Χριστίνα Κουλούρη

Η πολιτική του Τραμπ απέναντι στα αμερικανικά πανεπιστήμια, με εργαλείο τη διακοπή ή τον περιορισμό της χρηματοδότησης, έχει δημιουργήσει μια τεράστια κρίση που πλήττει την έρευνα και την επιστημονική καινοτομία

Διαβάστε τον χαιρετισμό της Χριστίνας Κουλούρη, μέλους της κριτικής επιτροπής του 2ου Πανελλαδικού και Παγκύπριου Διαγωνισμού Σχολικών Εφημερίδων και Δημοσιογραφίας.

Εχουμε διαπιστώσει τις τελευταίες δεκαετίες – και όχι μόνο – ότι οι κοινωνικές εντάσεις δεν οδηγούν σε κοινωνική χειραφέτηση αλλά σε μισαλλοδοξία, εθνικισμό και ακροδεξιό εξτρεμισμό

Καμία ειρήνη δεν μπορεί να είναι βιώσιμη αν ο πόλεμος δεν σταματήσει στο μυαλό των ανθρώπων, αν οι ένοχοι εγκλημάτων δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους και αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η αναβίωση του αρχαίου δράματος αποτέλεσε μέρος της συλλογικής εμμονής του δυτικού κόσμου με την κλασική αρχαιότητα, την οποία έχουν περιγράψει πολλές έρευνες που μελετούν τη Γερμανία μετά τον Βίνκελμαν, τη δημοκρατική Αμερική, τη Γαλλία της Επανάστασης ή της Τρίτης Δημοκρατίας και τη βικτοριανή Αγγλία.

Σε ό,τι αφορά τις διεθνείς κατατάξεις, τα περίφημα rankings, η ποσοτικοποίηση δεν οδηγεί σε αξιοκρατία αλλά στην αναπαραγωγή των ανισοτήτων

Το πλαστό απευθύνεται στο θυμικό, έχει απλή δομή και συνοχή – σε αντίθεση με την πολύπλοκη πραγματικότητα – και δεν περιέχει την αμφιβολία

Οι φοιτητές «πιέζουν» και κερδίζουν 80% υποστήριξη από την κοινωνία. Είναι όμως ένα κίνημα χωρίς ηγεσία, χωρίς όνομα, αντι-πολιτικό, όπως έχουν επιλέξει. Θα μπορέσει αυτό το αντι-πολιτικό κίνημα να παραγάγει πολιτικά αποτελέσματα, να αλλάξει το πολιτικό σύστημα;

Στην Ελλάδα συναντάμε πράγματι για πρώτη φορά τη λέξη «διαδήλωσις» το 1848 και «διαδηλωταί» το 1889.

Η ιστορία του ΕΣΕΤΕΚ συμπυκνώνει τις τύχες της έρευνας στην Ελλάδα

Η εμπλοκή τους στους πολιτικούς διχασμούς τους αφαίρεσε κύρος και νομιμοποίηση – ενώ το έκαναν ακριβώς για να αποκτήσουν νομιμοποίηση

Η άσκηση της πολιτικής είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις συνακόλουθες πολιτικές τής εικόνας, αν λάβουμε υπόψη μας τον καθοριστικό ρόλο που παίζει τους τελευταίους δύο αιώνες η πολιτική επικοινωνία.

Η πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου Χριστίνα Κουλούρη γράφει για την πρόσληψη της 28ης Οκτωβρίου.

«Στην ελληνική περίπτωση, ο εθνικός χαρακτήρας ερμηνεύει την εμφάνιση των εμφύλιων συγκρούσεων εφόσον η διχόνοια παρουσιάζεται ως δομικό εθνικό χαρακτηριστικό από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου.»

Απέναντι σε έναν Αύγουστο που έχει ταυτιστεί με τη ραστώνη των διακοπών και επομένως με την παύση των «γεγονότων», εισβάλλει ορμητικός ο Σεπτέμβριος με σειρά συμβάντων.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω κινδυνεύουμε από μια αναχρονιστική τελεολογία, να νομίσουμε δηλαδή ότι εδώ που είμαστε σήμερα αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της Μεταπολίτευσης ως κατάστασης.

Δεν είναι αποδεκτή και ανεκτή κάθε μορφής κατάληψη πανεπιστημιακών ή άλλων δημόσιων χώρων, όπως δεν είναι και εξαρχής καταδικαστέα οιαδήποτε κατάληψη ως μορφή διαμαρτυρίας.

Η «Επανάσταση» εμπεριέχει βεβαίως και θρησκευτικές συνδηλώσεις, παραπέμποντας στην «ανάσταση» του ελληνικού έθνους.

Μήπως οι αγωνιώδεις προσπάθειες να αντιμετωπισθούν ογκόλιθοι προβλημάτων δεν αξίζουν αυτή τη συστηματική δυσφήμιση;