Το 2021 ο οίκος Victoria’s Secret, υιοθετώντας τα πιο viral κι από viral κελεύσματα περί θετικής στάσης απέναντι στο σώμα και αποδοχής, αποκήρυξε σχεδόν μετά βδελυγμίας το «αμαρτωλό» παρελθόν του. Οι ιθύνοντες νόες του σάλιωσαν με περηφάνια τον δείκτη του χεριού τους και γύρισαν σελίδα.

Τα μοντέλα με τις «ιδανικές» αναλογίες, που ακολουθούσαν επίπονα προγράμματα γυμναστικής και ασκητικό διατροφικό πλάνο για να διατηρήσουν αλώβητο από οποιαδήποτε ψεγάδι λίπους το «ευλογημένο» DNA τους μπήκαν στη ναφθαλίνη. Στη θέση τους, δηλαδή στις πολυδάπανες και πολυπροβεβλημένες καμπάνιες, ξεκίνησαν να κολλούν ένσημα οι επονομαζόμενες κανονικές γυναίκες με σώματα της διπλανής πόρτας, αυτές που κάποτε αγνοούνταν επιδεικτικά από τη βιομηχανία της μόδας για τις «ατέλειές» τους.

Το 2021 το brand Victoria’s Secret έκανε στροφή στο diversity και το inclusivity, η οποία όμως δε μακροημέρευσε

Ηταν η περίοδος που plus size μοντέλα, όπως η Ασλεϊ Γκράχαμ, είχαν αποκτήσει περιουσίες και δυσθεώρητο following στα κοινωνικά δίκτυα, που brands με οικουμενική ακτινοβολία και επιρροή, όπως η Nike, είχαν ξεκινήσει να παράγουν ενδύματα για ανθρώπους που κάποτε δε χωρούσαν στις ασφυκτικές φόρμες τους, που τα περιττά κιλά δεν ήταν πια λόγος ενοχής αλλά σύμβολο περηφάνιας.

Για να καταλάβει κανείς πόσο εκκωφαντικό ήταν το μήνυμα για διαφορετικότητα και συμπερίληψη, αρκεί να θυμηθεί πως ακόμα και στα μέρη μας, στις εσχατιές τις βαλκανικής χερσονήσου, όπου τα νέα είθισται να φτάνουν με το κάρο, τα τηλεοπτικά φυτώρια εκκόλαψης μοντέλων αναζητούσαν με υπαρξιακή αγωνία την επόμενη plus size μούσα τους.

Η μόδα υπαναχωρεί

Και ξαφνικά η βιομηχανία της μόδας άρχισε να οπισθοχωρεί ξανά και να ταμπουρώνεται πίσω από εκείνα που για δεκαετίες προωθούσε ως θέσφατα. Το κίνημα του Body Positivity μοιάζει να ήταν ένα σύντομο ευχάριστο διάλειμμα και ακόμα κι εκείνοι που το αγκάλιασαν και το προώθησαν – προφανώς ευκαιριακά- υπαναχώρησαν με κεκτημένη ταχύτητα.

Το brand Victoria’s Secret για παράδειγμα μόλις πέρσι ξαναβρήκε τον παλιό εαυτό του και αντάμωσε ξανά στο χιλιοτραγουδισμένο, φαραωνικών διαστάσεων fashion show του με τα περίφημα αψεγάδιαστα «Αγγελάκια» του.

Το plus size μοντέλο Ασλεϊ Γκράχαμ

Τι πήγε στραβά; «Αναμφισβήτητα έχει γίνει μια στροφή τις τελευταίες σεζόν προς τα early 90s πρότυπα. Τα trends και η μόδα πάντα αντικατοπτρίζουν την κοινωνία και δεν χρειαζόμαστε κάποιον ειδικό να μας πει ότι βρισκόμαστε σε μια στροφή προς τον συντηρητισμό και στο παλιομοδίτικο.

