Γνώμες

Οι εμπειρίες του πολέμου των 12 ημερών απαιτούν επαναξιολογήσεις και ευρύτερες επανατοποθετήσεις, χωρίς τις οποίες κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής στον σημερινό αβέβαιο κόσμο του Ντόναλντ Τραμπ

Μπορεί να γελάμε με τα όσα συνέβησαν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποκρύψει το δυσάρεστο συμπέρασμα ότι η Δυτική Συμμαχία, όπως τη γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πλέον

Η κόλαση δεν είναι ο Τραμπ, είναι οι άλλοι. Οσοι σπεύδουν να κερδίσουν την εύνοιά του για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Κανένας δεν του αντιστέκεται. Περισσότερο από όλους οι Ευρωπαίοι

Η πρόσφατη ανακάλυψη μιας χειραποσκευής η οποία περιείχε εκρηκτικά, σφαίρες κ.ά. εντός της Πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου ξαναθέτει με επιτακτικό τρόπο την αναγκαιότητα να «καθαρίσουν» επιτέλους τα πανεπιστήμια από την ανομία

Η προηγούμενη εμπειρία του ΝΑΤΟ με τον στόχο του 2% από τη Σύνοδο της Ουαλίας το 2014 είναι διαφωτιστική. Πολλοί σύμμαχοι απέτυχαν να τον επιτύχουν για χρόνια, και είναι αληθές ότι η Συμμαχία δεν διαθέτει πραγματικά εργαλεία επιβολής πέρα από την πίεση των εταίρων και τη δημόσια κριτική

Η σύνοδος της Χάγης ήταν μια χαμένη ευκαιρία για τους Ευρωπαίους: δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, κουκούλωσε τις διαφωνίες και τις παρέπεμψε στο μέλλον

Οι παραιτήσεις συνιστούν μια μείζονα πολιτική κρίση που ουδείς, έστω και επιτυχής, ανασχηματισμός αρκεί για να εξουδετερώσει τις άμεσες και απώτερες συνέπειές της

Οι παραιτήσεις του κ. Βορίδη, τριών υφυπουργών και ενός γενικού γραμματέα είναι απόδειξη ότι το πρόβλημα ξεπερνά μεμονωμένα πρόσωπα. Αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα διακυβέρνησης του δήθεν «επιτελικού» κράτους

Η χώρα χωρίστηκε στα δύο, το Σύνταγμα χωρίστηκε στη μέση και γενικώς το ΝΑΙ και το ΟΧΙ δημιούργησαν μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όλους τους Ελληνες

Οι κανόνες του νέου κόσμου γράφονται τώρα. Για την ακρίβεια, τους γράφει ο Ντόναλντ Τραμπ, ο αμερικανός «daddy» που ασκεί την ήπια ισχύ της χώρας του με την κομψότητα και τη χάρη ενός αμερικανού βούβαλου

Είναι εμφανής η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να μείνει εκτός του κάδρου των ευθυνών. Δεν ήξερα, δεν άκουσα, αλλά τώρα που ξέρω και άκουσα θα σπάσω το απόστημα. Πόσο πειστικά ακούγονται όλα αυτά;

Περιμένοντας το κύμα δεν είναι σαφές τι ακριβώς χρειάζεται να κάνουμε. Εκτός ίσως από κάποιο «κίνημα αντίστασης»

Το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, έτσι όπως οργανώθηκε, συνιστούσε μια εντελώς αρνητική επιλογή και έφθειρε ανεπανόρθωτα το θεσμό του δημοψηφίσματος και τις αξίες της προοδευτικής σκέψης!

Εάν η Ουγγρική κυβέρνηση εμμείνει στις αυταρχικές πρακτικές της, είναι πολύ πιθανό να έχουμε ακόμη έναν λόγο στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και στον κόσμο για να κάνουμε Pride.

Όσοι έχουν «προσβάσεις» επιδοτούνται για να απολαμβάνουν, οι υπόλοιποι απλώς επιβιώνουν για να πληρώσουν το λογαριασμό.

«Οταν η αξία υπάρχει, κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, αναγνωρίζεται, όσο πόλεμο και αν έχει δεχθεί αυτός που αξίζει».

Η Ευρώπη ακόμη σταθμίζει πώς να τον αντιμετωπίσει. Σαν επικίνδυνο νούμερο ή σαν αξιοσέβαστο συνεταίρο;

H μεγάλη ένταση δεν χρειάζεται μεγάλο όγκο. Χρειάζεται, μονάχα, ακριβή σιγή

Υπάρχουν, νομίζω, μέρη στα οποία πας για να διασκεδάσεις και μέρη όπου πηγαίνεις για να κάνεις ότι διασκεδάζεις. Σε ένα τέτοιο βρισκόμουν

Αν στην ερώτηση απαντήσουμε «κάρτα», θα πέσουν οι τιμές στα σουπερμάρκετ ή θα φθηνύνουν τα νοίκια; Θα ασχοληθεί κανείς με τα νοσοκομεία ή θα διορθωθεί το χάλι στους δρόμους;