Όταν ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά το μουσικό θέμα του «Halloween» (Η νύχτα με τις μάσκες) το 1978, δεν ήξερε πώς ακριβώς να αντιδράσει. Δεν είναι ακριβώς τρομακτικό, ούτε προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ηχητικό jump scare με κάποιο ξεχαβαλωμένο βιολί. Έχει, ωστόσο, κάτι το μυστήριο, κάτι που μπορεί να μην φαίνεται, αλλά είναι εκεί και παραμονεύει.
Στην πραγματικότητα όμως, εκείνος ο ανατριχιαστικός ρυθμός του πιάνου, ήταν προϊόν λίγων ημερών δουλειάς από έναν ανθρώπο που έσκυψε πάνω από ένα συνθεσάιζερ με χρονόμετρο. Ο Τζον Κάρπεντερ, άλλωστε, εκτός από το να σκηνοθετεί, λατρεύει και τη μουσική.
Και κάπως έτσι, ήρθε στη ζωή ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα, από αυτά που ακούς και αυτόματα φέρνουν στην επιφάνεια του μυαλού σου εικόνες. Και η εικόνα του Μάικλ Μάγιερς δεν είναι και τόσο ευχάριστη.
Ο Κάρπεντερ, που όχι μόνο σκηνοθέτησε τις «Νύχτες με τις μάσκες» αλλά έγραψε και τη μουσική του, δεν είχε βάλει σκοπό να δημιουργήσει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα τρόμου όλων των εποχών. Ήθελε απλώς κάτι που να κάνει το κοινό να αισθάνεται ανήσυχο. Τα κατάφερε. Και με το παραπάνω. «Ήθελα κάτι που να μη σε αφήνει να χαλαρώσεις» είχε δηλώσει ο ίδιος.
«Το αόρατο είναι πάντα το πιο τρομακτικό»
Το αποτέλεσμα ήταν ένα φαινομενικά απλό μοτίβο πιάνου σε ρυθμό 5/4, δύο νότες που επαναλαμβάνονται σε έναν παράξενο, άνισο ρυθμό, κρατώντας τους θεατές/ακροατές συνεχώς σε ένταση. Είναι ένα μέτρο που σπάνια χρησιμοποιείται στη δημοφιλή μουσική, και αυτή η ασυμμετρία είναι που το κάνει τόσο ιδιαίτερο.
Οι μουσικές ανησυχίες του Κάρπεντερ προήλθαν από την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του, Χάουαρντ Κάρπεντερ, ήταν καθηγητής μουσικής, και ο μικρός Τζον εκπαιδεύτηκε στο κλασικό πιάνο και αργότερα στα ντραμς. Αυτά τα μαθήματα έγιναν και η ραχοκοκαλιά της μουσικής του.
Όταν οι πρώτοι θεατές των δοκιμαστικών προβολών βρήκαν την ταινία «όχι τρομακτική», ο Κάρπεντερ κατάλαβε πως η ταινία χρειαζόταν έναν ήχο τόσο ισχυρό όσο ο Μάικλ Μάγιερς. Με ελάχιστα χρήματα και χωρίς ορχήστρα, στράφηκε στην τεχνολογία των πρώιμων συνθεσάιζερ.
Με τα χρόνια, το θέμα του Κάρπεντερ έχει επαναμιξαριστεί και επανεκτελεστεί σε κάθε σίκουελ και reboot. Από τις ψηφιακές εκδοχές του Άλαν Χόουαρθ τη δεκαετία του ’80 έως τις ίδιες τις σύγχρονες ηχογραφήσεις του Κάρπεντερ για τα φιλμ του 2018 και του 2021. Κάθε εκδοχή φέρει το DNA του πρωτότυπου, απόδειξη ότι ο φόβος, όταν εκφραστεί τέλεια, δεν χρειάζεται να αλλάξει.
Περισσότερα από σαράντα χρόνια αργότερα, εκείνος ο απλός ρυθμός του πιάνου εξακολουθεί να αναστατώνει, αποδεικνύοντας ότι μερικές φορές ένα καλό soundtrack δεν χρειάζεται ορχήστρες. Ο ίδιος ο Κάρπεντερ έχει πει πως «στον τρόμο, το αόρατο είναι πάντα το πιο τρομακτικό». Το θέμα του «Halloween» είναι η απόλυτη ενσάρκωση αυτής της ιδέας.