Κι αυτό αποτυπώνεται στο σώμα της γυναίκας είτε μεταφορικά από την καταπίεση των δικαιωμάτων της, είτε με την προβολή προτύπων που είναι πιο εύπεπτα στο κοινό μάτι», λέει η Νάσια Μάτσα, μοντέλο με διεθνείς συνεργασίες και έδρα το Λονδίνο, ακτιβίστρια και δημοσιογράφος. «Θέλω σε κάθε περίπτωση να είμαι θετική. Και μόνο το γεγονός ότι κάνουμε αυτή την συζήτηση σήμερα αποδεικνύει ότι υπάρχει εξέλιξη σχετικά με το Body Positivity. Πριν από δέκα χρόνια δεν θα είχαμε καν αυτή την κουβέντα».

Η Νάσια Μάτσα

Τι ρόλο όμως έχει η βιομηχανία της μόδας στον τρόπο που αποδεχόμαστε ή απορρίπτουμε το σώμα μας; Μας βοηθά να το αγκαλιάσουμε ή μήπως μας εξαναγκάζει να το αλλάξουμε με κάθε τρόπο και τίμημα; «Αν ανατρέξουμε στην ιστορία της μόδας θα δούμε πως κάθε εποχή και κάθε κουλτούρα έχει και το δικό της πρότυπο που μπορεί να φαντάζει extreme ή παρωχημένο σε μια άλλη εποχή.

Από την περίοδο των Λουδοβίκων, όταν μόνο οι άντρες μπορούσαν να φορούν τακούνια, μέχρι την φουστανέλα, το κιλτ, το ροζ χρώμα, το οποίο λόγω της κόκκινης προέλευσής του θεωρούνταν αντρικό χρώμα μέχρι το 1930 ή το μέγεθος του μετώπου.

Όσο μελετάς την μόδα και την ιστορία τέχνης αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά το πώς είναι το σώμα σου δεν έχει καμία σημασία. Και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που οι συντηρητικοί κάθε εποχής ταυτίζονται και φανατίζονται με συγκεκριμένα πρότυπα τα οποία μπορούν σε επόμενο χρόνο να αναθεωρηθούν», καταλήγει η Μάτσα.

Ινκρετίνη VS Body Positivity

Θα μπορούσε ακόμα και να πιστέψει κανείς πως την τελευταία δεκαετία βαδίζαμε ολοταχώς σε έναν κόσμο ειδυλλιακό, έχοντας κατατροπώσει την χοντροφοβία και υπερβεί την επίπλαστη τελειότητα που τοποθετείται με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο στις τηλεοπτικές εικόνες, στις σελίδες των περιοδικών, κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα. Καθένας μπορούσε να είναι όπως θέλει και να νιώθει ok με αυτό που είναι. Κι ύστερα ήρθαν οι ινκρετινικοί αγωγοί, κατά κόσμον Ozempic, Saxenda και Mounjaro, για να μας επαναφέρουν στην ωμή πραγματικότητα και να ρίξουν λίπασμα στον σπόρο της αμφιβολίας.

Μήπως τελικά το κίνημα Body Positivity ήταν απλώς μια φούσκα και το μόνο για οποίο οι άνθρωποι θα δίναμε γη και ύδωρ, αν όχι το ένα μας νεφρό, είναι σωματικές αναλογίες και διαστάσεις που θα «έριχναν» – κατά το κοινώς λεγόμενο- το Instagram;

Στα τέλη του 2024, γνωστό αμερικανικό γυναικείο περιοδικό μόδας δημοσίευσε το περίφημο πια Size Inclusivity Report του, μέτρησε δηλαδή τον αριθμό εμφανίσεων plus size μοντέλων στις μεγαλύτερες εβδομάδες μόδας του κόσμου. Το αποτέλεσμα ήταν αποθαρρυντικό για τους κήρυκες της συμπερίληψης ενώ ένας από τους παράγοντες που θεωρήθηκε κρίσιμος για την επιστροφή στο στερεότυπο του αδύνατου σώματος ήταν η επέλαση των αγωνιστών των υποδοχέων GLP1.

