Κοσμάς Βίδος

Εικόνα πρώτη: Ενας άνδρας ξαπλωµένος στο πεζοδρόµιο, ξυπόλυτος, παµβρώµικος, µε κουρελιασµένα ρούχα και µε άδεια µπουκάλια µπίρας τριγύρω του. Κοιµάται ροχαλίζοντας δυνατά. Απέναντί του, σε ένα παγκάκι, δύο γιαγιάδες κάθονται και µιλάνε σαν να µην τρέχει τίποτα. Με θέα στο ερείπιο της ζωής. Κάποια στιγµή αρχίζουν να γελάνε φωναχτά. Εικόνα δεύτερη: Στην είσοδο ενός σουπερµάρκετ […]

Η (ας την πούμε) Ρωξάνη, στα 12 χρόνια της ερωτεύθηκε για πρώτη φορά

Ενώ οι ομοφυλόφιλοι ηθοποιοί καταγγέλλουν πως τα κινηματογραφικά στούντιο δεν τους προτείνουν πραγματικά καλούς ρόλους και ότι προτιμούν να αναθέτουν ακόμα και την ερμηνεία gay χαρακτήρων σε straight ηθοποιούς, το τηλεοπτικό δίκτυο «The CW» φαίνεται αποφασισμένο να κάνει τη διαφορά.

Μία από τις αγαπηµένες µου ψυχαγωγίες είναι η παρακολούθηση ξένων τηλεοπτικών σειρών.

«Κυρά Μονοβασιά μου, πέτρινο καράβι μου.

Ακούω τριξίµατα στην πόρτα και τσεκάρω αν έχω διπλοκλειδώσει. Δεν είναι ευχάριστο να είσαι µόνος σε ολόκληρη πολυκατοικία.

Ως τον «πιο ισχυρό παράγοντα στην τηλεόραση» χαρακτήριζε το περιοδικό «The New Yorker» τον Ράιαν Μέρφι. Δικαίως.

Εκείνο που µου κάνει κυρίως εντύπωση µε τους φανατικούς της ρακέτας είναι η επιµονή τους να παίζουν ανάµεσά µας, τη στιγµή που οι περισσότεροι εξ ηµών τους καταριόµαστε.

Είναι άτιµα πράγµατα οι κάκτοι! Μπορεί να ζητούν ελάχιστη περιποίηση, τελικά όµως σε εκδικούνται για τη λίγη σηµασία που τους δίνεις, ανθίζοντας τη µοναδική µέρα που δεν βρίσκεσαι στο σπίτι, διατηρώντας το υπέροχο λουλούδι τους ανοικτό για µερικές ώρες µόνο. Την επόµενη µέρα που θα επιστρέψεις, θα το δεις µαραµένο: «Αχ, τι κρίµα που δεν µε πρόλαβες!

Είναι όμως ωραίο ετούτη τη δραματική για την Ελλάδα περίοδο (δεν αναφέρομαι μόνο στις μέρες της φωτιάς, αναφέρομαι κυρίως στα χρόνια της κρίσης) να ακούς δυο καλές κουβέντες από ανθρώπους που σχεδόν πολιτογραφήθηκαν Ελληνες από αγάπη προς την πικρή αυτή πατρίδα.

Είμαι επιφυλακτικός με τα εστιατόρια που ενώ δημοσιεύουν στο Internet το μενού τους δεν αναρτούν και τις τιμές τους. Εχω την αίσθηση πως είναι παγίδες.

Τα μεσημέρια, η γιαγιά μάς έβαζε για ύπνο.

Εως τώρα, όταν έπαιρνα νωρίς το πρωί το λεωφορείο από το Κέντρο προς το γραφείο µου, κοντά στη θάλασσα, ταξίδευα άνετα.

Παλαιότερα, όταν μιλούσαμε για ξένες σειρές αναφερόμασταν κυρίως σε αμερικανικές και αγγλικές. Δεν βλέπαμε πολύ συχνά παραγωγές από άλλες χώρες της Ευρώπης.

Οταν ανέβασα στο Facebook, ανάμεσα σε άλλες φωτογραφίες από τα Λουτρά Αιδηψού, και εκείνη του ξενοδοχείου «Ηράκλειον», δεν φανταζόμουν πως θα ξυπνούσε τόση νοσταλγία.

«Το καθετί στην Ελλάδα σε απορροφά και σε ανταμείβει.

«Η Αθήνα είναι πλέον πολύ πιο ζωντανή με τόσους διαφορετικούς τρόπους, πολιτιστικά ενημερωμένη και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερε όλα αυτά μέσα στην καρδιά της χειρότερης οικονομικής καταστροφής στην Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» έγραψε η δημοσιογράφος Τσάρλι Γουάιλντερ στους «New York Times».

Υπάρχουν προορισμοί που, αν και είναι κοντινοί (και οικονομικοί), δεν τους βάζεις εύκολα στο πρόγραμμα.

Ο φίλος που κρατούσε το τιμόνι είναι από εκείνους τους απόλυτα νομοταγείς οδηγούς οι οποίοι τηρούν τον οδικό κώδικα με τέτοια σχολαστικότητα που τους λες και σπασίκλες.

Η πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) επίσκεψή μου στη Νέα Υόρκη ήταν εμπειρία δυσάρεστη.