«Βρήκα τον έρωτά μου στο Πορτοφίνο» τραγουδούσε η Δαλιδά σε μια μεγάλη επιτυχία του 1959, «γιατί στα όνειρα πιστεύω ακόμα. Το παράξενο παιχνίδι της μοίρας στο Πορτοφίνο μου έχει πάρει την καρδιά». Τέτοιες εικόνες ονείρου, τέτοιες τρυφερές και ενίοτε έντονα συναισθηματικές καταστάσεις συνοδεύουν συνειρμικά τα μέρη σαν το μικροσκοπικό λιμάνι της Ιταλικής Ριβιέρας. Εικόνες έρωτα, ανεμελιάς, χαράς, αλλά και της μελαγχολίας που αφήνουν πίσω τους τα καλοκαίρια της νιότης μας. Συνδεδεμένο με τα πιο όμορφα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’50 (εκείνων των χρόνων που ενέπνευσαν και το τραγούδι της Δαλιδά), το Πορτοφίνο αποτελεί πάντα έναν από τους πιο γοητευτικούς προορισμούς της Μεσογείου. Και αν πλέον δεν κυκλοφορούν στην προκυμαία του προσωπικότητες σαν τον Τρούμαν Καπότε ή σαν τον παλαιότερο θαμώνα της περιοχής, τον Γκι ντε Μοπασάν, η ανάμνηση, η αύρα όλων αυτών των μεγάλων και ξεχωριστών ανθρώπων που κάποια στιγμή πέρασαν από εκεί, είναι αρκετή για να ενισχύει ακόμα περισσότερο τη διαχρονική γοητεία αυτού του τόσο ξεχωριστού μέρους.

Το Λιμάνι των Δελφινιών

Ηταν κάποτε ένα μικρό λιμάνι, το Λιμάνι των Δελφινιών (Portus Delphini), όπως το είχαν ονομάσει οι ιδρυτές του οι Ρωμαίοι. Στα χρόνια που ήρθαν, και συγκεκριμένα τον 13ο αιώνα, ο οικισμός προσαρτήθηκε στη Δημοκρατία της Γένοβας και απέκτησε έναν αρκετά σημαντικό αλιευτικό στόλο. Ακολούθως πέρασε για λίγο στη Δημοκρατία της Φλωρεντίας, επιστράφηκε στη Δημοκρατία της Γένοβας, έγινε μέρος του Βασιλείου της Σαρδηνίας… Το 1861 προσαρτήθηκε οριστικά στο (ενωμένο πλέον) Βασίλειο της Ιταλίας. Εκείνη πάνω-κάτω την εποχή το Πορτοφίνο άρχισε να γίνεται γνωστό στην ευρωπαϊκή αριστοκρατία, για να μετατραπεί γρήγορα σε έναν από τους πιο κοσμοπολίτικους διεθνείς προορισμούς για διακοπές. Πολλοί από τους υψηλούς επισκέπτες του έχτισαν εκεί τις κομψές βίλες τους, η προκυμαία και τα γραφικά στενά γέμισαν τουριστικά μαγαζάκια και εστιατόρια, οι ψαρόβαρκες αντικαταστάθηκαν από μικρά και μεγαλύτερα γιοτ, οι τιμές ανέβηκαν και το γραφικό χωριό άλλαξε εντελώς φυσιογνωμία. Κρατώντας όμως πάντα, με έναν θαυμαστό τρόπο, το ιδιαίτερο χρώμα του, τη λαϊκή-ταπεινή και αριστοκρατική την ίδια στιγμή ομορφιά του.

Παραθαλάσσια «αγκαλιά»