Σύμφωνα με το Size Inclusivity Report γνωστού αμερικανικού περιοδικού, η βιομηχανία της μόδας φαίνεται πως δεν αγαπά πια τα plus size σώματα

Έρευνα του ανεξάρτητου αμερικανικού κέντρου μελετών για τη δημόσια υγεία (KFF) αποκάλυψε πως έως το 2024 το 12% του πληθυσμού των ΗΠΑ – δηλαδή ένας στους οκτώ ενήλικες- είχε κάνει χρήση των εν λόγω σκευασμάτων που ξεκίνησαν να κυκλοφορούν στη χώρα το 2017. Τη διείσδυση των από κάθε άποψη επαναστατικών φαρμακευτικών ουσιών που αρχικά έλαβαν ένδειξη για την αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 2 και πλέον χορηγούνται και για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας προσυπογράφει και η πρόβλεψη της UBS.

Η επενδυτική τράπεζα υπολογίζει πως μέσα στην επόμενη πενταετία 40 εκατομμύρια πολίτες – δηλαδή τέσσερις Ελλάδες- θα βρίσκονται σε αγωγή GLP1 με την αξία της συγκεκριμένης αγοράς να αγγίζει τα 126 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ιδιοι αλλά άλλοι

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιληφθεί κανείς τη φρενίτιδα που έχει καταλάβει τον κόσμο με το Ozempic και εσχάτως με το Mounjaro. Είναι οι γνωστοί και αναγνωρίσιμοι άνθρωποι που έγιναν αγνώριστοι εν μία νυκτί – ανάμεσά τους ο Ίλον Μασκ, η Oπρα Γουίνφρεϊ, η Γούπι Γκόλντμπεργκ, η Κριστίνα Αγκιλέρα, για πολλούς ακόμα και η κάποτε διαπρύσια κήρυκας του body positivity τραγουδίστρια Adele.

Ο Ιλον Μασκ ήταν ένας από τους πρώτους αναγνωρίσιμους πολίτες που μίλησε δημόσια για την αγωγή του με Ozempic και αργότερα με Mounjaro

Είναι οι ελλείψεις που είχαν παρατηρηθεί πέρσι στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδεικνύοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως τα συγκεκριμένα φάρμακα δε χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο για τη ρύθμιση του σακχάρου, αλλά είχαν λάβει διαστάσεις ιερού δισκοπότηρου για όσους είδαν σε αυτά έναν εύκολο και γρήγορο τρόπο να χάσουν λίγα ή περισσότερα κιλά.

Είναι – για να έρθουμε στα καθ’ ημάς και στα πιο πρόσφατα νέα- επιστολές σαν αυτή που απέστειλε η Επαγγελματική Ένωση Παθολόγων Ελλάδος (ΕΕΠΕ) προς το υπουργείο Υγείας, αποκαλύπτοντας την εβδομάδα που μας πέρασε ένα μάλλον κοινό μυστικό. Εκείνο της ανεξέλεγκτης χρήσης αλλά και ενίοτε κατάχρησης της τιρζεπατίδης (Mounjaro), η οποία είναι πλέον τόσο οικεία και διαδεδομένη και στα μέρη μας, ώστε να τοποθετείται ακόμα και στο TikTok από influencers του κοινωνικού δικτύου. Σημειώνεται ότι το εν λόγω σκεύασμα δεν συνταγογραφείται και δεν απαιτείται ιατρική συνταγή για την αγορά του από το φαρμακείο.

Την εβδομάδα που μας πέρασε η Επαγγελματική Ενωση Παθολόγων Ελλάδας προειδοποίησε για την αλόγιστη χρήση της τιρζεπατίδης

«Η Ελλάδα παραμένει μια επικίνδυνη εξαίρεση στην Ευρώπη, καθώς τα συνταγογραφούμενα φάρμακα διατίθενται ανεξέλεγκτα, χωρίς ιατρική συνταγή, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία», αναφερόταν μεταξύ άλλων στην επιστολή. Τη συλλογιστική της ΕΕΠΕ φαίνεται πως αφουγκράστηκε και ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, ο οποίος σε ανακοίνωσή του την προηγούμενη Τετάρτη σημείωσε: «Με την ζητούμενη νομοθέτηση διασφαλίζεται η αποφυγή καταχρήσεων, η αλόγιστη χρήση φαρμάκων, η αποφυγή αυτοδιαγνώσεων, οι παρενέργειες εξαιτίας αλληλεπιδράσεων μεταξύ φαρμάκων και εν γένει η πολυφαρμακία και κυρίως η ασφάλεια του ασθενούς».

