τυπικό αλλά πραγματικά έτσι αισθάνομαι: για μένα είναι το ωραιότερο κοντσέρτο για πιάνο που έχει γραφτεί ποτέ. Απολαμβάνω να συνεργάζομαι με την Concertgebouw του Αμστερνταμ, μια ορχήστρα με καταπληκτική ποιότητα. Οσο για τονΝτάνιελ Χάρντινγκείναι πολύ φίλος μου».

– Εχετε διεθνή φήμη,σπουδάσατε στις ΗΠΑ,παρ΄ όλα αυτά αισθάνεστε ότι υπάρχουν στοιχεία που σας διακρίνουν ως κινέζο ή έστω ως ασιάτη πιανίστα;

«Μμμ… ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν νομίζω ότι το να ασχολείσαι με το πιάνο είναι κάτι πολύ προσωπικό. Οι γενικεύσεις είναι πραγματικά πολύ δύσκολες. Ισως μπορείς να διακρίνεις κάποια στοιχεία στην περίπτωση μιας κινεζικής ορχήστρας, αλλά σε αυτήν ενός καλλιτέχνη, και δη πιανίστα, δεν ξέρω αν γίνεται… Τώρα που με ρωτάτε, το σκέφτομαι κι εγώ, και πραγματικά προβληματίζομαι. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει έναν κινέζο πιανίστα από έναν γερμανό ή έναν ρώσο; Γενικότερα πάντως θεωρώ ότι έχει μεγαλύτερη σημασία η προσωπικότητα και το ύφος σου, το ποιος είσαι, και όχι το από πού έρχεσαι».

– Την προηγούμενη φορά που είχαμε μιλήσει,θυμάμαι με πόσο ενθουσιασμό αναφερόσασταν στο γεγονός ότι περισσότερα από 30 εκατομμύρια παιδιά στη χώρα σας ονειρεύονται να σας μοιάσουν…

«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι σήμερα ο αριθμός των παιδιών που ασχολούνται με το πιάνο έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Ισως πλέον μιλάμε για 40 εκατομμύρια εκκολαπτόμενους κινέζους πιανίστες. Η περυσινή εμφάνισή μου στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου έχοντας ένα μικρό κοριτσάκι στο πλάι μου ήταν συμβολική. Οπως προφανώς γνωρίζετε, η κλασική μουσική ήταν για πολλά χρόνια απαγορευμένη στη χώρα μου. Ωστόσο μετά την Πολιτιστική Επανάσταση όλοι άρχισαν να ενδιαφέρονται και να ωθούν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το είδος. Το πιάνο αναδείχθηκε στο όργανο το οποίο συνέδεε την Κίνα με τον υπόλοιπο κόσμο και απέκτησε τεράστια δημοτικότητα. Παιδί όλης αυτής της ζύμωσης είμαι άλλωστε κι εγώ. Αισθάνομαι τρομερά υπερήφανος και ταυτόχρονα υπεύθυνος γι΄ αυτό που αντιπροσωπεύω». – Συχνά τα διεθνή μέσα αναφέρονται σ΄ εσάς με φράσεις του τύπου «ο πιανίστας με τη φήμη ροκ σταρ».Αλήθεια,πόσο σταρ αισθάνεστε;

«Ο,τι κι αν γράφεται στις εφημερίδες, είμαι κλασικός πιανίστας και όχι ροκ σταρ. Δεν θα πω ψέματα: μου αρέσει η φήμη, η αναγνώριση, τα φώτα. Δεν τα περιφρονώ καθόλου όλα αυτά. Ωστόσο δεν αναλώνομαι στο να συντηρήσω την εικόνα του σταρ. Συνεργάζομαι με μουσικούς από άλλα είδη, προσπαθώ να δείχνω κοινωνική ευαισθησία, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου συχνά με επιλέγουν ως “δίαυλο” επικοινωνίας με τη νεολαία για διάφορα πράγματα, εν τούτοις είμαι κλασικός πιανίστας. Απομονώνομαι, μελετώ, κάνω περιοδείες, ηχογραφήσεις… ό,τι έκαναν, κάνουν και θα κάνουν οι ομότεχνοί μου στο πέρασμα των χρόνων».

