Γνώμες

Τις συγκεκριμένες εξελίξεις βλέπει ο Τραμπ ως επιβράβευση της πολιτικής του bullying έτσι ώστε να συνεχίσει στο ίδιο «μοτίβο» και με άλλες χώρες. Η περίπτωση του προέδρου της Fed Τζερόμ Πάουελ αποδεικνύει, όμως, ότι το bullying του τραμπ έχει τα όριά του.

Επειδή, ο ΑΔΜΗΕ και κυρίως ο ΔΕΔΔΗΕ, πρέπει να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας, της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης της χώρας και όχι μονομερώς, προς όφελος των ισχυρών της ενέργειας, πρέπει να τεθούν με έμφαση οι προτάσεις για το δημόσιο έλεγχο στα δυο μονοπώλια

Πώς ακριβώς θα ξαναφτιαχτούν τα σπίτια που κάηκαν; Με τις αποζημιώσεις που θα δοθούν; Ποιος μεροκαματιάρης μπορεί να φτιάξει έστω και σε ένα ή δύο χρόνια, αυτό που χρειάστηκε τους κόπους μιας ζωής;

Στην τεχνητή ηρεμία της ξαπλώστρας, πλάι σε ένα χορταστικό μυθιστόρημα, σαν το φίδι στην Εδέμ, οι μαύρες σκέψεις της πραγματικότητας έρχονται να διαταράξουν τη φαινομενική ευτυχία

Οι εικόνες των νεκρών παιδιών, είτε αυτά ενταφιάζονται στη Γάζα, είτε στο Νταρφούρ, είτε στο Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη, οφείλουμε να μην περάσουν στη λήθη

Πώς αποφασίζεις στα ογδόντα σου να διατάζεις σφαγές; Ακόμη κι αν αισθάνεσαι πώς έχεις όλο το δίκιο του κόσμου – δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό – γιατί το κάνεις εσύ, μια-δυο στροφές πριν από την έξοδο;

Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με όσα γράφονται, δεν μπορείς να παρακάμψεις το γεγονός ότι τα ντουβάρια γίνονται ένα βήμα, ένα μέσο έκφρασης για τους περιθωριοποιημένους αυτής και κάθε εποχής.

Η εποχή μας δεν χρειάζεται περισσότερες φωνές. Έχει πολλές – και μάλιστα δυνατές.

Μέσα στη χρονιά αυτή, τα σκάνδαλα έχουν αποσβολώσει την κοινωνία, που σιωπά ανήμπορη μπροστά σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνον στην πλειοψηφία της

Είτε Έλληνες είτε τουρίστες, το τι συμβαίνει τελικά στην παραχώρηση εκμετάλλευσης χώρων παραλιών μας αφορά όλους

Οι εικόνες αποστεωμένων Ισραηλινών που σκάβουν τους τάφους τους είναι η τέλεια επικοινωνιακή καταστροφή για τη Χαμάς.

Δεν θα μπορούσε ο Μποστ να φανταστεί ότι τα κάλλη μιας γοργόνας θα προκαλούσαν έναν ακόμη ανόητο «πολιτιστικό πόλεμο» σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τη Δανία.

To επιχείρημα, ότι αυτά έχουν γίνει επί όλων των κυβερνήσεων, μπορεί να έχει βάση, αλλά στην περίπτωση των παράνομων επιδοτήσεων δεν παίζει.

Η κλιματική αλλαγή δεν είναι μια αόριστη ιδέα. Πληττόμεθα από τις συνέπειές της στα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ζωή και η υγεία, η ασφάλεια σίτισης, στέγασης, οικογενειακής ζωής.

Αυτό θέλουμε; Εναν τουρισμό μόνο για όσους έρχονται και πηγαίνουν και όχι για όσους (υπο)μένουν; Μπάνια μόνο για τους άλλους λαούς;

Κι όμως, το σκάνδαλο διεθνοποιείται – ή μάλλον μεταφράζεται.

Μου μοιάζει τυχερός όποιος ξεχνά, μα ακόμα περισσότερο αυτός που θυμάται να ξεχνά: λιγοστεύοντας με ό,τι ξεχνάει, ριζώνοντας με ό,τι πλάθει απ’ το κενό.

Στο 2025, η κυβέρνηση, έχοντας ήδη μειωμένη αποδοχή, κυρίως για την οικονομική και κοινωνική πολιτική της, δύο φορές βρέθηκε μπροστά στον κίνδυνο απώλειας ελέγχου των εξελίξεων. Η πρώτη μετά τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια για την τραγωδία των Τεμπών και, η δεύτερη, μετά τις πρώτες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Η Ευρώπη, παρά το μέγεθός της, εμφανίζεται κατακερματισμένη, αναποφάσιστη, εσωστρεφής και συχνά ανήμπορη να υπερασπιστεί τα συλλογικά της συμφέροντα.

Ο χρόνος θα δείξει αν το ηττημένο Κολούμπια ή το επαναστατημένο Χάρβαρντ θα κερδίσουν σε αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ με τον αμερικανό πρόεδρο.