Αδυνάτισμα μέσω TikTok

Αλλά δε χρειάζεται να είναι κανείς πτυχιούχος της Ιατρικής, για να καταλάβει ότι ολοένα και περισσότεροι πολίτες επενδύουν την προσδοκία τους για ένα στερεοτυπικά καλλίγραμμο σώμα στην τιρζεπατίδη. Το ακούς σε κοινωνικές συζητήσεις, το βλέπεις στα social media, το οσμίζεσαι γύρω σου.

Ο Ι. Κ. είναι ένας άνδρας 30 ετών, οποίος παραδέχεται πως ξεκίνησε την εν λόγω αγωγή μόνος, χωρίς ιατρική παρακολούθηση ή επίβλεψη, με την προσδοκία να αντικαταστήσει τα δέκα περιττά κιλά του με μια καλύτερη εικόνα για το σώμα του και να αναπτερώσει την αυτοπεποίθησή του. Η Ε. Β. είναι μια γυναίκα στο κατώφλι των 40 ετών η οποία πριν από λίγες εβδομάδες έγινε μητέρα. Μια από τις κυρίαρχες σκέψεις της είναι πώς θα χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης και παραδέχεται πως τα νέα, καινοτόμα φάρμακα θα είναι πολύ σύντομα η υπ’ αριθμόν ένα επιλογή της.

Το ΒΗΜΑ έχει στη διάθεσή του τα στοιχεία αμφότερων των πολιτών, οι οποίοι ωστόσο δε θέλησαν να δημοσιευτούν τα πλήρη ονόματά τους στο ρεπορτάζ. Και οι δύο πάντως δεν ανήκουν στην πληθυσμιακή ομάδα των παχύσαρκων, ούτε, όπως εξήγησαν, συντρέχει κάποιος επείγοντας παθολογικός παράγοντας για να μειώσουν το βάρος τους.

Η Μαρία Μητσώλα από την άλλη, μια γνωστή δημιουργός περιεχομένου του TikTok, αποφάσισε όχι μόνο να ακολουθήσει μια ενέσιμη αγωγή για αλλάξει το σώμα της, αλλά και να δημοσιεύει την πρόοδό της στους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα. Σαν ένα ημερολόγιο της ζωής της με το Mounjaro.

«Από μικρή ήμουν πάντα ένα χοντρό κορίτσι, αλλά μου άρεσε το σώμα μου και οι καμπύλες μου. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, μετά από πολλές αλλαγές στη ζωή μου, κατέφυγα στο φαγητό ως μηχανισμό αντιμετώπισης. Έβαλα αρκετά κιλά και ένιωθα συνεχώς φουσκωμένη, κουρασμένη, και ότι δεν φερόμουν καλά στον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω, όσο κι αν το ήθελα.

Με τη βοήθεια μιας εξαιρετικής παθολόγου και αφού έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και πληρούσα τις προϋποθέσεις, ξεκίνησα τη θεραπεία», αφηγείται η ίδια.

Η TikToker βάζει στην εξίσωση το αυτονόητο – αλλά κατά πως φαίνεται όχι για όλους-  ζήτημα της ιατρικής συνδρομής, ωστόσο εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί επέλεξε να μοιραστεί κάτι τόσο ιδιωτικό στη δημόσια σφαίρα. «Μοιράζομαι την εμπειρία μου γιατί θέλω να υπάρχει ειλικρίνεια και διαφάνεια ανάμεσα σε μένα και στο κοινό μου. Θεωρώ λάθος να παρουσιάσω μια ψεύτικη εικόνα για το πώς χάνω βάρος, τη στιγμή που με παρακολουθούν πάνω από 600.000 άνθρωποι», εξηγεί.