– Το περιοδικό «Τime» ωστόσο σας συμπεριέλαβε στην εφετινή λίστα των 100 ανθρώπων με τη μεγαλύτερη επιρροή,οι οποίοι με την εξουσία ή το ταλέντο τους μεταμορφώνουν τον κόσμο.Πώς αισθάνεστε γι΄ αυτό; «Υπέροχα· θα ήταν υποκρισία να το κρύψω. Είναι μια τεράστια τιμή, όπως άλλωστε μεγάλη υπόθεση θεωρώ και το ΒραβείοΑρτούρο Μπενεντέτι Μικελάντζελιτο οποίο έλαβα πριν από μόλις πέντε ημέρες στην Μπρέσια, στη μνήμη του μυθικού πιανίστα. Εγινα ο νεότερος κάτοχος μιας διάκρισης με την οποία στο παρελθόν έχουν τιμηθεί θρύλοι όπως οΜααζέλ, οΡοστροπόβιτς,ο Μούτι… Ωστόσο δεν καταναλώνω ενέργεια με το να αναρωτιέμαι ή να προσπαθώ να επιβεβαιώσω αν είμαι ή όχι ο καλύτερος πιανίστας της γενιάς μου. Οταν ήμουν μικρός, ονειρευόμουν να γίνω νούμερο ένα. Μεγαλώνοντας, χαλάρωσα. Είπα στον εαυτό μου ότι αν θέλω να γίνω ο πρώτος, μπορώ. Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Ο μεγαλύτερος εχθρός καθενός, πιστεύω, είναι ο ίδιος ο εαυτός του».

– Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σας;

«Μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως πρεσβευτή της μουσικής. Θέλω να μοιραστώ τα συναισθήματά μου. Να μπορέσω να “περάσω” το πάθος μου για τη μουσική στην πραγματική ζωή, ούτως ώστε να εμπνεύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, κυρίως νέους. Προσφάτως εγκαινίασα το Διεθνές Ιδρυμα που φέρει το όνομά μου, με σκοπό να βοηθήσω νέα παιδιά απ΄ όλον τον κόσμο στην ενασχόλησή τους με τη μουσική».

– Το γεγονός ότι ο ίδιος αρχίσατε την καριέρα σας τόσο νωρίς αισθάνεστε πως σας στέρησε κάτι από τη δική σας παιδική ηλικία;

«Στην αυτοβιογραφία μου με τίτλο “Journey of a Τhousand Μiles” περιγράφω όλες τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπισα ως παιδί προσπαθώντας να κυνηγήσω το όνειρό μου: τις οικονομικές δυσχέρειες, την πίεση, τις εντάσεις με τον πατέρα μου… Από την άλλη πλευρά, θα ήμουν αχάριστος αν δεν αναγνώριζα όλα όσα κέρδισα αυτά τα χρόνια. Ετσι είναι στη ζωή: καθετί που κατακτά κανείς έχει το τίμημά του. Δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη. Είμαι ικανοποιημένος για ό,τι έχω κατακτήσει και συνεχίζω για το καλύτερο». – Χώρος και χρόνος για άλλα πράγματα εκτός μουσικής υπάρχει στη ζωή σας;

«Α, φυσικά. Λατρεύω τον κινηματογράφο, τα σπορ και κυρίως το ποδόσφαιρο. Μπορώ να σας αποκαλύψω ότι είμαι φίλος με τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου της Ελλάδας, τονΟτο Ρεχάγκελ. Τον συνάντησα κάπου και μου έδωσε συμβουλές για το πώς να γυμνάσω το σώμα μου. Μακάρι να μπορεί να έρθει σε κάποια από τις συναυλίες».

Ο Λανγκ Λανγκ εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 12 και 13 Μαΐου (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής,20.30).Τη Βασιλική Ορχήστρα Concertgebouw του Αμστερνταμ διευθύνει ο Ντάνιελ Χάρντινγκ.Το πρόγραμμα περιλαμβάνει το Κοντσέρτο αρ.2, έργο 21 του Σοπέν και τη Συμφωνία αρ.2, έργο 73 του Γιοχάνες Μπραμς.Τις δύο συναυλίες, οι οποίες εντάσσονται στη σειρά «Μεγάλες Ορχήστρες- Μεγάλοι Μαέστροι»,στηρίζουν με χορηγία τους ο Θεόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου.