«H ζωή είναι ένα… καμπαρέ» ακούμε στο θρυλικό «Καμπαρέ» («Cabaret», 1972), την πιο διάσημη ταινία της προσφοράς μας αλλά και ένα από τα πιο όμορφα, έξυπνα και πραγματικά εμπνευσμένα μιούζικαλ της ιστορίας του κινηματογράφου. Στο Βερολίνο του ’31, η τρέλα στα όριά της. Διαφθορά, πείνα, oικονομική κρίση και ο Αδόλφος Χίτλερ προ των πυλών. Αυτή η εικόνα θα μαγέψει τον Μπομπ Φόσι, για να στήσει κάτι παραπάνω από «ένα ακόμη» μιούζικαλ αποτυπώνοντας μέσα στον μικρόκοσμο ενός καμπαρέ την κρίση της γερμανικής κοινωνίας, τη μελαγχολία της εποχής αλλά και τη συλλογική συναίνεση των ανθρώπων που επέτρεψαν την άνδρωση του ναζισμού. Ταινία με συμβολικές διαστάσεις, καθώς το νάιτ κλαμπ Κιτ Κλαμπ, όπου εργάζεται το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, η Σάλι (Λάιζα Μινέλι), είναι ο καθρέφτης μιας παγιδευμένης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που χωρίς να το ξέρει έχει παρασυρθεί στο χάος. H Μινέλι δεν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερη, ενώ η ερμηνεία του Τζόελ Γκρέι στον ρόλο του κομφερανσιέ του προγράμματος παραμένει μνημειώδεις. Και οι δύο ηθοποιοί βραβεύθηκαν με Οσκαρ (α’ γυναικείου, β’ ανδρικού). Το ίδιο βραβείο δόθηκε στον Φόσι για τη σκηνοθεσία του, στον Ραλφ Μπερνς για τη μουσική του διεύθυνση και στον Τζέφρεϊ Ανσγουορθ για τη φωτογραφία του. Το «Καμπαρέ» προτάθηκε και για Οσκαρ καλύτερης ταινίας, χάνοντας όμως το βραβείο από τον «Νονό» του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Οι «Περιπέτειες της Πωλίνας» («The perils of Pauline», 1947), δεύτερη ταινία της προσφοράς μας, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες ηρωίδες της Μπέτι Χάτον, ηθοποιού που διέπρεψε στα μιούζικαλ της δεκαετίας του ’40 και του ’50. H Χάτον παίζει την Περλ Γουάιτ (1889-1938), μία από τις πρώτες βασίλισσες των κινηματογραφικών serial του βωβού κινηματογράφου. H ταινία είναι η υπό μορφήν μιούζικαλ βιογραφία της Γουάιτ, την οποία αργότερα υποδύθηκαν πολλές ηθοποιοί – καμία όμως με τη φινέτσα της Χάτον. Το φιλμ του σπουδαίου Τζορτζ Μάρσαλ διακρίθηκε στα Οσκαρ της χρονιάς του αποσπώντας μια υποψηφιότητα για το τραγούδι «Ι Wish Ι Didn’t Love You So» του Φρανκ Λέσερ.
Σπάνιο μιούζικαλ είναι επίσης το «Κοντά στην ευτυχία» («Happy go lovely», 1951) του X. Μπρους Χάμπερστοουν, ένα ανάλαφρο, δροσερό γαϊτανάκι με πολλά τραγούδια και ακόμη περισσότερο χιούμορ της παλιάς, παραδοσιακής αγγλικής σχολής. Ο Ντέιβιντ Νίβεν βρίσκεται απολύτως στα νερά του παίζοντας τον πάμπλουτο εργένη του Εδιμβούργου, ο οποίος παριστάνει τον δημοσιογράφο ενώ ένα αμερικανικό μιούζικαλ είναι το γεγονός της πόλης. H φάκα του έρωτα δεν θα αργήσει να δώσει το «παρών» και οι Βέρα Ελεν, Σέζαρ Ρομέρο θα συμβάλουν με μπρίο στην απολαυστική εξαλλοσύνη των καταστάσεων.
Παρέλαση ηθοποιών στο «Οταν περάσουν τα σύννεφα» («Till the clouds go by», 1947) των Ρίτσαρντ Γουόρφ, Βινσέντε Μινέλι και Τζορτζ Σίντνεϊ. Εδώ θα βρούμε την Τζούντι Γκάρλαντ (σε εφηβική ηλικία), τον Ρόμπερτ Γουόκερ, τον Βαν Χέφλιν, την Τζουν Αλισον αλλά και τον Φρανκ Σινάτρα. H ταινία είναι ένα πλούσιο, έγχρωμο bio pic που καταπιάνεται με τον Τζερόμ Κερν (Γουόκερ), έναν από τους σημαντικότερους πιονέρους του Μπρόντγουεϊ, του οποίου η πιο χαρακτηριστική παραγωγή ήταν το «Showboat». Αλλωστε στο φινάλε τού «Οταν περάσουν τα σύννεφα» ο Σινάτρα τραγουδά το «Ol’ man river» που γράφτηκε για το «Showboat».