Τι θα έλεγε όμως σε κάποιον από αυτούς τους χιλιάδες followers της, ο οποίος ενδεχομένως θα παραδειγματιζόταν από την ίδια, αλλά κάνοντας skip το κεφάλαιο της παρακολούθησης από κάποιον ειδικό; «Είναι απολύτως απαγορευτικό να ξεκινήσει κανείς τη θεραπεία χωρίς ιατρική παρακολούθηση. Το τονίζω διαρκώς στα βίντεό μου. Πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για φάρμακο, όχι για καραμέλα», καταλήγει.

Το «μαγικό» φίλτρο

Τα στοιχεία για τις πωλήσεις των εν λόγω σκευασμάτων στη χώρα μας είναι από μόνα τους αποκαλυπτικά. Στην περίπτωση του φαρμάκου-σταρ των GLP1, δηλαδή του Ozempic πωλήθηκαν το 2024 στην Ελλάδα περίπου 932.500 μονάδες, σημειώνοντας αύξηση 82,5% σε σχέση με τις 511.000 μονάδες του 2023. «Το πρόβλημα με τη χώρα μας είναι ότι ως συνήθως πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο», επισημαίνει ο Δημήτρης Γουλής, καθηγητής Ενδοκρινολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

«Από εκεί που δεν είχαμε τίποτα, βρήκαμε ξαφνικά τη μαγική ουσία. Σκέφτονται πολλοί ότι δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα για να χάσουν βάρος, ότι δεν είναι ανάγκη να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής, τις συνήθειες ή το lifestyle τους και χρησιμοποιούν τα συγκεκριμένα φάρμακα ως πανάκεια», σημειώνει αναφορικά με την ηθελημένη ή αθέλητη παρανόηση που κάνουν πολλοί.

Για αυτή την ερμηνεία φυσικά δεν είναι άμοιρα και τα media. Με ένα πρόχειρο Googl-άρισμα μπορεί κανείς να βρεθεί μπροστά σε δημοσιογραφικές μεγαλοστομίες, όπως για παράδειγμα στην περιγραφή του Mounjaro ως Κινγκ Κονγκ του αδυνατίσματος.

«Το θέμα είναι ότι πρέπει να τοποθετηθεί κανείς σωστά μέσα στο φάσμα των παρεμβάσεων που έχουμε διαθέσιμες», συνεχίζει ο κύριος Γουλής. «Αν λόγου χάρη σας πονέσει το κεφάλι σας, δε θα πάρετε απευθείας μορφίνη. Θα πάρετε μια ασπιρίνη. Έτσι λοιπόν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί το φάρμακο να χρησιμοποιείται από έναν άνθρωπο που δεν τα κατάφερε μια φορά με τη δίαιτα ή την άσκηση. Ή επειδή πλησιάζει το καλοκαίρι και θέλει να δείξει το σώμα του στην παραλία.

Ξέρετε, πολλές φορές λέω στους ασθενείς που θέλουν να χάσουν βάρος ότι δε με ενδιαφέρει το πώς θα είναι το σώμα τους στους τρεις μήνες, αλλά πώς θα είναι σε τρία χρόνια. Το ζήτημα σε όλες τις μεθόδους είναι το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Αν πάρω ένα φάρμακο για να χάσω βάρος, αλλά συνεχίσω να καπνίζω, να κάνω κακή διατροφή και να μη γυμνάζομαι, εξακολουθώ να κάνω κακό στον εαυτό μου», καταλήγει.

Πάντως, ο καθηγητής, ο οποίος μιλά και για την πίεση που συχνά δέχονται οι ειδικοί για τα φάρμακα που περιλαμβάνονται στη συνταγογράφηση από τους ίδιους τους ασθενείς, αναγνωρίζει την αποτελεσματικότητα των σκευασμάτων αλλά επιμένει στην κατά περίπτωση αξιολόγηση και βέβαια στην ιατρική παρακολούθηση των χρηστών.

Σώμα ή ψυχή;

Τι είναι όμως εκείνο που μας οδηγεί και απ’ ό,τι φαίνεται χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις να υποβάλλουμε το σώμα μας ακόμα και σε φαρμακευτική αγωγή χωρίς ιατρική συμβουλή και επίβλεψη, για να αποκτήσουμε την «ιδανική» εικόνα; «Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας ολόκληρο –με το φως και τα σκοτάδια μας– είναι ένας μακρύς, δύσβατος αλλά λυτρωτικός δρόμος.

