Αν πιστέψουμε διάφορα δημοσιεύματα που εμφανίζονταν να απηχούν απόψεις του Πρωθυπουργού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φοβήθηκε να δημιουργήσει «έναν άλλον πόλο εξουσίας» στην Προεδρικό Μέγαρο και γι’ αυτό επέλεξε έναν κομματικό πρόεδρο ασφαλείας.

Ο φόβος αυτός, αν υπάρχει στην πραγματικότητα, υπερβαίνει τα πρόσωπα. Τι ασφάλισε ο Μητσοτάκης με τον Τασούλα; Τις δεξιές διαρροές προς την Ακροδεξιά, την απόλυτη προσωπική κυριαρχία του με όποιο κόστος, την ησυχία του από απρόσμενα ενδεχόμενα;

Ο Πρωθυπουργός προφανώς πιστεύει ότι ακόμα και αν έχει απώλειες από το Κέντρο θα τις αντιστρέψει ή θα τις υποκαταστήσει από αλλού. Θα δώσει, όπως λένε οι υποστηρικτές του, κάτι παραπάνω στους ψηφοφόρους και θα τους γλυκάνει, έτσι κι αλλιώς οι εκλογές αργούν ακόμα. Αυτά τα έκαναν και άλλοι πριν από αυτόν, αλλά όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου τούς παρέσυρε το ρέμα.

Η αιτιολόγηση της επιλογής του συμπαθούς Τασούλα μπάζει από παντού. Το πολιτικό βιογραφικό του νέου Προέδρου είναι φτωχό, ιδιαίτερη εμπειρία χειρισμού των εθνικών θεμάτων δεν έχει, οι συνθετικές του αρετές δοκιμάστηκαν, όχι πάντα με επιτυχία, στη Βουλή. Ακόμα και αν αφήσουμε στην άκρη τη μεθόδευση της αντικατάστασης των ενοχλητικών μελών της ΑΔΑΕ από τη Διάσκεψη των Προέδρων ή τις καταγγελίες συγγενών για «θάψιμο» στο συρτάρι του δικογραφιών και μηνύσεων για τα Τέμπη, ο ειρωνικός τρόπος του απέναντι σε διαμαρτυρόμενους βουλευτές της αντιπολίτευσης μόνο ενωτική διάθεση δεν δείχνει.

Ισως τον βοηθήσουν τα διάσημα αστεία του να μετατραπεί σε σύμβολο του έθνους, εκπληρώνοντας την αποστολή που του ανέθεσε ο Μητσοτάκης. Ισως απλά μείνει ο εαυτός του και δεν προσπαθήσει να γίνει ο άλλος άνθρωπος του διαγγέλματος.

Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως τον περιέγραψε ο Πρωθυπουργός, δεν είναι κάτι σπουδαίο: «Ενας αρχηγός κράτους με περιορισμένες αρμοδιότητες», αλλά συμπλήρωσε «τα πρόσωπα είναι εκείνα που δίνουν αξία στους θεσμούς». Σε μια από τις πολλές αντιφάσεις του των τελευταίων ημερών, δεν εξήγησε τι περιεχόμενο μπορεί να δώσει το οποιοδήποτε πρόσωπο σε έναν θεσμό με ισχνές αρμοδιότητες.

Μήπως το πρόσωπο θα πρέπει να είναι ανάλογο των περιορισμένων αρμοδιοτήτων για να μη ζορίζεται ο θεσμός; Το Σύνταγμα έχει κάτι να πει επ’ αυτού ή να μην το ενοχλήσουμε;

Απορίες προκάλεσε και η σπουδή να δικαιολογήσει την επιλογή του μέσω της εξαγγελίας αναθεώρησης της συνταγματικής διάταξης για την προεδρική θητεία. Θα προτείνει, είπε, ο Πρόεδρος να ψηφίζεται μία φορά για εξαετή θητεία, ώστε να μην ανοίγει χορός αντιπαραθέσεων και να μείνει ο θεσμός μακριά από κομματικές σκοπιμότητες.

Θα είναι ο εξαετής Πρόεδρος πιο ισχυρός ή πιο αποδυναμωμένος από τον πενταετή των δύο θητειών; Θα είναι πιο αδιάφορος ή υπό προϋποθέσεις πιο παρεμβατικός και ανεξέλεγκτος πόλος εξουσίας, γνωρίζοντας ότι δεν θα εκλεγεί ξανά; Πώς θα μείνει ο θεσμός μακριά από κομματικές σκοπιμότητες όταν ο Προέδρος προτείνεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία;

Η προχειρότητα του Μητσοτάκη του 2025 δύσκολα συνδέεται με τη μεθοδικότητα του Μητσοτάκη του 2019. Τότε κυριαρχούσε με τη δουλειά και τις ιδέες του, τώρα μοιάζει σαν να εκβιάζει την κυριαρχία θέτοντας προσαρμοσμένο στις συνθήκες το δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα: «Ή με εμένα ή με τους άλλους». Η προϊστορία δεν προδικάζει πάντα το αποτέλεσμα, αλλά η εμπειρία λέει πως παθαίνεις ό,τι φοβάσαι.