Συστηματικά τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω όπως και τόσοι άλλοι την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα για περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών· την αναγκαιότητα της αυστηρής οικονομικής πολιτικής· και σήμερα εκτιμώ τη δυσκολία να συνταχθεί πρακτικά ένας διαφορετικός προϋπολογισμος από αυτόν που προχθές κατατέθηκε στη Βουλή. Οσο οδυνηρό και αν είναι, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Ολα αυτά όμως δεν με εμποδίζουν να σημειώσω την υποκρισία που δηλώνει το πενιχρό κονδύλι του προϋπολογισμού για το υπουργείο Πολιτισμού και τον πολιτισμό. Και είναι υποκρισία γιατί τα τελευταία δύο χρόνια με τρόπο επίσημο και πανηγυρικό διακηρύσσεται ο ρόλος του πολιτισμού στην οικονομική ανάπτυξη και στην εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων. Αυτά λέγονται γιατί είναι λόγια ωραία, για να θεραπεύουν απλώς την ευαισθησία των πολιτών. Λείπουν όμως η φαντασία και η πολιτική τόλμη να μεταφέρουν πόρους από άλλες δραστηριότητες που έχουν μεγαλύτερο δείκτη πολιτικού συμφέροντος αλλά μικρότερη «εθνική παραγωγικότητα».
Και φαίνεται να λείπει αυτή η τόλμη γιατί, πέραν των λεκτικών ακροβασιών, δεν έχουν γνώση τι είναι πολιτισμός ή τι συμβαίνει στον άλλον κόσμο.