Ένας δρόμος που απαιτεί κατανόηση, αποδοχή, συγχώρεση, τελικά, αγάπη. Όσο είμαστε σε αυτή τη διεργασία, είναι φυσιολογικό να φοράμε μάσκες –όχι από υποκρισία αλλά για να προστατέψουμε ό,τι πονά μέσα μας. Και συχνά, αυτό που δείχνουμε προς τα έξω διαφέρει πολύ απ’ ό,τι νιώθουμε όταν πέφτουμε για ύπνο», λέει ο Aγγελος Λεβέντης, Κλινικός Κοινωνικός Λειτουργός – Ψυχοθεραπευτής, με ειδίκευση στο Ψυχικό Τραύμα.

«Προσωπικά δεν πιστεύω σε “ή το ένα ή το άλλο”. Μπορεί κάποιος να έχει κάνει κάποια βήματα συμφιλίωσης με την εικόνα του και ταυτόχρονα να προσπαθεί να την αλλάξει. Είναι ανθρώπινο. Το σημαντικό ερώτημα είναι: μέσα σε αυτή την προσπάθεια, παραμένεις λειτουργική,-ός; Είσαι χαρούμενη,-ος, δημιουργική,-ός, παρούσα-παρών στη ζωή σου; Μπορείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες της καθημερινότητάς σου;

Τελικά, αυτό που πασχίζουμε να αλλάξουμε είναι την εικόνα μας ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ; Ίσως εκείνο που διψάμε δεν είναι ένα “καλύτερο σώμα” αλλά μια αίσθηση ότι μας αγαπούν και μας αποδέχονται. Οταν η αγάπη λείπει, την ψάχνουμε στον καθρέφτη. Οταν υπάρχει, ο καθρέφτης παύει να είναι απειλή», επισημαίνει ο κύριος Λεβέντης.

Ο καθρέφτης των social media

Και με τα κοινωνικά δίκτυα τι γίνεται; Πώς μπορεί να αναμετρηθεί κανείς με τις εικόνες – συνήθως επίπλαστης- τελειότητας από τις οποίες βάλλεται νυχθημερόν; «Τα social media ήρθαν σαν ένα ακόμη μέσο σύγκρισης και καθρεφτίσματος. Και στα χέρια μιας ψυχής που έχει ταλαιπωρηθεί να επιβιώσει, μπορεί να γίνουν ένα είδος επανατραυματισμού.

Κάποιοι επιλέγουν διαρκώς εικόνες μιας «τέλειας» ζωής και ενός «αψεγάδιαστου» σώματος, σαν να προσπαθούν να πείσουν εμάς και ίσως και τον ίδιο τους τον εαυτό ότι τα πάντα είναι τέλεια και κυλούν αρμονικά, ενώ αυτό στην πραγματικότητα είναι τόσο ανειλικρινές.

Αλλά το φίλτρο με το οποίο βλέπουμε τα πράγματα εξαρτάται από το πού βρισκόμαστε μέσα μας. Είναι σημαντική η μετατόπιση της εστίασης από την εικόνα στην ουσία: από την κυτταρίτιδα στην υγεία, από το προγούλι στην αναπνοή, από το νούμερο στο παντελόνι στη χαρά του να χορεύεις χωρίς να πονάς.

Καλύτερη ανάσα, περισσότερη λίμπιντο και καλύτερο σεξ, περισσότερη απόλαυση στη ζωή, περισσότερη ενέργεια για παιχνίδι και επαφή. Όταν φροντίζουμε το σώμα ως κάτι που μας στηρίζει στη ζωή –και όχι ως ένα έργο που περιμένει να γίνει τέλειο– τότε η συμφιλίωση δεν είναι στόχος: είναι αποτέλεσμα».

Κεντρική Φωτογραφία: Από την καμπάνια για τη θετική στάση απέναντι στο σώμα του brand Skims της Κιμ Καρντάσιαν