Είναι καιρός, λοιπόν, να καταργηθεί ο ευγενικός πλυθυντικός. Το απαιτεί η δημοκρατικότητα. Και έτσι, επιτέλους, θα εξαφανιζόταν ένα μακράς διαρκείας και πολλαπλών επιπέδων... γνήσιο καθημερινό δίλημμα.
Ανάλογα και με τη συγκυρία, «ο μεγάλος ασθενής» πότε είναι η Δημόσια Διοίκηση, πότε η κυβέρνηση, πότε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πότε τα «συμφέροντα» και πάει λέγοντας.
Πολλοί οραματίστηκαν μια κοινωνία ίσων ευκαιριών μικρών παραγωγών και καταναλωτών, όπου κανείς δεν θα είχε αδικαιολόγητη ισχύ στην αγορά και όπου οι τιμές θα καθορίζονταν από το «αόρατο χέρι». Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Σταχυολογούμε ορισμένες παραστάσεις και συναυλίες ενώ το Φεστιβάλ ετοιμάζεται να φιλοξενήσει διεθνείς καλλιτέχνες αλλά και αναγνωρισμένους ''δικούς μας''.
Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως η χώρα απέχει πολύ από το να διαθέτει μια εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία και την ίδια στιγμή, η νυν κυβέρνηση, προτάσσοντας την μικροκομματική ιδιοτέλεια, πολύ συνειδητά την υπονομεύει συστηματικά.
Οταν καλείται ο «λαός» να αποφασίσει το «δίκιο» και να πάρει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του, η δημοκρατία είναι εκείνη που θα πληρώσει τον λογαριασμό [...] Της οποίας η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο ανάχωμα.
Στη δημοκρατία η ελευθερία δεν κυκλοφορεί α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι.
Είναι ντροπιαστικό μέγεθος για τη χώρα μας το να εξομοιωνόμαστε περίπου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με χώρες, όπως η Ουγγαρία του αυταρχικού Ορμπάν.
Μόνο οι ανισόρροποι ή οι φανατικοί μπορούν να διατείνονται ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε «πλήρη δημοκρατία». Ενδεχομένως με τα κενά της, τα λάθη της, τις ατέλειες ή τις παραλήψεις της. Αλλά πλήρη.
Η συζήτηση για την «ισότητα στον πολιτικό γάμο» σχόλασε. Αλλά η συζήτηση για τον δημοκρατικό βίο δεν τελειώνει ποτέ.
Αν κάτι μας απειλεί δεν είναι κάποιος ανύπαρκτος Ορμπαν αλλά το ενδεχόμενο να μην αλλάξει η κοινωνία, να μην εκσυγχρονιστεί και να μείνει προσκολλημένη σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Ο καλύτερος δρόμος για την πραγμάτωση του εγωιστικού συμφέροντος είναι η εναρμόνισή του με τα θεμιτά συμφέροντα όλων.
Μπροστά στις εκλογές του 2024 ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο, αλλά έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά: αποτελεί συνέχεια και έκφραση του συντηρητισμού μερίδων της κοινωνίας των ΗΠΑ ήδη από τη δεκαετία του 1960, προσαρμοσμένος στις αντιφάσεις της σημερινής συγκυρίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές του 2023 σε σχέση με εκείνες του 2009 μειώθηκε κατά 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Οι εκλογείς έχασαν περίπου το 25% του δυναμικού τους. Η μείωση αυτή μάλιστα δεν έγινε ξαφνικά, ούτε οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία ή σκαμπανεβάσματα.
Γιατί δεν υπάρχει «πρόβλημα αντιπολίτευσης» ή – ακόμη πιο ηχηρά – «πρόβλημα δημοκρατίας»
Αχιμές από το Γιώργο Βέλτσο
Όσο περισσότερες δημοκρατίες έχουμε τόσο το καλύτερο. Οπως λένε και οι Γάλλοι «όσο περισσότεροι τρελοί μαζευτούμε, τόσο καλύτερα διασκεδάζουμε».
Η μετεωρική άνοδος της εκλογικής επιρροής της άκρας δεξιάς σχεδόν απ' άκρου εις άκρον της ΕΕ που λαμβάνει χώρα στη στροφή του αιώνα σταδιακά μετακινεί την τοποθέτησή της από το περιθώριο της πολιτικο-κομματικής αρένας σε περισσότερο επιδραστικές θέσεις στο κομματικό και πολιτικό σύστημα.
Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις για τη Βαϊμάρη και την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών με άξονα το «παράδειγμα των κρίσεων» ή τη «θεωρία των δύο άκρων» δεν αποφεύγoυν την «τελεολογία της καταστροφής» ενώ συχνά εξηγούν σχεδόν νομοτελειακά την ιστορία της περιόδου, με το βλέμμα στην κατάληξή της αλλά και με τη γνώση της τελικής πτώσης.
Η αποχή και η σχετική αδιαφορία για την πολιτική μάχη είναι μάλλον η σημαντικότερη κοινωνική διεργασία στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές