Κινηματογραφικές δημιουργίες που «σκαλίζουν» τους εσωτερικούς κόσμους μικρών και μεγάλων πρωτοστατούν στις ταινίες της εβδομάδας που από σήμερα παίζονται στις αίθουσες των κινηματογράφων.

«Αν είχα πόδια θα σε κλωτσούσα» (If I had legs I would kick you)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Μαίρη Μπρόνσταϊν

Ηθοποιοί: Ρόουζ Μπάιρν, Κόναν Ο’ Μπράιαν κ.α.

Ισορροπώντας δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία η σκηνοθέτις Μαίρη Μπρόνσταϊν αποπειράται εδώ μια διεισδυτική ματιά στον εσωτερικό κόσμο μιας προφανώς κλονισμένης ψυχικά γυναίκας προκειμένου να αποτυπώσει με ένταση ένα κυριολεκτικό χάος: βλέπουμε την ψυχοθεραπεύτρια Λίντα (Ρόουζ Μπάιρν) να έρχεται σε επαφή με τους ασθενείς της, να διαπληκτίζεται με τον δικό της ψυχοθεραπευτή (ο αμερικανός τηλεπαρουσιαστής Κόναν Ο’ Μπράιαν σε έναν ρόλο έκπληξη), να διαφωνεί με τον σύζυγό της (Κρίστιαν Σλέιτερ) που απουσιάζει συνέχεια, να συγκρούεται με διάφορους άλλους ανθρώπους σε μια καθημερινότητα που δείχνει αφόρητη, καταπιεστική,

Από την εισαγωγή της κιόλας, με το σπίτι της Λίντα να γεμίζει νερό μετά την κατάρρευση του ταβανιού, η ταινία σε προδιαθέτει για κάτι ασυνήθιστα οδυνηρό, ανεξήγητο, ακόμα και παρανοϊκό. Και αναρωτιέσαι: συμβαίνουν στ’ αλήθεια τα όσα παρακολουθούμε στην οθόνη ή μήπως κάθε τι που βλέπουμε λαμβάνει χώρα στον «μέσα» κόσμο της Λίντα, ο οποίος, τελικά, συμβαδίζει με την παράνοια που επικρατεί στο εξωτερικό περιβάλλον;

Η Μπρόνσταϊν παρακολουθεί κάθε στιγμή της Λίντα κινηματογραφώντας τις καταστάσεις χωρίς εξηγήσεις, εμμένοντας στις εκφράσεις της γυναίκας, το πρόσωπο της οποίας γίνεται ο καθρέφτης της ψυχής της. Ακόμα και η κινηματογράφηση αυτής της συνθήκης γίνεται ανορθόδοξα: για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα δεν βλέπουμε παρά μόνο ακούμε τα πρόσωπα που περιβάλλουν την Λίντα και αυτό εντείνει τις υποψίες μας για το αν όλα αυτά όντως συμβαίνουν ή δεν είναι παρά θραύσματα της φαντασίας μιας βαθιά πληγωμένης γυναίκας που ασφυκτιά και σπαρταράει σαν το ψάρι που βρίσκεται έξω από το νερό.

Και χωρίς αμφιβολία, παρότι η σκηνοθετική άποψη της ταινίας συναρπάζει, η παράσταση της Ρόουζ Μπερν ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Η ηθοποιός απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ Βερολίνου, όπου η ταινία έκανε πρεμιέρα, διεκδικεί την Χρυσή Σφαίρα σε δραματική ταινία και είναι βέβαιο ότι θα προταθεί για το Οσκαρ Α γυναικείου ρόλου 2026. Το αξίζει και με το παραπάνω.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – WEST CITY – ΖΕΑ (ΕΚΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ) – ΒΑΡΚΙΖΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ – ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛATEIA

«Renoir»

Παραγωγή: Ιαπωνία, 2025

Σκηνοθεσία: Τσι Χαγιακάουα

Ηθοποιοί: Γιούι Σουζούκι, Λίλι Φράνκι κ.α.

Δεκάδες «ιστορίες ενηλικίωσης» με πρωταγωνιστές ανήλικα παιδιά κατακλύζουν τις αίθουσες τα τελευταία χρόνια, σε σημείο να νιώθεις ότι το είδος έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν επαναλαμβανόμενη… μόδα. Βεβαίως, κάποιες από αυτές νιώθεις πραγματικά να ξεχωρίζουν και εκεί θα βρούμε την δεύτερη μεγάλου μήκους κινηματογραφική δημιουργία της γιαπωνέζας Τσι Χαγιακάουα. Η εικόνα της Φούκι (Γιούι Ζουζούκι) ενός παιδιού που καλείται να αντιμετωπίσει μια κατάσταση όπως η ανίατη ασθένεια του πατέρα της (Λίλι Φράνκι), είναι ασφαλώς οδυνηρή.

Όμως η Χαγιακάουα, της οποίας το «Σχέδιο 75» (2022), σκηνοθετικό ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους ταινία είχε κάνει αίσθηση για τον ευαίσθητο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την τρίτη ηλικία, δεν δείχνει εδώ να ενδιαφέρεται τόσο για το ρεαλιστικό υπόβαθρο της ιστορίας της που ναι μεν υπάρχει αλλά σε «δεύτερο πλάνο». Με βάση τις προσωπικές εμπειρίες της (γιατί η ιστορία της Φούκι είναι στην ουσία δική της ιστορία), η σκηνοθέτις βουτά με τόλμη αλλά και με γνώσεις στον κόσμο της 11χρονης επιδιώκοντας να λυπηθούμε, ή να χαρούμε, πάντως να νιώσουμε σαν αυτήν.

Μαθήτρια του σπουδαίου Ιάπωνα σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε Εντα, εξπέρ σε τέτοιου είδους θέματα («Κανείς δεν ξέρει», «Shoplifters»), η Χαγιακάουα χειρίζεται άψογα τις εμπειρίες της (με χρόνο δραματουργίας το 1987) και προσφέρει αυτό το σπάνιας ευαισθησίας έργο που μέσω μιας βαθιάς, δυσβάσταχτης θλίψης υπερασπίζεται κάτι που λέγεται ελπίδα.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΡΕΝΟΥΑΡ – ΕΛΛΗ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΔΙΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ

«Misericordia»

Παραγωγή: Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Αλέν Γκιροντί

Ηθοποιοί: Φελίξ Κισίλ, Ζακ Ντεβελέ, Κατρίν Φρο κ.α

Στοχασμοί πάνω σε έννοιες όπως της ευσπλαχνίας και του ελέους αλλά με σαρκασμό και κλείσιμο ματιού δεν γίνονται συχνά στον κινηματογράφο, όμως ο Αλέν Γκιροντί το αποπειράθηκε γυρίζοντας μια ταινία που συν τοις άλλοις δύσκολα κατατάσσεται κάπου – ίσως γι’ αυτό και είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα.

Το ταξίδι που ένας νεαρός άνδρας, ο Ζερεμί (Φελίξ Κισίλ), κάνει προς την γενέτειρά του πόλη, κάπου στην επαρχιακή Γαλλία προκειμένου να παραστεί σε μια κηδεία, θα είναι η αφορμή για ένα άλλο ταξίδι κυρίως υπαρξιακό, λες και ο άντρας θέλει να εξερευνήσει τα άδυτα της δικής του, μπερδεμένης ψυχής, σε συνάρτηση με τον εξωτερικό του περίγυρο.

Πολλές ευκαιρίες θα του δοθούν για να δοκιμάσει τα όριά του. Με την παλιά γνωστή του (Κατρίν Φρο) που του ανοίγει το σπίτι της, με τον σωματώδη γιό της (Ζαν Μπατίστ Ντουράν) που τον ζηλεύει, με έναν παλιό γνώριμό του (Νταβίντ Αγιαλά) που σήμερα τον αντιμετωπίζει με επιφύλαξη.

Οπότε ο Γκιροντί, που ανήκει στους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες του γαλλικού κινηματογράφου της τελευταίας δεκαπενταετίας, θα φτιάξει ένα κοκτέιλ παράξενων καταστάσεων που ξεκινούν από το δράμα και καταλήγουν στην κωμωδία (ή το αντίθετο).

Για παράδειγμα ένα στυγνός φόνος ακολουθείται από το… κρεβάτωμα του κεντρικού ήρωα με τον ιερέα της περιοχής (Ζακ Ντεβελέ), ο οποίος αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος απατεώνας όλων, όπως και το κατάλληλο εργαλείο του σκηνοθέτη για να «ποτίσει» την ταινία με χιούμορ βγαλμένο θαρρείς από τον κινηματογραφικό κόσμο του Λουίς Μπουνιουέλ.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: NEWMAN CINEMA – ΒΑΡΚΙΖΑ

«Ο Βασιλιάς των βασιλιάδων: Μια ιστορία από τον Κάρολο Nτίκενς»

(The King of Kings)

Παραγωγή: Νότιος Κορέα/ ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Σεόνγκ-χο Γιανγκ

Η ζωή του Ιησού Χριστού υπό μορφή κινουμένων σχεδίων και με βάση μία μικρή ιστορία του Καρόλου Ντίκενς, την οποία διάβαζε κάθε χρόνο στην οικογένειά του ως χριστουγεννιάτικη παράδοση, διαμορφώνουν την πολύ αξιόλογη ταινία κινουμένων σχεδίων του Σεόνγκ-χο Γιανγκ. Σε μεγάλο βαθμό, η ιστορία αυτή του Ντίκενς παρέμενε άγνωστη μέχρι τη δημοσίευσή της το 1934, έξι δεκαετίες μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Στο animation, παρακολουθούμε τον ίδιο τον συγγραφέα μαζί με τον γιο του τον Γουόλτερ και τη γάτα τους, τη Γουίλα, να «ακολουθούν» βήμα βήμα τον Ιησού Χριστού, σαν να είναι τρισδιάστατο εφέ μέσα στα δρώμενα. Εξαίρετη δουλειά σε σκηνοθεσία αλλά και σε γενικότερη σύλληψη διότι προσφέρει με φιλικό τρόπο την ιστορία του Ιησού, που ως γνωστόν είναι πλαισιωμένη από πάρα πολλή βία.

Όπως και να το κάνουμε ένας Ηρώδης ή ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή, πόσο μάλλον η σταύρωση του Ιησού δεν είναι στοιχεία που προσφέρονται για μια animation εκδοχή. Και όμως, εδώ λειτουργούν σαν παραμύθι και αυτό γίνεται με πολύ σεβασμό και ομορφιά.

Bαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΝΙΡΒΑΝΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΕΛΛΩ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΟΛΑ ΤΑ OPTION –

WEST CITY – ΠΑΝΘΕΟΝ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS – ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.

Keeper

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Όσγκουντ Πέρκινς

Ηθοποιοί: Τατιάνα Μασλάνι, Ροσίφ Σάδερλαντ

Μετά την επιτυχία του υπερτιμημένου «Longlegs», ο σκηνοθέτης Όσγκουντ Πέρκινς πειραματίζεται με το καθαρά κλειστοφοβικό θρίλερ ακολουθώντας ένα ζευγάρι (Τατιάνα Μασλάνι, Ροσίφ Σάδερλαντ) στη μέση του πουθενά, εκεί όπου απομονωμένο μέσα σε μια καλύβα, έχει αποφασίσει να γιορτάσει την πρώτη του επέτειο. Εκεί όπου το ζευγάρι βλέπει τη ζωή του να μετατρέπεται σε κόλαση, με αόρατες σκοτεινές παρουσίες να την απειλούν, λες και η εκδίκηση και η παράνοια ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Αυτά παθαίνει κανείς από τη στιγμή που αποφασίζει να γιορτάσει την πρώτη του επέτειο γάμου του σε μια απομονωμένη καλύβα στην μέση του πουθενά. Και αυτά τα έχουμε δει πολλάκις στο σινεμά, από τα πρόσφατα αμερικανικά θρίλερ «Μαζί» και «Μην σε αγγίξει το κακό» μέχρι την πολύ καλύτερη, περσινή ελληνική ταινία «Μην ανοίγεις την πόρτα» των αδελφών Σάκη και Αλέξανδρου Καρπά.

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΟΛΑ ΤΑ OPTION κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS – CINEMA ONE κ.α.

Bαθμολογία: 1 ½

Η επανέκδοση της εβδομάδας

Μια ακόμα ιστορία ενηλικίωσης και μάλιστα σε από τις ομορφότερες ταινίες αυτού του «είδους» που έχουν γυριστεί ποτέ στη χώρα μας είναι το «Δέντρο που πληγώναμε» (1986) του Δήμου Αβδελιώδη, που επανέρχεται αποκλειστικά στο ΣΤΟΥΝΤΙΟ σε ανακαινισμένη ψηφιακή κόπια, 40 χρόνια περίπου μετά την πρώτη προβολή της.

Δραματουργικός χρόνος είναι τo καλοκαίρι του 1960 και χώρος, ένα γραφικό μαστιχοχώρι της Χίου, εκεί όπου δύο δεκάχρονοι φίλοι περνούν παρέα τις καλοκαιρινές τους διακοπές τους. Στα 72 του σήμερα, ο Αβδελιώδης, γνήσιος ποιητής της κινηματογραφικής εικόνας που μεγάλωσε ακριβώς όπως οι πιτσιρικάδες της ταινίας, δεν έχασε ποτέ την παιδική αθωότητά του. Και το παιδί είναι η σάρκα, τα οστά και ο παλμός της ταινίας άξονας της οποίας η φιλία όχι μόνο των παιδιών μεταξύ τους αλλά και με τα ζώα – τα σκυλιά, τα γαϊδουράκια, τα κατσίκια…

Συνάμα το «Δέντρο» είναι μια ταινία για την αγάπη για το παιχνίδι μέσα στην «πρωτόγονη» φύση και σε μια εποχή που η μικρή αγροτική οικονομία λειτουργούσε ακόμα – κάτι που δυσκόλευε τη ζωή των παιδιών αφού υποχρεωμένα να υπακούν στις εντολές των γονιών, αναγκάζονταν να θυσιάζουν το παιχνίδι για να βοηθήσουν στα χωράφια και την περιποίηση των ζώων.

Με γλυκύτητα και κατανόηση, ποτέ με γλυκερή νοσταλγία, όλα τα παραπάνω διαπερνούν το «Δέντρο που πληγώναμε» με το οποίο ο Αβδελιώδης τιμά συγχρόνως την αγαπημένη του γενέτειρα, τη Χίο στην οποία είχε γυρίσει και την μικρού μήκους ταινία «Αθέμιτος ανταγωνισμός», μια κωμωδία που υιοθετεί το βλέμμα του κορυφαίου Τσάρλι Τσάπλιν και προβάλλεται μαζί με το »Δέντρο».

Βαθμολογία: 4