Πώς δημιουργήθηκε και πώς καταρρέει η μεγαλύτερη ελληνική χαλυβουργία
Πανοραμική άποψη των εγκαταστάσεων της Χαλυβουργικής. Η υψικάμινος τώρα πια έχει σβήσει…
Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ που έφθασε τη δεκαετία του ’70 στον κολοφώνα της δόξας της, να απασχολεί 2.800 εργαζομένους, εξελίσσεται σε μια μεγάλη εισαγωγική – εμπορική εταιρεία. Η επιχείρηση – σύμβολο της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα, η εταιρεία «Χαλυβουργικη» έπαυσε από προχθές, 1η Νοεμβρίου, να παράγει σίδηρο μπετόν, τερματίζοντας πιθανότατα μια βιομηχανική ιστορία 65 ετών της οικογένειας Αγγελόπουλου στη χώρα μας. Δεν αποκλείεται κάποια παραγωγή λαμαρίνας και άλλων πλατέων προϊόντων χάλυβα να συνεχισθεί για ένα διάστημα, όμως όλα δείχνουν ότι το τέλος έχει φθάσει. Ο επίτιμος πρόεδρος της εταιρείας Παναγιώτης Αγγελόπουλος (87 ετών σήμερα), ο μόνος επιζών από τα παιδιά του ιδρυτή Θεόδωρου Αγγελόπουλου, επισφράγισε μια απόφαση του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας που αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα για το μέλλον αλλά θέτει προσωρινά τουλάχιστον τέρμα σε μια μακρά βιομηχανική ιστορία.
Με τιμές και λαμπρές διακρίσεις, ιδιαίτερα για την ανοικοδόμηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη και για τις προσφορές σε ελληνικά νοσηλευτικά ιδρύματα και σε πολιτιστικούς οργανισμούς, «θα συνεχίσει λένε αυτοί που τον ζουν καθημερινά να δίνει τη μάχη της επιβίωσης και της χαλυβουργίας…». Αντιστάθηκε, λένε, μαζί με τα παιδιά του πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στην «πρόκληση» να μετατρέψει την εταιρεία σε εμπορική. Ισως, όσο ζει, η φλόγα της ζωής να διατηρήσει στοιχειωδώς «εν ζωή» και τη «Χαλυβουργική». Η φλόγα του έργου δεν έχει σταματήσει να κινεί την οικογένεια Αγγελόπουλου λένε οι φίλοι της, θυμίζοντας ότι αυτή πρωτοστατεί οικονομικά στην υπόθεση της «Φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004», στη διεκδίκηση αυτής της Ολυμπιάδας για τη χώρα μας.
Τι ειρωνεία όμως! Τα έργα που θα χρειασθεί να γίνουν, αν κερδίσουμε την Ολυμπιάδα, πιθανότατα θα κατασκευαστούν με εισαγόμενο χάλυβα. Οι υπεύθυνοι της «Χαλυβουργικής» δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι προχθές η εταιρεία – σύμβολο της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα παρήγαγε τον τελευταίο τόνο σιδήρου μπετόν. «Η εταιρεία μας θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη της επιβίωσης», είναι τα λόγια που ακούγονται από τα γραφεία του κ. Αγγελόπουλου και των παιδιών του. Ωστόσο όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα ανάψει πάλι η φλόγα του χαλυβουργείου.
Ούτε η προοπτική των μεγάλων έργων φαίνεται να συγκινεί. Οπως και οι άλλες μικρότερες ελληνικές χαλυβουργίες, έτσι και η «Χαλυβουργική» είχε αποκλειστεί από το έργο του μετρό της Αθήνας, προς όφελος εισαγωγέων. «Θα γίνουμε σχεδόν εμπορική εταιρεία, γιατί έτσι θέλει το κράτος…», ξεσπούν συχνά τα παιδιά του κ. Αγγελόπουλου. «Ισως όμως και να μην μπορεί να κάνει τίποτε το κράτος…», προτιμούν να καταλήγουν. Τα παιδιά του κ. Αγγελόπουλου, Θεόδωρος και Κωνσταντίνος, 53 και 50 ετών αντίστοιχα, που ασχολούνται επί καθημερινής βάσεως με την εταιρεία, είχαν συνηγορήσει το 1994 ώστε να εισαχθούν σε συνάλλαγμα 16 δισ. δρχ. με την ελπίδα ότι η εταιρεία θα μπορούσε, με τα μεγάλα έργα που φαίνονταν στον ορίζοντα, όχι μόνο να στηριχθεί αλλά και να αναπτυχθεί.
