Οι συντεχνίες μπορεί να ξεκίνησαν, ως συνεταιρικός ή συνεργατικός θεσμός για την προστασία των μελών τους από εξωτερικούς παράγοντες, που προήγαγε την εργασία και είχε ευρύτερη κοινωνική δράση, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων έχουν καταντήσει ένας παράγοντας ανάσχεσης της κοινωνικής προόδου.
Τις τελευταίες ημέρες στον πολύπαθο τομέα της Παιδείας παρουσιάστηκαν δύο κατεξοχήν συντεχνιακά φαινόμενα τα οποία δείχνουν ότι παρά την κρίση που μαστίζει τη χώρα εδώ και τέσσερα χρόνια και τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού στην προσπάθειά του να εξέλθει από αυτή κάποιοι δεν βάζουν μυαλό.
Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί της Άρτας έκαναν την Παρασκευή τρίωρη στάση εργασίας βάζοντας λουκέτο στα σχολεία, για να συμπαρασταθούν στον συνάδελφό τους ο οποίος σόκαρε όλη την Ελλάδα, με την καταγγελία μαθητή του ότι έβαλε συμμαθητές του να τον χαστουκίσουν μέσα στην τάξη επειδή δεν καθόταν φρόνιμα. Ο δάσκαλος δικαζόταν για απλή σωματική βλάβη.
Η ανακοίνωση του ΔΣ του Συλλόγου Δασκάλων – Νηπιαγωγών της Άρταςείναι μνημείο συντεχνιακής λογικής, καθώς αντί να καταδικάσει τη συμπεριφορά του δασκάλου εξέφρασε τη συμπαράστασή του σε αυτήν. Διαβάστε:
«Τη στήριξη του συναδέλφου, που κατά την 27χρονη διδακτική του υπηρεσία δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα ανάρμοστης συμπεριφοράς κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του», καθώς και τη «διευκολυντική στάση εργασίας, για συμπαράσταση στο συνάδελφο την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014 τις τρεις τελευταίες διδακτικές ώρες».
Το γεγονός ότι έβαλε τους μαθητές του να χαστουκίσουν συμμαθητή του δεν το λαμβάνει κανείς υπόψη.
Από την άλλη πλευρά εμφύλιος πόλεμος έχει ξεσπάσει σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια καθώς κλίμα έντασης πυροδοτούν οι συνδικαλιστικές αντιδράσεις, ενώ το υπουργείο Παιδείας προχωρά στην αξιολόγηση των διδασκόντων.
Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει μεταξύ των συνδικαλιστών και των σχολικών συμβούλων όπου οι πρώτοι προσπαθούν με όλα τα μέσα που διαθέτουν να μπλοκάρουν τη διαδικασία της αξιολόγησης απειλώντας με διαγραφές από τις ΕΛΜΕ, των Περιφερειακών Διευθυντών, των Διευθυντών Εκπαίδευσης και των Σχολικών Συμβούλων που θα εμπλακούν σε αυτή τη διαδικασία.
Δεύτερη κλασική συμπεριφορά συντεχνιακής λογικής στην εκπαίδευση, ενώ υπάρχουν και πολλά ακόμα κρούσματα.
Στην Ελλάδα του 2014 κανείς δεν θέλει να κρίνεται, πρωτοστατούντων στη λογική αυτή των συνδικαλιστών, οι περισσότεροι των οποίων έχουν ξεχάσει πως είναι μια τάξη.
Ουδείς όμως σκέπτεται ότι μια από τις κυριότερες αιτίες της σημερινής κατάστασης στο Δημόσιο είναι ότι κανείς δεν κρίνεται. Η πλήρης αυτή ισοπέδωση και οι συντεχνιακές λογικές έφεραν τη διάλυση του Κράτους. Πολύ περισσότερο στην Παιδεία όπου πρέπει τα παιδιά μας να τα διδάσκουν οι καλύτεροι. Αλλά για να βρεθούν οι καλύτεροι απαιτείται άμεσα να επανέλθουν οι κρίσεις και να εξαλειφθούν οι προωθήσεις με κομματικά και συνδικαλιστικά κριτήρια.
Σε διαφορετική περίπτωση η χώρα δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα όσες οικονομικές ή άλλες θυσίες κάνει ο ελληνικός λαός.
Για το λόγο αυτό κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη
