Τριακόσιες ογδόντα χιλιάδες εισιτήρια σε πέντε ημέρες είναι ο (πρώτος) απολογισμός του Leonidas μαχόμενου στις Ηot Gates. Ο γράφων δεν είναι κινηματογραφικός κριτικός και ως εκ τούτου ελάχιστη και ανέγκυρη γνώμη έχει για την καλλιτεχνική ποιότητα της ταινίας.
Αν δεχθούμε όμως τη μεγάλη Τζόαν Ρόμπινσον, που έλεγε ότι «ακόμη κι αν δεν μπορώ να ορίσω τι είναι ο ελέφαντας,μόλις δω έναν το καταλαβαίνω αμέσως», μπορώ ανέτως να καταλάβω κι εγώ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι περισσότερο από μια απλή εμπορική επιτυχία. Αυτό ενδεχομένως δεν λέει τίποτα για τον κινηματογράφο. Λέει όμως πολλά για τους θεατές του.
Τους έσπρωξε στα ταμεία η διαφήμιση; Να το δεχθώ. Η περιέργεια για ένα κόμικ που έγινε ταινία που μοιάζει με κόμικ; Ενδεχομένως. Νομίζω όμως ότι περισσότερο μέτρησε η εξοικείωση με ένα ιστορικό περιστατικό που για εμάς τους Ελληνες αγγίζει τα όρια του εθνικού θρύλου. Εντάξει, μπορεί αυτοί οι μποντιμπιλντεράδες με χαλάουα, που πρωταγωνιστούν, να μην έχουν μεγάλη σχέση με τον Ηρόδοτο αλλά, όπως κι αν το κάνεις, ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι είτε σκοτώνονται στις Θερμοπύλες, είτε πολεμούν στις Ηot Gates, είναι δικά μας παιδιά.
Το πιο αξιοπερίεργο βρίσκεται αλλού. Είχα την ευκαιρία να σημειώσω και άλλη φορά ότι ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο ο Ελληνας ταυτίζεται περισσότερο με μια ήττα (όπως οι Θερμοπύλες) παρά με μια νίκη (όπως ο Μαραθώνας ή η Σαλαμίνα). Με μια ήττα ηρωική, έστω. Αλλά ήττα. Γιατί άραγε ο πραγματικός ήρωας των Μηδικών Πολέμων για τον μέσο συμπατριώτη μας δεν είναι ούτε ο Μιλτιάδης ούτε ο Κίμων ούτε ο Θεμιστοκλής αλλά ο Λεωνίδας – ένας μάλλον άσημος βασιλιάς (;) μιας μάλλον αντιπαθητικής πόλης;
Υπάρχει η αίσθηση της θυσίας, να το δεχθώ. Κάτι από Αρκάδι, Κούγκι και Μεσολόγγι. Ηρωες είναι οι άνθρωποι που δίνουν τη ζωή τους προασπιζόμενοι τα θεμελιώδη. Αλλά από έναν ηττημένο ήρωα γιατί να μην προτιμήσουμε έναν ήρωα που νίκησε; Γιατί άραγε να μας χαρακτηρίζει αυτή η κουλτούρας της ήττας;
Ο μολογώ πως δεν έχω εξήγηση ή μάλλον υποψιάζομαι τόσο πολλές που δεν είναι της στιγμής. Αλλά από τους Τριακόσιους ήρωες των Θερμοπυλών θα μου επιτρέψετε να προτιμώ πάντα τους δέκα χιλιάδες «βάζελους», ελεύθερους και συνειδητούς πολίτες, που ήρεμοι και αποφασισμένοι κατηφόρισαν τραγουδώντας στον Μαραθώνα να προστατέψουν το «ιοστεφές άστυ» και να επιστρέψουν στις δουλειές τους, ήσυχοι ότι επετέλεσαν το καθήκον τους. jpretenteris@dolnet.gr
