Θάλεια Τσιχλάκη

Στο τραπέζι της Καθαροδευτέρας ή της Σαρακοστής που την ακολουθεί υπάρχουν συνήθως διάφορα ορεκτικά. Σίγουρα μια ταραμοσαλάτα, ραπανάκια, τουρσιά, ελιές και διάφορα άλλα μεζεδάκια.

Για τον καθένα μας το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι είναι ένα στερεότυπο το οποίο έφτιαξε μέσα από τις αναμνήσεις του.

Σίγουρα για τον καθέναν από εμάς η γεύση των δικών του Χριστουγέννων είναι διαφορετική.

Οταν καλούμε φίλους στο σπίτι, μας φαίνεται πιο εύκολο να βρούμε τι θα σερβίρουμε ως κυρίως φαγητό, αλλά θεωρούμε δύσκολο να αποφασίσουμε τι θα μπορούσαμε να σερβίρουμε στην υποδοχή, την «ώρα του απεριτίφ».

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που δεν γοητεύονται από τη γήινη, αμυλώδη γεύση της πατάτας.

Τα λάχανα που βλέπω στην αγορά αυτές τις τελευταίες ημέρες έχουν φτάσει στο ιδεώδες σημείο καταλληλόλητας για να φτιάξει κανείς ωραίους ντολμάδες.

Κάποτε τα ρεβίθια δεν έλειπαν από κανένα ελληνικό σπίτι. Τα μαγειρεύαμε μία φορά κάθε δεκαπέντε ημέρες, εναλλάξ με άλλα όσπρια.

Οταν έρχεται η συζήτηση στο απλό, οικείο και καθημερινό φαγητό, ο περισσότερος κόσμος θα αναφέρει τα μακαρόνια, το παστίτσιο και τα κεφτεδάκια με τις τηγανητές πατάτες.

Μερικές φορές γυρίζω στο σπίτι και ετοιµάζω κάτι στα πρόχειρα. Το «πρόχειρα», όµως, δεν σηµαίνει χωρίς φροντίδα, αναφέρεται στα υλικά που διαθέτω,

Η σοκολάτα χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που την αγαπούν με πάθος και όταν αναφέρεται η λέξη «γλυκό»

Η συζήτηση έδειχνε να έχει ξεκινήσει από ώρα, γιατί ο µπόµπιρας που κοιτούσε µία τη µητέρα του µία τα λάχανα στον πάγκο του µανάβη ξεστόµισε µε φανερή αγανάκτηση τη φράση: