Το 1997 πολλοί μιλούσαν για ένα παράξενα γραμμένο βιβλίο με τον εξίσου παράξενο τίτλο «Τα χαστουκόψαρα». Παράξενο, αλλά πολύ ωραίο. Ο 45χρονος Λένος Χρηστίδης ήταν από την αρχή της συγγραφικής καριέρας του φανατικά κατά του όποιου μιντιακού λάιφσταϊλ, με την ίδια θέρμη που υποστήριζε από μικρός την ΑΕΚ. Δεν πόζαρε για να έχει «καλές φωτογραφίες» στο βιογραφικό των βιβλίων του, η φωτογραφία που έδινε πάντα ήταν από κάποιες διακοπές σε νησί και ο ίδιος φορούσε γυαλιά ηλίου και κρατούσε μια μπίρα στο χέρι.
Ο λόγος του ξεχώρισε αμέσως επειδή ήταν άμεσος, απλός και κατανοητός, με μπόλικο χιούμορ και διαβολική ειρωνεία, χωρίς φτιασίδια και δήθεν κουλτουριάρικες εκφράσεις. Σκάρωνε ιστορίες που αγαπήθηκαν από άντρες που όλοι λίγο-πολύ αναγνώριζαν εκεί τον εαυτό τους, αλλά και από γυναίκες που σκέφτονταν με πιο αγορίστικο, ευθύ τρόπο. Εκτός από τα θρυλικά «Χαστουκόψαρα», έχει γράψει τα «Bororo», «Ο τυχερός αριθμός του δόκτορος Μπου», «Ψυχ», «Λοστρέ», ενώ το θεατρικό του έργο «Δύο θεοί» τού χάρισε το βραβείο Κουν.
*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2014
