Το προσχέδιο, η γέφυρα, η παράταση, το πρόγραμμα, ο γκρεμός. Οι λέξεις που κυριαρχούν στις διαπραγματεύσεις αλλά και στις αναλύσεις. Αυτά είναι μπροστά μας, τα άμεσα, τα επιτακτικά. Κι αν η τακτική αλλάζει από πλευράς ελληνικού κράτους, κι αν υπάρχει νέο ύφος και νέο πεδίο διεκδικήσεων, η αλήθεια παραμένει η ίδια. Η Ελλάδα παραμένει ζητιάνα. Ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό είναι το πρόβλημα.
Ξεκινάμε λοιπόν από ένα δεδομένο. Η ελληνική οικονομία δεν στέκεται χωρίς χρηματοδότηση. Υπάρχουν συνυπεύθυνοι. Οι έλληνες πολιτικοί πιέστηκαν επί δεκαετίες για την αγορά πανάκριβου στρατιωτικού εξοπλισμού, χρηματίστηκαν για να ξοδέψουν αλόγιστα τα κονδύλια του προϋπολογισμού σε μεγάλα έργα, σε μεγάλους αγώνες. Θα ήταν διαφορετικό το τοπίο εάν εκτός από όλα αυτά τα αρνητικά, είχαν φτιάξει ένα πλαίσιο αληθινής, υγιούς ανάπτυξης. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ο νέος πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις προγραμματικές δηλώσεις του στην πρόσληψη των καθαριστριών όμως παρέλειψε να μιλήσει για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων και τις παραμέτρους που θα έδιναν προοπτική στην ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής.
Ο υπουργός Οικονομικών εξήγησε χθες την καθυστέρηση ανακοίνωσης στο Eurogroup: «Ο πραγματικός λόγος είναι γιατί υπάρχει μια ουσιαστική διαφωνία για το έργο που υπάρχει μπροστά μας σε σχέση με το πρόγραμμα για το οποίο εξελέγη η κυβέρνηση και ένα πρόγραμμα που κατά τη δική μας εκτίμηση και όσων έχουν διαύγεια πνεύματος ότι απέτυχε». Συμπλήρωσε ο κ. Βαρουφάκης: «Μπλεχτήκαμε σε μια δίνη αποπληθωριστική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και δεν υπήρξαν μεταρρυθμίσεις από αυτές που χρειάζεται η Ελλάδα».
Οι μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανάπτυξη δεν έχουν σχέση με τη διάσωση ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων ή με το μικρομάνατζμεντ. Αυτό που προέχει τώρα είναι η παρουσίαση εργαλείων που θα πάνε μπροστά την παραγωγή. Πού είναι λοιπόν ο νέος φορολογικός κώδικας, η νέα βίβλος της φορολόγησης, που θα εξισορροπεί τις ανάγκες του κοινωνικού κράτους με τις δυνατότητες των εταιριών να διευρύνουν το πεδίο της δράσης τους; Δεν θα έπρεπε να έχει πέσει πάνω στο τραπέζι ένας πολυσέλιδος τόμος, που θα διευθετούσε όλα τα ζητήματας των εισροών στα δημόσια ταμεία; Οι έλληνες επιχειρηματίες έχουν το κράτος ως μαστροπό. Αυτό το ίδιο κράτος επιμένει να φορολογεί όσα δεν αποφέρουν εισόδημα. Δεν χρειάζονται μεταπτυχιακά στο LSE για να καταλάβει κάποιος ότι η διαρκής ανερμάτιστη φορολόγηση των ακινήτων είναι ατελέσφορη.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να παραμένει η Ελλάδα ζητιάνα των ευρωπαίων εταίρων. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία πλούτου. Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να κάνει αναδιανομή του πλούτου όταν δημιουργήσει πλούτο. Προς το παρόν μπορεί να κάνει αναδιανομή επιδοτήσεων, που οδηγούν στον απευθείας στη φτώχεια. Είναι μακρύς ο δρόμος, με ή χωρίς τους εταίρους.
