Αυτή τη στιγμή ακούω ειδήσεις. Πρώτο θέμα είναι η Ροδόπη. Αναλύεται πάνω, κάτω και πλαγίως. Οχι πως δεν είναι σημαντικό το ζήτημα, αλλά φαίνεται ότι επί μέρες συνεχίζει να τροφοδοτεί την πολιτική αντιπαράθεση. Κατά τα άλλα, πρωταγωνιστούν τα συνήθη προεκλογικά θέματα. Οικονομία, ενίσχυση εισοδημάτων, φορολογία και εξοπλισμοί. Υπάρχει όμως ένα μείζον ζήτημα που είναι άφαντο στα προεκλογικά bullet points. Η ατζέντα των κομμάτων αγνοεί το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα. Την κλιματική αλλαγή.
Ενδιαφέρουσα άποψη είναι να ιδρυθεί υπουργείο Οικογένειας, αλλά νομίζω ότι μια κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει ως πρώτη της μέριμνα το τι συμβαίνει στον βιότοπό της. Εκείνο που λείπει πρωτίστως είναι ένα αυτόνομο υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής. Η ανάγκη ύπαρξης ενός κεντρικού φορέα που θα ασχολείται με την ισχυρότερη απειλή για τον πλανήτη τον 21ο αιώνα είναι επιτακτική.
Ως γνωστόν, στη χώρα αυτή δεν υπάρχει κουλτούρα συναινέσεων. Οταν όμως το θέμα είναι πλανητικό, δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες παρωχημένες πολυτέλειες. Η ελληνική κοινωνία και οι εκπρόσωποί της θα πρέπει να ενωθούν στον αγώνα για την οικολογική σωτηρία της χώρας και κατ’ επέκταση του πλανήτη. Χωρίς κομματικές ταμπέλες και κρυφές ατζέντες. Επιτέλους θα πρέπει να αρχίσουμε να μοιάζουμε με τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου. Αλίμονο εάν υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις ακόμη και για μια μη αναστρέψιμη καταστροφή που πλήττει ανεξαιρέτως ολόκληρη την υφήλιο.
Η κλιματική κρίση είναι μια παγκόσμια πρόκληση που απαιτεί άμεση δράση από τους πολιτικούς. Η άνοδος της θερμοκρασίας, τα ακραία καιρικά φαινόμενα και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλούν τα οικοσυστήματα, τα μέσα διαβίωσης και την ανθρώπινη ευημερία. Η Ελλάδα, με τη σημαντική βιοποικιλότητα και την εκτεταμένη ακτογραμμή της, είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε αυτές τις επιπτώσεις.
Η γεωπολιτική μας θέση θα έπρεπε να προκρίνει το θέμα ως απόλυτη προτεραιότητα. Η αγνόηση της κλιματικής κρίσης στις εκλογικές συζητήσεις είναι σαν να κλείνουμε τα μάτια στην ευημερία των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.
Τι γίνεται όμως στην πράξη; Δεν πουλάει πια το θέμα; Ή η ατζέντα διαμορφώνεται με βάση την επικαιρότητα, τα σκάνδαλα και τα σκανδαλάκια; Σε μια σύγχρονη δημοκρατία ο πυλώνας δεν θα έπρεπε να είναι το Επίκαιρο αλλά το Μεγάλο.
Πρέπει επιτέλους στη χώρα μας να καταλάβουμε ότι η πολιτική για την κλιματική αλλαγή δεν είναι απότοκο κάποιας περιβαλλοντολογικής υπερευαισθησίας, δεν είναι το πολιτικώς ορθό συμπλήρωμα μιας γενικόλογης πολιτικής, αλλά η βάση της συνολικής στρατηγικής της χώρας. Στη βασική αυτή έλλειψη ας προσθέσουμε και τον πολιτισμό, για τον οποίο κατά την προεκλογική περίοδο δεν έχουμε ακούσει ούτε μια (!) λέξη από κανένα κόμμα! Σαν να μην υπάρχει ως ζήτημα. Είμαι περίεργος εάν θα τελειώσει η προεκλογική καμπάνια με αυτό το απίστευτο και ντροπιαστικό αρνητικό ρεκόρ.
Ο κ. Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας.