Στον «Μαγεμένο Απρίλη» (1992), με πρωταγωνιστές τους Μιράντα Ρίτσαρντσον, Τζόαν Πλόουραϊτ, Πόλι Γουόκερ, Τζόσι Λόρενς και Αλφρεντ Μολίνα, τέσσερις Αγγλίδες δραπετεύουν από τη στερημένη από ήλιο ζωή στην πατρίδα τους και βρίσκουν τη χαρά, τον έρωτα και τη φιλία στον Ευρωπαϊκό Νότο. Σκηνικό της ταινίας, το Πορτοφίνο επιβεβαιώνει μέσα από τα αποθεωτικά πλάνα που γύρισε ο σκηνοθέτης Μάικ Νιούελ τη διαχρονική καλλονή του και δικαιολογεί τη φήμη του. Χτισμένο στο σημείο όπου χαμηλοί, πευκόφυτοι λόφοι αλλά και απότομοι βράχοι συναντούν τη θάλασσα, το ψαροχώρι με τα τριώροφα και τετραώροφα πολύχρωμα σπίτια παραπέμπει σε ψεύτικο σκηνικό. Το λιμανάκι του, στο βάθος ενός μικρού κόλπου, μοιάζει με «αγκαλιά» μπροστά στη θάλασσα, η οποία κλείνει μέσα της με τρυφερότητα τις βάρκες των ντόπιων και (τώρα πια) τα αστραφτερά σκάφη των επισκεπτών. Ιδιαίτερης ομορφιάς είναι η (περίπου ωριαία) διαδρομή που οδηγεί ως εκεί από τη Γένοβα: Πρόκειται για έναν σε μεγάλο βαθμό παραθαλάσσιο δρόμο (υπάρχει και η δυνατότητα του πιο σύγχρονου και γρήγορου Ε80) που περνά από γοητευτικά τοπία, από τούνελ και από γραφικά χωριά. Οποια διαδρομή και αν επιλέξετε, η Λιγυρία (ή Λιγουρία), όπως ονομάζεται η περιφέρεια της Βόρειας Ιταλίας που περιλαμβάνει και το Πορτοφίνο, θα σας αποζημιώσει για την (κοπιαστική ενίοτε, λόγω του φυσικού ανάγλυφου) οδήγηση, με τις ομορφιές που θα σας περιμένουν σε κάθε στροφή.

Το Καστέλο Μπράουν και ο Χριστός της Αβύσσου

H εκκλησία του Αγίου Γεωργίου με την όμορφη θέα αποτελεί ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα του χωριού. Βρίσκεται στην πλαγιά, επάνω ακριβώς από το λιμάνι και λέγεται πως εκεί φυλάσσονται λείψανα του αγίου, τα οποία είχαν φέρει από τους Αγίους Τόπους οι σταυροφόροι.
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μαρτίνου, του 11ου αιώνα, και το Καστέλο Μπράουν, ένα φρούριο του 16ου αιώνα που λειτουργεί ως μουσείο, αποτελούν επίσης δημοφιλείς προορισμούς για τους τουρίστες.

Ο Χριστός της Αβύσσου είναι το πιο παράξενο αξιοθέατο ολόκληρης της Λιγυρίας: Πρόκειται για ένα μεγάλο χάλκινο άγαλμα του Ιησού, φιλοτεχνημένο από τον Γκουίντο Γκαλέτι, το οποίο τον Αύγουστο του 1954 καταποντίστηκε στη θάλασσα, ανάμεσα στο Πορτοφίνο και στο χωριό Καμόλι. Εχει δυόμισι μέτρα ύψος, με τον Θεάνθρωπο να απευθύνεται θαρρείς στον Πατέρα του έτσι όπως από το βάθος της θάλασσας σηκώνει το κεφάλι ψηλά και ανοίγει επικλητικά τα χέρια του. Το 2003 το γλυπτό ανασύρθηκε για να συντηρηθεί και για να απομακρυνθούν οι μικροοργανισμοί που είχαν στήσει πάνω τους τις αποικίες τους, και βυθίστηκε πάλι στη θάλασσα, για να παραμείνει αγαπημένος προορισμός όλων εκείνων που ασχολούνται με τις καταδύσεις.

Οσα όμως αξιοθέατα και αν διαθέτει η περιοχή (και είναι αρκετά), το μεγαλύτερο δεν παύει να είναι το ίδιο το λιμανάκι του Πορτοφίνο με το ξεχωριστό χρώμα, με την ιδιαίτερη μεσογειακή αύρα του που τόσο γοήτευσε τους επώνυμους επισκέπτες του, ανάμεσά τους την πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό, τον Χουάν Κάρλος της Ισπανίας, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τη Σοφία Λόρεν, τη Σερ, τον Ελτον Τζον, την Μπιγιονσέ, και την Κάιλι Μινόγκ. Η παραλία της Santa Margherita και η παραλία του San Fruttuoso με τη Μονή των Βενεδικτίνων (όπου φτάνεις με πλοιαράκι), μέρη του Parco Naturale Regionale di Portofino, είναι επιπλέον αφορμές για δύο υπέροχες και σύντομες εκδρομές, αν βρεθείτε εκεί. Και αν το Πορτοφίνο σας φανεί πολύ μικρό, γιατί είναι πολύ μικρό, οι πανέμορφες Cinque Terre, με τα πολύχρωμα χωριά τους να κρέμονται από τα βράχια μπροστά στη θάλασσα, απέχουν μόλις μία ώρα και είκοσι λεπτά με το αυτοκίνητο. Οσο για τη γειτονική Γένοβα, αυτή αποτελεί από μόνη της έναν ακόμα λόγο για να επιστρέψουμε ξανά στη Λιγυρία. Και για να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα πρόσωπα της πάντα γεμάτης εκπλήξεις, πάντα σπαρμένης με αξιοθέατα, Ιταλίας.