Αναρωτιέμαι γιατί χρειάζεται να κουβεντιάζουν τόσο πολλοί και τόσο πολύ για το περίφημο «ντιμπέιτ». Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και τα έχουν λύσει προ πολλού όλοι εκείνοι που πολύ νωρίτερα κατάλαβαν την ανάγκη ενός τέτοιου διαλόγου: ο ένας αρχηγός απέναντι στον άλλο, δύο χρονόμετρα για τον χρόνο ομιλίας ενός εκάστου και ένας ή δύο δημοσιογράφοι που απλώς επιτηρούν την ισομερή κατανομή του χρόνου. Αντε να συμφωνήσουν οι αρχηγοί και σε μια οργάνωση της συζήτησης, δηλαδή να βάλουν μια σειρά στα θέματα που θα συζητηθούν.
Oλα τα υπόλοιπα είναι περιττή κουβέντα. Που γίνεται από όσους προσφέρονται «να προστατεύσουν τον αρχηγό» σκαρφιζόμενοι πάσης φύσεως «προστατευτικές» σαχλαμάρες και από όσους δημοσιογράφους επιχειρούν να βρουν ρόλο σε μια διαδικασία στην οποία (και μάλλον ευτυχώς…) δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος ρόλος γι΄ αυτούς.
Αντιθέτως, κουβέντα χρειάζεται για το άλλο «ντιμπέιτ» των έξι αρχηγών- διότι τώρα θα μετέχουν και οι Οικολόγοι… Εκεί πράγματι υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, με πρώτο και καλύτερο την οργάνωση της συζήτησης. Είναι προφανές ότι το καλαμπούρι με τους επτά δημοσιογράφους από επτά κανάλια που ρωτούν προκατασκευασμένες ερωτήσεις έξι πολιτικούς αρχηγούς σε πεντέξι ενότητες θα πρέπει να ανήκει στο παρελθόν. Και επειδή είναι μάλλον δύσκολο να λιγοστέψουν οι αρχηγοί, το λογικό είναι να περιοριστεί ο αριθμός των δημοσιογράφων.
Αν περιοριστούν οι δημοσιογράφοι, τότε μπορεί να γίνει πιο χαλαρή η διαδικασία. Να έχουν χρόνο οι πολιτικοί να σχολιάσουν ή να αντικρούσουν ο ένας τις απόψεις του άλλου, να μπορεί να επανέλθει μια ερώτηση που δεν απαντήθηκε, να ξεφύγουμε τέλος πάντων από τους στημένους και βαρετούς μονολόγους στους οποίους μας έχουν συνηθίσει. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται κάτι πολύ απλό: να πειστούν τα μέσα ενημέρωσης ότι δεν είναι αυτάοι πρωταγωνιστές της ιστορίας και ότι η εκλογική διαδικασία είναι μια υπόθεση όπου πρωταγωνιστούν κυρίως οι πολιτικοί.
Λογικό, ε; Αμ δε! Διότι ποιος είπε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία βασιλεύει η λογική; Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ρυθμίζεται διά νόμου ο αριθμός των τηλεοπτικών εμφανίσεων των υποψηφίων τα λέει όλα. Η ελληνική πολιτεία ομολογεί νομοθετικά ότι στις προεκλογικές περιόδους η τηλεοπτική ενημέρωση δεν υπακούει στους στοιχειώδεις κανόνες της δημοσιογραφίας αλλά αποτελεί «βήμα προβολής υποψηφίων». Και αυτό θα ήταν άκρως προσβλητικό, αν δεν είναι απλώς ηλίθιο.
