«Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί οι εμίρηδες υπερασπίστηκαν αυτή την πόλη. Ολα φαίνονται καθαρά – το όνειρο ενός πολεμιστή» αναφέρει στο ρέπορτάζ του ο Ρόμπερτ Φισκ, βετεράνος ανταποκριτής του βρετανικού «Independent» στη Μέση Ανατολή

Οδοιπορικό στο αρχαίο φρούριο στο Χαλέπι, τη συριακή πόλη που έχει υποφέρει αμέτρητες καταστροφές και κατατρύχεται πάλι από έναν άγριο πόλεμο σήμερα, κάνει ο Ρόμπερτ Φισκ, βετεράνος ανταποκριτής του βρετανικού «Independent» στη Μέση Ανατολή. Ακολουθούν αποσπάσματα από το ρεπορτάζ:

«Πάνω από την πόλη στέκεται ακόμη η ακρόπολη του εμίρη Σαΐφ αλ Ντάουλα αλ Χαμαντάνι, με τις πανύψηλες επάλξεις της. Oι περισσότερες έχουν μείνει μυστηριωδώς ανέγγιχτες από την καταιγίδα των βομβαρδισμών που χτυπάνε την πόλη. Βρίσκονται στην κορυφή ενός λόφου που είναι θεμέλιο πολιτισμών εδώ και 5.000 χρόνια. Είναι μια ήσυχη πρώτη γραμμή, αν και τα όπλα βουίζουν μακριά όλη την ημέρα και τη νύχτα γύρω από το Χαλέπι. Μόνο ο περιστασιακός πυροβολισμός ενός ελεύθερου σκοπευτή σπάει τη σιωπή. Από εκεί κατεβαίνουμε μερικά πέτρινα σκαλοπάτια και ξεκινάμε την πορεία μέσα στο σκοτάδι μιας στενής σήραγγας.

Οι Σύροι έχουν στείλει μόνο έναν στρατιώτη μαζί μας, έναν άνδρα που ονομάζεται Αλι και έχει συγγενείς στον Νότιο Λίβανο. Για ένα πράγμα μάς προειδοποιεί: να μείνουμε σιωπηλοί. Περνάμε κάτω από την πρώτη γραμμή των ισλαμιστών του Μετώπου αλ Νούσρα που περιβάλλει την ακρόπολη. Οι εχθροί του καθεστώτος είναι πλέον λίγα μέτρα από πάνω μας.


Πριν από τους αξιοθρήνητους ευρωπαϊκούς πολέμους μας

Αλλά ύστερα από εκατό μέτρα, οι τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από λαξευμένη πέτρα, και το έδαφος ομαλό από εκατοντάδες χρόνια κυκλοφορίας. Είμαστε τώρα σε μια αρχαία σήραγγα. Μουσουλμάνοι οικοδόμοι λάξεψαν αυτό το πέρασμα μέσα από την πέτρα για άνδρες που φορούσαν πανοπλίες και μετέφεραν σπαθιά και τρόφιμα αιώνες πριν από τους αξιοθρήνητους μεσαιωνικούς ευρωπαϊκούς πολέμους μας, πολύ πριν από την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση.

Τώρα το πέρασμα δεν το φώτιζαν λάμπες πετρελαίου, μόνο το λευκό εκτυφλωτικό φως από τα κινητά μας τηλέφωνα. Ανεβήκαμε μια αρχαία σπείρα από σκαλιά και αναδυθήκαμε, πρώτα κάτω από μια μεγάλη δροσερή αψίδα και ύστερα στο εκτυφλωτικό φως του καλοκαιρινού ήλιου. Ετσι βρεθήκαμε στις επάλξεις, που εξακολουθούν να κρατούνται από τον συριακό στρατό. Βαριά πολυβόλα είναι σφηνωμένα στα πυργοειδή εσωτερικά τοιχώματα, μαύρες και άσπρες σημαίες κυματίζουν πάνω από τους πύργους και τα κατάφυτα θεμέλια των λουτρών του κάστρου και των αρχαίων στρατώνων.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί οι εμίρηδες υπερασπίστηκαν αυτή την πόλη. Οι χαμηλοί λόφοι στα τουρκικά σύνορα προς τα βόρεια, η μεγάλη θέα των πεδιάδων που εκτείνονται προς τη δυσοίωνη πόλη της Ράκα, σημερινό προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους, στο βάθος και ο δρόμος μεταξύ της ερήμου και της Δαμασκού. Ολα φαίνονται καθαρά από αυτή τη θέση –το όνειρο ενός πολεμιστή.

Πολεμικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από το κεφάλι μας, αλλά είναι πάρα πολύ μικρά για να τα δούμε στον γαλανό ουρανό. Εκρήξεις στα ανατολικά συγκλονίζουν τον αέρα, αλλά περιέργως δεν αποκαλύπτουν καπνό. Οι άνθρωποι στο Χαλέπι λένε ότι μπορείς να δεις τα συριακά αεριωθούμενα αεροπλάνα, αλλά ποτέ τα ρωσικά βομβαρδιστικά, που πετάνε πολύ γρήγορα ή πολύ ψηλά για το γυμνό μάτι.


Τζιχαντιστές, πανεπιστήμια, τροχονόμοι και καταστήματα

Στα δυτικά της πόλης, ο κόσμος ζει με τον φόβο των βολών πυροβολικού από τους αντάρτες, αλλά τα πανεπιστήμια και τα καταστήματα είναι ανοιχτά και οι τροχονόμοι εκτελούν ακόμη το καθήκον τους όρθιοι στις διασταυρώσεις, ψημένοι στον ήλιο του μεσημεριού.
Γύρω μας ορθώνεται η Αίθουσα των Θρόνων με το μαρμάρινο δάπεδο, και πίσω από τα μαύρα τείχη ο Ναός του Θεού της Θύελλας Χαντόντ. Πολλά από τα άλλα κτίρια σε αυτό το οροπέδιο-φρούριο έχουν καταστραφεί από την αρχαιότητα. Η ακρόπολη του Χαλεπίου δεν είχε προσφέρει πάντα ασφαλές καταφύγιο στους υπερασπιστές της.

Πολλά από αυτά τα τείχη και τις πύλες, που αποκαλύπτονται από τους αρχαιολόγους εδώ και 200 χρόνια, καταστράφηκαν από έναν κατακτητή πιο ισχυρό από το Μέτωπο αλ Νούσρα ή το Ισλαμικό Κράτος ή οποιουσδήποτε άλλους ισλαμιστές, από έναν άνθρωπο γνωστό σε εκείνους που τον φοβούνταν ως Κατάρα του Θεού. Ναι, ψηλά στην ακρόπολη, ακριβώς μπροστά μας σήμερα, βρίσκονται τα ερείπια που άφησε πίσω του κάποιος απείρως χειρότερος από τους σημερινούς χασάπηδες της Συρίας: ο Τζένγκις Χαν».

HeliosPlus